Για εκείνους

Κι ο τόπος που αγάπησα
πιο λίγο κι απ' τους ξένους
θα μένει ριζωμένος μέσα μου
Βαθιά
Ποτέ να μην τολμήσει...

Λεπτά χρόνια

Αν άλλαζα τη μέρα
θα την έκανα ώρα
να μετριούνται αλλιώς
οι ώρες που έρχεσαι
να περνούν αλλιώς
οι μέρες που φεύγεις.
Αγάπη μου,
το μόνο πρόβλημα μας τότε
θα ήταν η κακή μας σχέση με τον χρόνο...

Μισή ομίχλη

Θαρρείς πως χόρτασες από λέξεις
Οι λέξεις πράξεις δεν είναι
Και τις αποστρέφεσαι.
Θαρρείς πως γέμισες με λέξεις
Κι ομως λέξη και συ είσαι
Σε άδεια δοχεία.
Παρέα με αραχνοφωλιές
Δένεσαι στους τοίχους
και εύχεσαι
να μην υπήρχες.

Εύχεσαι τα πόδια σου να ήταν φύκια
αιωρούμενα σε λάσπες.
Εύχεσαι τα χέρια σου να ήταν πέτρες
θαμμένες με σιδεριές.
Εύχεσαι να μην είχες πρόσωπο
στα μάτια τους.
Εύχεσαι με λέξεις
φτωχές κι ανήμπορες.

Και στη σκάφη με τις πράξεις
τρίβεις σάρκες, εικόνες και
σιγοτραγουδάς...

Νιότη με π

Πώς κουβαλάς τα χρόνια της αίγλης;
Παραλύεις τους μύες και ξαλαφρώνεις την πέτρα
Με μουδιασμένο τροχό κυλάς μόνος σου τις μέρες
Ώσπου να σε μαγκώσουν οι υπηρέτες του.

Και τότε χωρίς μοχλό γυρνάς
σε στρώματα με ποντικους,
σε στρώματα καθαρά.

Πετάς από παράθυρα
σκορπίζεσαι σε κάδρα
τα πρόσωπα τους πότε ομορφα
πότε μονο γυαλισμένα.

Τα μαξιλάρια και τα κάγκελα
Να αχνοφαίνονται απο ενα μικρό φωτάκι νυκτός
Και συ σκέφτεσαι ακόμα
της αίγλης τον αριθμό.

Σήματα σε βαθύ μπλε

Υπογεγραμμενο το φεγγάρι
Πλάι στις πόλεις που μισώ.

Είναι αιτία να τα βάζει
Ο κακομοίρης και με τη φύση.

Πόλεις απόβλητα
Περιπτάμενα κουνούπια
Μη στρίβεις το τιμόνι.

Αν πάμε θα βυθιστούμε
στα σκουπίδια.

Φορεία σώματα,
μάτια δυόροφα ψαλίδια
πλάι στις πόλεις που μισώ.

Μικρό αδιέξοδο

Πολλοί άνθρωποι κάνουν έξυπνες ερωτήσεις
 χωρίς να αναρωτιούνται
γιατί θέλουν την απάντηση.

Υπό-μνημα

Δεν βολεύει ο καναπές
Πεθαίνεις καλύτερα στο πάτωμα.

Πρωινό

Προσεκτικά ξύπνα με
Να δω από το τζάμι
Την αντανάκλαση μας.
Να δω πως το πρωινό αυτό
Ο ήλιος δε λέει ψέματα στα παράθυρα...

Κρατούμενο

Η αφέλεια είναι προνόμιο
Η ηλιθιότητα χάρισμα
Κι ένας κόσμος γεμάτος ηλιθίους απροσπέλαστος.
Το ζήτημα είναι ένα :
Ποιος ηλίθιος ή αφελής είσαι;

Παραθυρόφυλλα

 Και κει που η προσπάθεια μετράει
 Οι μόνοι που προσπαθούν
 Είναι αυτοί που βουρκώνουν παραπατώντας στο ίσιο σκοτάδι...
 Αυτοί που η ψυχή τους είναι απλωμένη σε ψηλά μπαλκόνια...

