ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ!

Βρέθηκε μία καρδιά επί της οδού Μακρυγιάννη στην Θεσσαλονίκη. Σε περίπτωση απώλειας τηλεφωνήστε στο 2310------ . Σε περίπτωση απόρριψης, παρακαλούμε να μας το γνωστοποιήσετε, καλώντας στον ίδιο αριθμό. Σας ενημερώνουμε πως υπάρχουν ειδικοί κάδοι ρίψης καρδιών σε εκατοντάδες σημεία στο κέντρο της πόλης και σε χιλιάδες σημεία σε όλη την Ελλαδα. Για να ενημερωθείτε για το που βρίσκονται οι ειδικοί κάδοι, επισκεφθείτε την ηλεκτρονική μας διεύθυνση www.throwaheart.gr

"Γιατί η καρδιά του άλλου αξίζει να πεταχτεί. Ζήσε ευτυχισμένος!"

Άλλη μία ανούσια ιστορία

Είναι κάτι βράδια, όταν οι περισσότεροι κοιμούνται, που νομίζω πως κάτω από τις πόρτες, μέσα από τις κλειδαρότρυπες και από τα σιφόνια τρέχει νερό, πέφτει στο πάτωμα σιγά σιγά και πριν το καταλάβω γεμίζει τα δωμάτια του σπιτιού. Και η στάθμη ανεβαίνει και εγώ κάθομαι στον καναπέ και καπνίζω κοιτώντας το νερό να ρέει ασταμάτητο, αλλά με σταθερό ρυθμό, χαζεύω τον απέναντι καναπέ, ακούω μουσική, σιγοτραγουδώ "my eyes are black, my jail is dry and I feel nothing no more" και το νερό συνεχίζει να βγαίνει από τις τρύπες που βρήκε διαφυγή, χωρίς βέβαια να βρίσκω εγώ.  Δεν ταράσσομαι, ξέρω πότε σταματάει να τρέχει. Ξέρω πως λίγο αργότερα θα κολυμπήσω πάνω από τους καναπέδες, θα αγγίζω την λάμπα του καθιστικού με την μύτη μου και απλώνοντας τα χέρια μου θα κολυμπήσω προς τον διάδρομο και μετά στα υπνοδωμάτια και ξανά πίσω στο σαλόνι και μετά θα ανοίξω την πόρτα του μπαλκονιού και θα φύγουν όλα τα νερά, θα ξαπλώσω για λίγο στο πάτωμα και θα πάω να κοιμηθώ στα βρεγμένα σεντόνια.  Ή ίσως να κοιμηθώ και επιπλέοντας, αντικρύζοντας το ταβάνι. Τυπικά βραδιά λένε και αηδίες. Και μετά από όλα αυτά τα απλά και καθημερινά αναρωτιέμαι, αν κάποιος επιτέλους θα αγαπήσει τα νερά που τρέχουν από το σπίτι και θα κάθεται στον απέναντι καναπέ, θα κοιτάμε τα νερά, θα βγάζει τις κάλτσες του και θα έρχεται δίπλα μου να ξαπλώσει, θα χτυπάμε τα πόδια μας στο νερό, και δεν θα τρέχει πια. Τότε ,να ξερεις, το νερό δεν θα ερχεται για να κολυμπώ. Θα ερχεται μόνο για να μας κάνει να πλατσουρίζουμε σαν παιδιά, να γελάμε και μετά να κοιμόμαστε αγκαλιασμένοι στον καναπέ πάνω από το βρεγμένο πάτωμα. Θα έρχεται μόνο για να μην το αφήσουμε να μας σηκώσει. 

Ιστορία 11

Πήραμε το βραβείο της χειρότερης παρέας

από έναν ταλαιπωρημένο περαστικό, 

επειδή αρνηθήκαμε να του δώσουμε πενήντα λεπτά,

έστω εξήντα,

για να πάρει το φάρμακο του για τον λαιμό του.

Και ίσως να μας άξιζε.

