Κραυγή σε χαμηλά ντεσιμπέλ

Θα έλεγε κανείς πως αυτό το μικρό σκουλήκι στην περιοχή του αυτιού έχει προχωρήσει σε όλο τον εγκέφαλο.
Πότε περιπατεί σαν μοναχικός ηλικιωμένος άντρας
και πότε σέρνεται και τσιμπάει με την ουρά του τους δρόμους που βρίσκει,
ανοίγοντας νέα μονοπάτια,
χωρίς να συντομεύει όμως την διαδρομή.
Και αυτό το σκουλήκι με εκπληκτική πολυπραγμοσύνη
μπορεί ταυτόχρονα σαν μαριονέτα να σε μεταχειρίζεται
κινώντας τα χέρια σου προς κάθε κατεύθυνση
πότε χτυπώντας τον εαυτό σου,
πότε γεμίζοντας σκουπίδια το σπίτι σου
και με άλλες πολλές ισοπεδωτικές διεργασίες.
Και άλλοτε σου καταστρέφει κάθε τακτοποιημένο κομμάτι του μυαλού σου,
αφήνοντας γκρεμισμένες τις ισορροπίες
που κάποτε είχες καταφέρει να χτίσεις.
Το πιο ανυπόφορο όμως είναι όταν επιλέγει και τις δύο μεθόδους ταυτόχρονα.
Τότε ανήμπορος πια να το εμποδίσεις
η μόνη λύση είναι
να βγει ο εγκέφαλος από το σκουλήκι,
να διώξεις τον εαυτό σου από το σκουλήκι.
Για αυτό και υπάρχουν αδέσποτα σκουλήκια
έτοιμα να κατασπαράξουν ήσυχα κεφάλια.
Για αυτό και υπάρχουν ανήσυχες ψυχές.
Γιατί καμία από αυτές δεν γλίτωσε από τη μοίρα της.

Η μπαλάντα των "ευαίσθητων"

Καλύτερα να φώναζες ότι είσαι αναίσθητος.

Θα εκτιμούσα την ευαισθησία της ομολογίας σου,

παρά αυτήν την άχαρη προσπάθεια απόδειξης των αυξημένων χτύπων της καρδιάς σου 

κάθε φορά που αδικείς και αδικείσαι,

κάθε φορά που βγαίνεις από το σπίτι σου. 

Μην νομίζεις πως μας έπεισες 

για το βάρος των σκέψεων σου,

είσαι ελαφρύς, όπως λέει και ένα τραγούδι. 

Μα κυρίως είσαι γελασμένος 

πως με όμορφες λέξεις 

θα λυγίσεις τους φιλότεχνους,

πως με δύο, τρεις αλήθειες 

θα ρίξεις ομίχλη στα σκατά που κρύβει η ψυχή σου.

Γεμίζεις μόνο αηδία στα πρόσωπα ανθρώπων
που ξερνούν πάνω σε λευκές σελίδες.

Γιατί εκείνοι δεν πηγαίνουν στα υπόγεια για να χαζέψουν τις βιτρίνες,
οι λέξεις τους στάζουν στο χαρτί,
τα μάτια τους έχουν μάτια.

Εκείνοι πιστεύουν στα μπαρ και στις ξεχειλισμένες ψυχές.
Το πλαστικό πηγαίνει στην ανακύκλωση.
Στην υγειά μας...

Μηδέν

Είναι φορές που δεν ξέρουμε με τι να κλάψουμε
και καθαρίζουμε κρεμμύδια

Τόσα πολλά που στο τέλος τα ρίχνουμε από το μπαλκόνι 

μήπως πετύχουν κανέναν περαστικό,

μήπως βρει εκείνος ένα λόγο για εμάς ...

Πολύχρωμος

Το ποτήρι άδειασε, το τασάκι γέμισε

και αυτή η πεταλούδα δεν έχει σταματήσει να πετάει προς το φως.

Το τηλέφωνο δεν χτύπησε καθόλου σήμερα

και εγώ σαν την πεταλούδα ψάχνω αυτό το μικρό φωτάκι

και άι στο διάολο γενικώς γιατί και να γράψω κάτι,

ηλίθιο μοιάζει

και να πω κάτι,

ανούσιο μου ακούγεται

και να πιω παραπάνω, 

πάλι ίδια θα είμαι

και να καπνίσω περισσότερο,

θα πεθάνει το ζωντανό

από τον καπνό.

Να δεις μόλις γίνω πεταλούδα

θα χτυπήσει

και ποιος να βρεθεί τότε να το σηκώσει.