Ένα παράξενο όνειρο

Βρίσκεσαι σε ένα λεωφορείο
Ο συνεπιβάτης σου τόσο γνωστός όσο και άγνωστος
Δεν ξέρεις που σε πηγαίνει το λεωφορείο
Κι όμως ο συνεπιβάτης σου φροντίζει να είναι το ταξίδι σου ανυπόφορο
Δε ξέρεις που σε πηγαίνει το λεωφορείο
Ούτε γιατί μπήκες
Κι οι υπόλοιποι επιβάτες σκοτεινές σκιές
Αιχμάλωτοι στο ταξίδι τους
Δεν ξέρεις που σε πηγαίνει, αλλά ποιο το νόημα;
Σημασία έχει ότι έχεις χαθεί με έναν ά-γνωστο για συνεπιβάτη
Και παραδίνεσαι στα δρομολόγια.

Βλέπω

Όταν βλέπω μια στιγμή, τη νιώθω
Όταν νιώθω μια στιγμή, βλέπω...

Παιδική αφύπνιση

Φρεσκοβαμμένοι τοίχοι,
Πετάς τα κεράσια σου.
Δε θα σε μαλώσει πάλι η νοικοκυρά.
Παιδί είσαι, θα μεγαλώσεις.

Κι όταν μεγαλώσεις
Θα μετανιώνεις για τα κεράσια...
Τους τοίχους έπρεπε να πετάμε.

Τουλίπες και γαρύφαλλα

Τόσο φτηνοί
Που ακριβά γούστα έχουμε
Κι όταν δίπλα μας πλαγιάζει το πολύτιμο
Εμείς αλλάζουμε πλευρό
Αφήνοντας το αζύγιστο...

Γενίκευση

Όλοι μπορούν να γίνουν ο,τιδήποτε.
Και ο ένας και ο άλλος.
Ο ένας ,όμως, μετριέται.

Ενός...η νύχτα...

Επιληπτικοί εφιάλτες

Ανόητοι με άδεια κυκλοφορίας

Επίθετα κι επιρρήματα άνευ κινήσεων 

Ρήματα υπερκινητικότητας
Διάθλαση μνημών
Σβησμένων σε τασάκια μανιακών καπνιστών
Σαρανταποδαρούσες

Η νύχτα ουρλιάζει
Γρονθοκοπημάτα ενός μαζοχιστή ύπνου
Ενός...η νύχτα...

Ποτάμια στη θάλασσα

...Και καθώς βαδίζεις πάνω στην καυτή άμμο συνειδητοποιείς πως ο βυθός είναι αναγκαία συνθήκη, προθάλαμος.

Ο μοναδικός τρόπος για να επιπλεύσεις είναι πρώτα να βυθιστείς.

Πασπαλισμένος με σταγόνες θάλασσας να δροσίζεις προχωρώντας την πυρωμένη σου ακτή.

Ο Γιώργος μπορεί να σκοτώσει

Για πες μου Γιώργο
Πως θα με σκοτώσεις;
Με ζαλίζεις
Και με καις που και που.
Δεν μπορω να γεμίσω τα πνευμόνια μου
Με τα λόγια σου
Και συνεχίζω
Με ζαλίζει το άρωμα σου
Κι ομως Συνεχίζω να....
Παρέα με τον Γιώργο τον ξανθό μου φίλο
Στης μνήμης και της λήθης τη διασταύρωση
Δε ξερω που να παω
Φοβαμαι να σε ακούσω
Δεν ξερω που να παω Γιώργο.
Μείνε λιγο ακόμα
Παραμύθιασε με.
Ή δείξε μου την ασχήμια μου
Επιτελους στον καθρέφτη.
Μαζι σου ειμαι άσχημη.
Μαζι σου ειμαι τρωτή και μισητή ακόμα και σε μένα.
Γιώργο ταξίδεψε λίγο.
Σκεφτομαι πολλά ξέρω.
Κάντο, απλά σκότωσε με.

45

Συμπαρασύρεις τους αρμούς

Και σπάνε οι πλάκες στα πεζοδρόμια
Κι η άσφαλτος ωμά σφαγμένα κρέατα
Ανθρωποφάγος χρώματος γκρι.

