Νιότη με π

Πώς κουβαλάς τα χρόνια της αίγλης;
Παραλύεις τους μύες και ξαλαφρώνεις την πέτρα
Με μουδιασμένο τροχό κυλάς μόνος σου τις μέρες
Ώσπου να σε μαγκώσουν οι υπηρέτες του.

Και τότε χωρίς μοχλό γυρνάς
σε στρώματα με ποντικους,
σε στρώματα καθαρά.

Πετάς από παράθυρα
σκορπίζεσαι σε κάδρα
τα πρόσωπα τους πότε ομορφα
πότε μονο γυαλισμένα.

Τα μαξιλάρια και τα κάγκελα
Να αχνοφαίνονται απο ενα μικρό φωτάκι νυκτός
Και συ σκέφτεσαι ακόμα
της αίγλης τον αριθμό.