Γιατί σπαταλήσαμε ο καθένας από εμάς

περισσότερα από εξήντα λεπτά

όχι μόνο σε καφέδες και αλκοόλ,

αλλά και σε λόγια,

αγκαλιές και χάδια 

που κατάντησαν πιο ξένα 

και από εκείνον τον μελαχρινό περαστικό.

Και ήμασταν πάλι ανεπίδεκτοι σε φάρμακα.

Ώχρα

Και στην αρχή
ήταν μονότονο,
ήταν μονότονο
να μοιραστούμε λίγο ήλιο
και τσακωνόμασταν
ποιος θα κερδίσει
για λίγα σύννεφα
στην μοιρασιά.
Μα κι αυτό
ήταν μονότονο,
ήταν μονότονο.
Και σταματήσαμε να βλέπουμε ψηλά.

Χωρίς τίτλο

Προσδοκώ να έρθεις πλάι μου,

όχι για να έχουμε να λέμε,

αλλά για να έχουμε να ζήσουμε.

Τα υπόλοιπα είναι 

λερωμένα ποτήρια στον νεροχύτη

για να έχουμε να πλένουμε.

Πλούτος

Και, βλέπεις,
πως το πιο δύσκολο πράγμα που κάναμε ποτέ
ήταν να περπατάμε ξυπόλυτοι
πάνω στις ακαθαρσίες των άλλων.
Γιατί, τότε, -όλοι το γνώριζαν-
ήμασταν άπειροι και καθαροί
και θέλαμε να ανακαλύψουμε
την βρωμιά του κόσμου
και την δική μας βρωμιά.
Τώρα, που μάθαμε και κάτι παραπάνω,
μαζέυουμε τις ακαθαρσίες
και τις παίρνουμε σπίτι μας.

Αποχρώσεις

Ξέρεις,
οι απαντήσεις είναι πιο δύσκολες από τις ερωτήσεις.
Όμως, οι ερωτήσεις είναι αυτές που πνίγονται μόνες τους.
Τις απαντήσεις δεν τις πειράζει κανείς.
Τις προσέχουν, βλέπεις, αυτοί που τις κρατάνε για τον εαυτό τους.

Ιστορία 9

Την ημέρα εκείνη 

φόρεσε τον πιο μικρό πόνο

και βγήκε για τις πρωινές της δουλειές.

Μόνο που στο πλάι 

η ραφή είχε ξεφτίσει

και οι κλωστές σέρνονταν στους δρόμους. 

Δεν πρόλαβε να το αντιληφθεί
μέχρι την ώρα που τις πάτησε ένας περαστικός.
Ο πόνος σωριάστηκε στο πεζοδρόμιο.
Και εκείνη,
γυμνή πια,
ξάπλωσε δίπλα του.

  

Μια γυάλα με άμμο

Έχω μέσα στο στέρνο μου
φύκια και πλαστικές σακκούλες,
κουτάκια αναψυκτικών και νεκρά χρυσόψαρα.
Ίσως κάποια να επιβίωσαν καταλάθως
όμως εγω βήχω,
βήχω ασταμάτητα,
πρέπει να βγάλω τα σκουπίδια από μέσα μου,
να ξεβραστούν τα άψυχα σώματα τους στην τσιμεντένια αυλή.
Με πνίγουν,
νιώθω βαρύ το σώμα μου.
Όλα με πνίγουν.
Μα εγώ βιάζομαι.
Πρέπει να κολυμπήσω γρήγορα,
να προσπεράσω τον μαύρο ύφαλο
και να σε ακολουθήσω.
Δεν υπάρχει χρόνος πια
για απομαζώματα.

Αν-οίκεια θλίψη

Έτσι είναι οι άνθρωποι
ακόμη κι αν άφησες μισάνοιχτο το παραθύρι σου
ή δεν περίμενες κανέναν στην εξώπορτα,
κάποιοι
γκρεμίζουν τον τοίχο ολόκληρο,
χωρίς πρώτα να ψάξουν για κλειδί
και εισβάλλουν μέσα στο σπίτι σου,
κάθονται στον καναπέ σου
πίνουν το νερό σου
και την ψυχή σου, άμα λάχει
ή όση σου απέμεινε, τέλος πάντων,
και μετά,
αφού έχουν πια ξεδιψάσει και λίγο ξεκουραστεί,
βρίσκουν διέξοδο κλωτσώντας τα γκρεμισμένα τούβλα
και βγαίνουν νικητές,
από τις σκάλες πια,
κατηφορίζουν
προς την ευημερία,
χωρίς να αφήσουν τίποτα
πέρα από μία ασύμμετρη πικρία
που σου δαγκώνει τα μάτια
και μοναχός την ποτίζεις.