Δε πειράζει.
Ο,τι χρώμα και να 'ναι,
Βλέπω κι ακολουθώ.
Δε πειράζει.
Πεζοδρόμια και δρόμοι
Μονοπάτια είναι πάλι.

Ανοιξιάτικη μέρα; (Απο έναν άγνωστο φίλο μου)

"Περιμένεις μια απάντηση σωστά; Ε λοιπόν αφού τόσο πολύ θες να σου πω, η απάντηση είναι ναι! Θυμήσου πόσες φορές έχεις κλάψει, πόσες έχεις κρύψει την ωραία μάσκα σου κάτω από τα ρούχα σου, πόσο έχεις περπατήσει για να διώξεις τις πίκρες σου, τις ήττες σου... Μα κυρίως θυμήσου...

Θυμήσου πάλι μια ωραία ανοιξιάτικη μέρα που ήσουν και τι έκανες.

Ναι εκείνη την όμορφη ανοιξιάτικη μέρα που σκέφτεσαι λέω ή μήπως χειμωνιάτικη που έμοιαζε σαν άνοιξη; Δεν θυμάμαι, δεν τα πάω καλά με τις εποχές. Θυμάμαι καλά ,όμως, τι έγινε. Σε έβλεπα και δάκρυζα, έπαιρνα τα μάτια μου μακριά και πάλι γυρνούσα και σε κοιτούσα με μεγάλη έκπληξη, που ακόμη και τότε υπήρχες η ίδια εικόνα, ίσως πιο όμορφη , η εικόνα ,όμως, που θα με έκανε να κλαίω και να γελώ...από θαυμασμό , από έκπληξη, από ζωντάνια . Και ανέμιζαν τα μαλλιά σου, και το βράδυ έπεφτε αργά καθρεφτίζοντας τον ήλιο στα μάγουλα σου. Και πάλι δε σταμάτησα να σε κοιτώ και να σου μιλώ, χίλιες δυο ιστορίες και μετά πάλι να σωπαίνω και να σε κοιτώ. Και συ με κοιτούσες σχεδόν όπως θα ήθελα, ένα βλέμμα που ψιθυρίζει ότι μια μέρα, μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα, θα σε έχω αγκαλιά σε ένα άβολο κρεβάτι με τον ιδρώτα μας να ξεπλένει τα σεντόνια και σένα να μου λες το σ´αγαπώ σου απλόχερα σαν λύτρωση. Που ξαφνικά βρεθήκαμε εσύ και γω και ξαφνικά εσύ και γω δεν θέλουμε να φύγουμε.

Ε λοιπόν ναι. Ναι, αγάπη μου...είμαι ανάξιος. Είμαι δειλός να υπερασπιστώ το εμείς, το δε θέλω να φύγω, το θέλω να είμαι εδώ. Είμαι δειλός. Θυμάμαι και ξέρω πόσες φορές έχεις κρύψει τη μάσκα σου και την φοράς για να κρυφτείς απο μένα ,από τον πόνο που σου προκαλώ , ποσά έδωσες και είσαι διατεθειμένη να δίνεις για μένα. Τα ξέρω, τα έχω δει, μου τα έδειξες. Και γω ,δειλός, δε θα σε κρατήσω, θα σε διώξω αργά και βασανιστικά γιατί δεν τολμώ να σε αποκόψω, αλλά κι ούτε να σε κολλήσω πάνω μου. Δε θα δικαιολογηθώ και δε θα σε καταλάβω. Και συ θα χάνεις το δέρμα σου προσπαθώντας να αποκολληθείς από μένα. Και γω απλώς θα σε ξεχνώ.

Χαίρομαι και λυπάμαι που με αγαπήσες. Χαίρομαι και λυπάμαι, που εκείνη την ανοιξιάτικη μέρα με τον αέρα να χαϊδεύει τα γυμνά μας χέρια και το φως να γυαλίζει τα ολολευκά σου πόδια, είπα πως σε γνώρισα."

Περίπατος

Διέσχιζα την Σβώλου ,θυμάμαι, όταν οι δρόμοι σταμάτησαν πια να έχουν νόημα. Και το νόημα σταμάτησε πια να έχει δρόμο.

Ζωή

Η ζωή προδίδεται από τον θάνατο κι ο θάνατος απο την θλίψη. Η θλίψη ,πιστεύεις, από σένα. Η θλίψη ,πιστεύεις, από την φυγή.

