Πυράκτωση

Στο σπίτι απόψε δεν έχει φως. Η γειτονιά έχει σκοτεινιάσει. Κρατάω μια λάμπα στα χέρια μου και περιμένω ν' ανάψει. Την κουνάω, τη φυσάω, την αναποδογυρίζω και περιμένω λίγα δευτερόλεπτα. Δεν ανάβει. Περιμένω. Επαναλαμβάνω τις κινήσεις. Τίποτα. Την αφήνω μήπως και το πάρει μόνη της απόφαση και φωτίσει τον χώρο. Μήπως καταλάβει ότι την χρειάζομαι. Αλλά και πάλι τίποτα. Μένει εκεί αόρατη στο σκοτεινό δωμάτιο, αθόρυβη.

Στη μέση του δωματίου χορεύει εκείνη. Ένα απαλό κομμάτι, ήρεμο σαν blues μοιάζει κι εκείνη ίσα ίσα που κουνιέται για να νιώσω το άρωμα της στον χώρο.

Η λάμπα ακόμη νεκρή. Ο χορός μου δεν την σαγηνεύει. Ψάχνω για καθρέφτες σε όλο το σπίτι να τους κατευθύνω προς το φεγγάρι. Να οργανώσω το παιχνίδι της αντανάκλασης.  Πρέπει να φωτίσω τον χώρο. Πρέπει να σβήσω το σκοτάδι. Να σωπάσουν οι ήχοι. Να σπάσει η σιωπή. Τίποτα.

Το φοβάμαι το σκοτάδι. Το κυνηγώ και με κυνηγά. Στο σκοτάδι αναγνωρίζω τη θέση των αντικειμένων από μνήμη. Τη δική σου από αγάπη. Πρέπει να σβήσω τη μνήμη. Να ανάψω ενα φως. Ας ανάψει ένα φως. Θα σπάσω τη λάμπα. Ίσως έτσι δω έναν σπινθήρα. Ας ανάψει ένα φως. Ας τυφλωθώ στο φως.

Τίποτα. Κι εκείνη στη μέση του δωματίου λικνίζεται νομίζω ακόμη. Έτσι κι αλλιώς δεν βλέπω τον χορό της. Ας ανάψει λίγο , για λίγο. Κοίτα με λίγο. Στο φως δεν σε καλύπτω. Στο φως υπάρχει κάτι.