Στίγμα

Δεν ήλπιζε να αλλάξει τον κόσμο.
Αυτή τη μικρή πυξίδα ήθελε για λίγο να κρατήσει στα χέρια της-
Να επαληθεύσει για ένα δευτερόλεπτο την θέση της δύσης.

Ξηλωμένες μέρες

Και όταν δεν έκλαιγα, είχα πια αρρωστήσει
και όταν δεν άντεξα, είχα κιόλας θυμηθεί
τότε που σου είπα πως
όταν πονώ αθόρυβα, τοτε πονώ βαθιά
και εσύ γελούσες, γελούσες ακατάπαυστα,
καθώς μου ξερίζωνες τις αρτηρίες σαν νήματα.

2.538

Μου είπαν πως είσαι ευτυχής
Ναι, έτσι σε είδαν
Και εγώ αφού πέθανα κάπου δύο-τρεις φορές
Διά καρδιακού απαγχονισμού
Και ποικίλων άλλων βασανιστηρίων
Αναρωτήθηκα
Πως είναι δυνατόν
Να ρουφάς ακόμα την ψυχή μου
Για να ζήσεις

Ακόμη

Σε μια ζυγαριά πάνω
εύχομαι να με πλακώσει το βαρίδιο
Να θαφτώ βαθιά μαζί με τις χαλασμένες ζυγαριές
Στην πλάνη του βάρους 

22 Σεπτεμβρίου

Σε ευχαριστώ ξένε για χθες που με ρώτησες αν ήμουν καλά. Υπέθεσες μάλλον ότι είμαι μεθυσμένη και μπορεί να μην αισθανόμουν καλά αλλά και πάλι σε ευχαριστώ.

Ευτυχώς για σενα έφυγες και δεν με προλαβες να κλαιω. Έκλαψα και για σένα χθες, ξένε. Με συγκίνησε το ενδιαφέρον σου, που με είδες να κάθομαι στο πλατύσκαλο και κόμπιασες και με ρώτησες με τα λίγα ελληνικά που ήξερες αν σίγουρα δεν χρειάζομαι κάτι.

Απο σένα δεν χρειάστηκα τίποτα και σε ευχαριστώ που ήσουν πρόθυμος να με βοηθήσεις, που ήσουν άνθρωπος και που στο χαμόγελο και στα μάτια σου υπήρχε πραγματική αγνότητα στις 3 το ξημέρωμα στους βρώμικους, καυτούς δρόμους της πόλης.

Σ' ευχαρίστησα και χθες και σου χαμογέλασα με όσο κουράγιο είχα. Και το κάνω και σήμερα. Εύχομαι να είσαι καλά.
Όμως να ξέρεις μόνο χθες έκλαψα και για σένα, ξένε. Γιατί κάθε βράδυ πλημμυρίζει μόνο ένας το σπίτι μου. Και ο πνιγμός είναι πιο ξένος και από σένα.

Στις στέπες σου

Είδες,
Κάποιοι ζουν τα όνειρα σου
και νιώθουν ευτυχισμένοι.
Όμως εσύ θα έπρεπε να είσαι.
Τα είχες βρεί πρώτος.