Πυράκτωση

Στο σπίτι απόψε δεν έχει φως. Η γειτονιά έχει σκοτεινιάσει. Κρατάω μια λάμπα στα χέρια μου και περιμένω ν' ανάψει. Την κουνάω, τη φυσάω, την αναποδογυρίζω και περιμένω λίγα δευτερόλεπτα. Δεν ανάβει. Περιμένω. Επαναλαμβάνω τις κινήσεις. Τίποτα. Την αφήνω μήπως και το πάρει μόνη της απόφαση και φωτίσει τον χώρο. Μήπως καταλάβει ότι την χρειάζομαι. Αλλά και πάλι τίποτα. Μένει εκεί αόρατη στο σκοτεινό δωμάτιο, αθόρυβη.

Στη μέση του δωματίου χορεύει εκείνη. Ένα απαλό κομμάτι, ήρεμο σαν blues μοιάζει κι εκείνη ίσα ίσα που κουνιέται για να νιώσω το άρωμα της στον χώρο.

Η λάμπα ακόμη νεκρή. Ο χορός μου δεν την σαγηνεύει. Ψάχνω για καθρέφτες σε όλο το σπίτι να τους κατευθύνω προς το φεγγάρι. Να οργανώσω το παιχνίδι της αντανάκλασης.  Πρέπει να φωτίσω τον χώρο. Πρέπει να σβήσω το σκοτάδι. Να σωπάσουν οι ήχοι. Να σπάσει η σιωπή. Τίποτα.

Το φοβάμαι το σκοτάδι. Το κυνηγώ και με κυνηγά. Στο σκοτάδι αναγνωρίζω τη θέση των αντικειμένων από μνήμη. Τη δική σου από αγάπη. Πρέπει να σβήσω τη μνήμη. Να ανάψω ενα φως. Ας ανάψει ένα φως. Θα σπάσω τη λάμπα. Ίσως έτσι δω έναν σπινθήρα. Ας ανάψει ένα φως. Ας τυφλωθώ στο φως.

Τίποτα. Κι εκείνη στη μέση του δωματίου λικνίζεται νομίζω ακόμη. Έτσι κι αλλιώς δεν βλέπω τον χορό της. Ας ανάψει λίγο , για λίγο. Κοίτα με λίγο. Στο φως δεν σε καλύπτω. Στο φως υπάρχει κάτι. 

Πολέμιος του έρωτα σου

Μεθυσμένη θέλω να με κοιτάς,
Μαγεμένη.
Δεν έχω λόγο να φύγω
Κρατάς την άγκυρα μου χωρίς να την δένεις
Κι αφήνεις μεγάλο το σχοινί
Να δέρνομαι και σε άλλα λιμάνια.

Δεν έχω λόγο να φύγω.
Κι εσυ ψάχνεις λόγους που μένω.
Μένω αλλα δεν ξέρω
Αν θέλω να βλέπω τον ήλιο μέσα στα ματιά σου,
Ή αν το σκοτάδι μου απλά μοιράζομαι.

Και βρίσκω το κρεβάτι σου μικρό και άβολο
Και το μέλλον σου άβουλο
Στην παρρησία της απελπισίας σου.
Αλλά νόημα δεν έχει
Ο λόγος που μένω.
Αρκεί που δε φεύγω.

Κι ανταλλάζω κίβδηλα νομίσματα
Και συ θες πολύ να είσαι αγαπημένη
Που δε βλέπεις ότι δε σε πλουτίζω,
Ότι τα χέρια μου όταν ανοίγουν δεν φεύγει η καρδιά μου.
Πόσο μαγεμένη.
Μισείς να είσαι μακριά μου.
Και γω σχεδόν αγαπώ την μέθη σου.

