Υπό κρίση α

Κάποιος γέλα πίσω απο την πλάτη μας
και μεις νομίζουμε πως γράφουμε
με σκυμμένο
το κεφάλι στα χαρτιά
με άξυστα μολύβια
στο πάτωμα
κάποιος γέλα πίσω από την πλάτη μας
σαν να έχει ξαναδεί
το πένθος μας
φίλοι
γνωστοί
σύντροφοι
όλοι πίσω από το τζάμι
γραμμές σαν εμάς
και μεις νομίζουμε πως γράφουμε
καποιος γέλα μπροστά στα μάτια μας
και μεις μέσα από την αμμοβολή
νομίζουμε πως μιλάμε
πως κάτι έχουμε να πούμε
ανόητα όρνια
ανοιγοκλείνουμε το στόμα
πως να μην γελάνε;

Θα περιμένω

Θα περιμένω
σε ένα άδειο φορείο,
φορτίο.
Θα 'μαι ξεκομμένος
απ' τον χρόνο
και στα μάτια μου δρόμοι
Ανθοκόμοι.
Θα περιμένω
στην ήσυχη μου κλίνη
με δαγκάνες και πυρσούς,
θα φωτιζω τις νύχτες
του τυφλού,
να πλησιασει.
Θα περιμένω
το φωτάκι να σβήσει
την ζωη μου...

Μυστήριο
πως γίναμε όλοι,
μυστήριο,
να με κοιτάς
και στη γλώσσα σου
να τρέχει μαρτύριο
η πληγή.
Θα περιμένω
να αδειάσουν οι δρόμοι
απ' το ριχτό μου μπαλκόνι
κάποιος πήδηξε.

Θα περιμένω
όπως γίναμε όλοι
να μην γίνουμε.
Να ανοίξουν τα μάτια,
πλοία να χάσουν
την εφηβεία τους.
Θα θυμώσω
σε όσα μου κανανε καλό
και στα υπόλοιπα
θα μείνω.
Θα περιμένω
να καθαρίσουν οι δρόμοι
με ένα άδειο φορείο
να ταξιδέψουμε.

Μυστήριο
πως γίναμε όλοι,
μυστήριο,
να με κοιτάς
και στη γλώσσα σου
να τρέχει μαρτύριο
η πληγή.
Θα περιμένω
να αδειάσουν οι δρόμοι
στο ανοιχτό μου μπαλκόνι
κάποιος γλίστρησε.

Μυστήριο...
στο μικρό μου μπαλκόνι
κάποιος βγήκε.

Μια νύχτα

Θα πεθάνεις μια νύχτα
χωρίς
καμία τρυφερή κουβέντα
να σου χαϊδεύει το στέρνο,
χωρίς
καμία εικόνα να διακοσμεί
το αυτοσχέδιο κομοδίνο σου.
Θα γίνεις αντιληπτός
μόνο
όταν η μάνα σου θα κλάψει
για πρώτη φορά μετά από χρόνια
και τα σκυλιά της γειτονιάς
θα ακούσουν την απουσία σου .
Θα πεθάνεις μια νύχτα
Και ούτε οι καρέκλες
Δε θα τρίζουν.