Παροξυσμός (σε αλυσίδα)

Θα καθαρίσω το σπίτι σήμερα.
Θα τρίψω τα πατώματα να φύγουν τα βήματα σου,
Τα βήματα μου...
βήματα με πόδια, με γόνατα, με πρόσωπα.
Θα σκουπίσω τα ράφια, να φύγουν οι σκόνες
Απο τον αέρα τον απαγχονιστή και οι σταμπες από τα νερά.
Θα πλύνω τα υφάσματα που μας αγκάλιασαν
Και έσφιξαν ύστερα την χάρτινη μου φύση.
Θα πετάξω τα περίσσια·
Άδεια κεριά, μισoσκισμένα φύλλα, παρασιτογόνα λόγια,
Αίθριες σκέψεις, παρατημένα σώματα.

Κι ύστερα θα δω καθάριο τον αέρα
Και τον ορίζοντα σου άμεμπτο
Θα πάρω ανάσα πνιγμένου
Και θα αρρωστήσω,
Που τόσο αστραφτερά τα βλέπουμε όλα
Από τα σιχαμερά μάτια μας.

Ανάγλυφο της νύχτας

Με κέρδισες και σήμερα.
Kαι κει που νικηφόρα θα ξάπλωνα
νομίζοντας πως σε απέφυγα,
ότι σχεδόν σήμερα κατάφερα
και θα σημείωνα την νίκη μου στον πίνακα
με διέψευσες πανηγυρικά.

Πόση προσπάθεια
να καίω τον χρόνο,
να καίω εμένα,
να με πετάω στις χωματερές,
να με πνίγω στις λίμνες.
Μα με κερδίζεις πάλι.
Λύγισα και σήμερα.

Η Πρόσκληση του

Απόψε, μόνο για λίγο

Άφησε τα παράθυρα ανοιχτά.

Να φυσήξω απ' το μπαλκόνι μου.

Να μυρίσω τα σεντόνια σου.

Να συναντηθεί το άρωμα μας.

Κάπου ανάμεσα στα σκοτεινά και κρύα δευτερόλεπτα

Να ζαλιστούμε συθέμελα.

Να νιώσουμε επιτέλους πόσο μεθυστική είναι η μυρωδιά μας.

Διανυκτέρευση

Ονειρεύτηκα πως ξύπνησα

και είδα το όνειρο δίπλα σου,

το όνειρο ότι κοιμάμαι

και ονειρεύτηκα πως ξύπνησα πάλι.

Και σηκώθηκα αλαφιασμένη

καθώς μου μίλησες

κι απάντησε το όνειρο

ότι θα μείνεις.

Και περπάτησα να σε βρω

μα ήσουν δίπλα μου

αγκαλιά με το όνειρο,

το όνειρο ότι κοιμάμαι.

Και πάλι ξάπλωσα να σε βρω

συντροφιά με το δάκρυ μου

το δάκρυ ότι ονειρεύομαι
και στο όνειρο θα κοιμάμαι.

Σημεία τήξης

Το τώρα στο κόμμα
Τα συναισθήματα σε ερωτηματικό
Οι λέξεις σε αποσιωπητικά
Το αύριο σε εισαγωγικά
Το σήμερα σε απόγνωση
Εγώ σε απομόνωση
Εσύ σε πολλαπλασιασμούς
Η λογική σε κώμα
Το μετά σε ηλεκτρική καρέκλα
Το τώρα σε κόμμα
Το ποτέ
Το πάντα
Το μετά ...σε άνω τελεία.

Εκείνη

Στον καθρέφτη βλέπω πια ένα είδωλο της
Περικυκλωμένο από μια σκοτεινή σκιά που την σφίγγει
Και στα μάτια της τον πόνο αυτοπροσώπως να συστήνεται κάθε μέρα.
Μια λύση είναι να αποφεύγω τους καθρέφτες.
Όμως με βρίσκουν παντού·στις νότες, στις εικόνες, στα χαμόγελα των περαστικών,
Στα βραδινά φώτα, στον ήχο της θάλασσας και στην άσχημη μυρωδιά της.
Στα σάπια και στα άγουρα , στα κόκκινα και στα γκρι.
Δεν την βλέπω πια, δεν θέλω να την βλέπω.
Τώρα ζει σαν ένα φάντασμα.
Δεν ενοχλεί, δε προσφέρει τίποτα και δεν παίρνει τίποτα από κανέναν.
Τα φαντάσματα είναι ευδιάκριτα στον χώρο σαν όγκος, όχι σαν λειτουργικά όντα.
Αυτό την εξυπηρετεί.
Ισως πεθάνει έτσι αθόρυβα, ανενόχλητα, όπως αξίζει σε ένα φάντασμα.
Κι αυτή η αποδοχή ζωής μερικός θάνατος είναι.
Κι αυτή η αποδοχή ζωής δεν ακολουθείται από ανάσταση.
Ήταν ένας πυρήνας ηφαιστείου που ξεχείλιζε φωτιά σε ξεροτοπους.
Τώρα είναι ψυχή νεκρή, στο κοιμητήριο των συναισθημάτων κείμενη και απαστράπτουσα.
Τώρα είναι ενός κουφάρι.

Κα Θλίψη

Μια παρθένα νύφη είσαι
Που αποσιώπησε απο το σύζυγο της
Τις πρότερες ερωτικές της περιπέτειες.

Με φόρεμα κιτρινισμένο από την ατίμωση
Επιστρέφεις στο ιερό
για το μυστήριο.

Περικοπή

Στο δρόμο
Οι ήχοι των παπουτσιών
Κροτίδες με στόχο το κεφάλι μου.
Καθώς πλαγιάζουν τα φαντάσματα,
Τα σύννεφα συνωστίζονται κάτω από τα μάτια μου.

Η καρδιά σε ανακοίνωση:
Περίοδος μουσώνων κι απόψε.
Πρόσκληση, επίκληση, έκκληση.
Έκκληση.Ας πάψουν τώρα οι ουρανοί.
Γιατί είναι ανυπόφορο κι αδύνατο, λένε
Να κλείνεις εσύ έναν χαλασμένο διακόπτη.

Παράκληση
Γιατί εγώ εδώ
Στο δρόμο
Χαλασμένος,
Τραυματισμένος από πετροβολισμούς,
Ακόμα και δεμένος από το σήμερα,
βρεγμένος από καταιγίδες
Προτιμώ να σε αγκαλιάζω
Παρά να κλείνω διακόπτες.

Επιφάνεια

Χαμένος σε δυο αβύσσους
Αγοράζεις ρουμπίνια
Να τα έχεις ενθύμιο για τον πνιγμό.

Επικροτώντας το σκότος σου
Και τον παραπληγικό σου μύθο
Ψεκάζεις δροσιά νέου ψέματος,
Αυτοδημιούργητου.

Κλινίρης ήρωας με αερόστατο καπέλο
Διαβαίνοντας την λήθη
Αναζωογονήσαι.

Πηγαίο πόθο αυτοκαταστροφής
Απλώνεις με τον μανδύα σου
Και μαζεύεις θανάτους
Στα χέρια σου.

Και στην αγκαλιά σου
Ψαλίδια
Να γδέρνουν απαλά την πλάτη μου.

Προς γνώση

Οχι, δε σταμάτησα να πονάω
Βρήκα απλώς τρόπο να μουδιάζω.
Να εφησυχάζω τα τέρατα μου.
Να παγώνω τη διαδρομή
Που διανύουν οι σκέψεις μέχρι να συμπυκνωθούν
Σε δάκρυ.

Κι αυτός ο απατεώνας
Μόλις κουνάει λίγο την ουρά του
Τα ξυπνά κι αλυχτάνε
Κι ο δρόμος απότομη κατηφόρα γίνεται πάλι.

Προς γνώση όλων
Μη τον βάζετε στα σπίτια σας.

Πρόβλημα 01

Αναπηρία
Αιχμάλωτοι, δεσμώτες όλοι
Περπατώ και παραπατώ από τα δεσμά
Περπατώ και διαμελίζομαι.
Μοιράζω σκέψεις στους δρόμους
Που φωνές τις ακούω να με ακολουθούν
Και γω βαδίζω, βαδίζω πιο γρήγορα,
Αλλά με προφταίνουν.

Εμπόριο στο υπόγειο

Εναλλακτική προώθηση προϊόντος
Στην κλειστή αγορά.
Διαθεσιμότητα μικρή.
Προσπάθεια αναζήτησης αποθεμάτων
Ανεπιτυχής.

Αναμονή απόκρισης απο τα κεντρικά (όργανα διακοπής)
Απάντηση αρνητική.
Παντελής έλλειψη του προϊόντος.
Πρόταση επανάληψης της παραγωγής
για μεγιστοποίηση των κερδών.

Συγχαρητήρια! το πείραμα πέτυχε.
Σου ανήκουν άψυχα σώματα,
Έμψυχα χώματα για να επιλέξεις.
Προτιμάς το άγαλμα;
Ή σαν παιδί ν' αρπάξεις τα βρώμικα;

Σωκράτης 2 (τελευταία μέρα)

Εκείνη την δύση
Φτάνει στο εκκλησάκι, δεν τον χαιρετά.
Προχωρώντας στη λάσπη παραπατά και πέφτει.
Τον υποδέχεται μια σκιά.

Μόνο σκιές αντικρύζει τώρα.
Όμορφες, ελαφριές παρουσίες
Τόσο ανούσιες που θες να τις προσέχεις.
Κι ήταν τυχερός που τις έβλεπε μόνο αυτός.
Ξαπλωμένος εκεί, ακίνητος, ισοπεδωμένος
Ακίνητος, Μουδιασμένος το κρύο βράδυ.

Μένει μόνος.
Κι η λάσπη πήρε το όνομα του.
Κι από τότε πόσοι πέρασαν κι έφυγαν,
Ίσως κάποιοι στάθηκαν.
Χωρίς να ξέρουν το όνομα που πατούν.
Χωρίς να λογίζονται ποιος είναι ο Σωκράτης.

Σωκράτης 1 (γνωριμία)

Ο Σωκράτης μένει μόνος
Οι φίλοι του τον στοίχειωσαν δίπλα στα καταρρακωμένα τσιμεντότουβλα
Είναι άσχημη η θέα
Φτάνει στα 30 μέτρα.
Μόνη του παρηγοριά
Η ψυχή μέτρα λεπτά και μέρες.

Βηματισμό βαρύ και γρήγορο
Χωρίς κατεύθυνση.
Δεν χάνει τον κόσμο
Είναι ήδη χαμένος.
Κάπου κάπου προλαβαίνει ενα βλέμμα
Απο αυτα που θιγούν τις εντυπώσεις

Αναπνέει αθόρυβα
Εισπνοής θλίψης, εκπνοή περισυλλογής
Θα μείνει στη μνήμη του αυτή
η ζωή δεν ηταν τόσο άσχημη γι' αυτόν,
όταν την είχε.

Αφελής

Σημειώνεις μια πικρή σιωπή
Κι έναν λυγμό υπογραμμίζεις.
Απίστευτο!
Αστείος ήχος εσύ!

Θα γίνει στ' αλήθεια
Μη φοβάσαι.
Ειναι αναπόφευκτο.

Όνειρο

Σαν προσπαθείς να κοιτάξεις κάποιος σου σφίγγει τα μάτια.
Σαν θες να μιλήσεις κάποιος σου πνίγει τη φωνή.
Όνειρο ειναι ξύπνα.
Δίπλα σου ειναι εκείνος
Και σε προσέχει.

Σαν εχεις μεθύσει κάποιος σε χτυπά στο κεφάλι.
Σαν αδιάκοπα γράφεις κάποιος σου σπάει το μολύβι.
Όνειρο ειναι.
Θυμίσου οτι
Σε προσέχει.

Σαν από όνειρο ξυπνάς κάποιος σου λέει οτι είναι αλήθεια
Κι όταν αθόρυβα μιλάς κάποιος σου ανάβει τα δάκρυα.
Δεν είναι.
Κοιμήσου πάλι.
Αν θέλει, θα σε προσέχει.

Μήνυμα

Ευτυχώς που πέθανα.
Ο νεκρός προσευχητής
Ειναι φιλεύσπλαχνος προς τους ομοίους του.

Κάτω απο τα τόξα
Θα ξαπλώσει
Και θα ακολουθήσει η παράκληση.

Τα μάτια γλόμποι
Φιλήσυχα θα σπάσουν
Παραδίνοντας την στους ουρανούς.

Ευτυχώς που πέθανα.
Ανεύθυνα έγραφα για τις σκιές μου
Στήνοντας μαριονέτες.

Ευτυχώς!
Δεν παραγγέλνω συναισθήματα
Δε μου δωρίζουν θραύσματα.