Κατολίσθηση

Μου δημιουργήθηκε μια αδιανίκητη ανάγκη να κλάψω

να πνιγώ στους λυγμούς μου 

να πονέσει το σώμα μου από τους οδυρμούς 

να καούν τα μάτια

να βαρύνει σαν βράχος το κεφάλι μου

μα αμέσως σκέφτηκα

πως είμαι ευτυχισμένη
Έτσι μου είπαν
Είμαι ευτυχισμένη 

Και πως την σκεπάσω;

Dormon

A relation

between love and love

a veiled link 

between a child and a big child

that only I am aware of

And maybe someone else

These shadows collided

and massive explosions occured

Right before my eyes

Showing me that

The dead part is still alive

Help yourself

Ιστορία 2

Δεν είχε αλλάξει και τίποτα
Ή απλώς άλλαξαν όλα
Και αφού αποφάσισε να απαρνηθεί για λίγο
Την τρικυμία του όγδοου υπογείου
Φάνηκε πάλι μπροστά της
Ξαπλωμένος
Στο ίδιο παγκάκι
Ο νοικοκύρης του κέντρου
Έπαιρνε τον μεσημεριανό του ύπνο
Δίπλα του μια σακκούλα με λωτούς
Ήθελε να ξεχάσει ότι σε λίγο θα ξυπνούσε
Και κείνη άρπαξε κρυφά ένα λωτό
Για να χάσει τον δρόμο της επιστροφής

Αρρυθμία

Σήμερα διάβασα 

Τι σου συνέβη
Μια μέρα

Έξω από τη Χαλκίδα

Στην φωτεινή στροφή

ήσουν ορατός

Στην άλλη άκρη της

Κοντοστάθηκες

Και κοίταξες

Τις λευκές λωρίδες

Ώσπου σε πάτησαν

Και έγινες άσφαλτος

Τυπικό, γκριζωπό περιτύλιγμα

Στρωμένος αντανακλούσες

Τα σύννεφα της  καταιγίδας.

Οι πέτρες σήκωσαν τις φούστες τους

Και έτρεξαν προς τον αυχένα

Βρόντηξε το όνομα σου

Σαν φτερούγησαν τα αγριοπούλια.

Κλειδαριά

Εκείνο το βράδυ μου πήρες ακόμη και εκείνο το μικρό φωτάκι
που είχα τη νύχτα όταν κοιμόμασταν
και εσύ δεν το ήθελες,
προτιμούσες να είχε απόλυτο σκοτάδι
και εγώ έτσι το ήθελα
δεν το χρειαζόμουν,
γιάτι στο σκοτάδι ακόμη ήσουν μαζί μου
και δεν είχα τίποτα να φοβάμαι,
γιατί ήσουν δίπλα μου,
σε άκουγα, σε μύριζα, σε ακουμπούσα, σε χάιδευα,
σε έβλεπα καθαρά και στο σκοτάδι
και τώρα ακόμη σε βλέπω στο σκοτάδι μου,
σε αυτό το απόλυτο, μισητό, ατελείωτο, αβάσταχτο χάος
που μου έχει φέρει η νύχτα,
η κάθε νύχτα,
από εκείνη την νύχτα
κάθε βράδυ είναι πιο δύσκολο,
ενώ κανονικά θα έπρεπε να είναι πιο εύκολο.
Για σένα είναι όλα εύκολα,
για μένα κάθε βράδυ είναι σχοινί,
που μου σπάει ένα ένα τα κόκκαλα  

Διακόπτες

Στον τοίχο
Το ένα ρολόι
προβλέπει το μέλλον
Που έχει ήδη συμβεί
Κι όμως αυτό το κάνει πολύτιμο

Γυμνά πινέλα

Έχουμε βρει μια λέξη να περιγράφει
Τις χιλιάδες αγκαλιές που τα χέρια μας σχεδόν θα σπάσουν
Τα τόσα φιλιά
Τις πολλαπλάσιες εικόνες φιλιών
Τα ποτήρια που αφήνουμε άπλυτα στο τραπέζι
Εκθέματα
Τις πετσέτες καλοκρεμασμένες στο μπάνιο
Τις ξενυχτισμενες βραδιές
Δίπλα αντικρυζοντας το πρόσωπο του
Τις κουρασμένες βραδιές
Αγαλλίαση να μας παίρνει ο ύπνος απλά με κοντινές τις ανάσες
Τις αμέτρητες βόλτες αναμένοντας συνάντηση
Τις δεκάδες χιλιάδες άλλες λέξεις που μας έρχονται
Μνημονεύοντας
Τις ανησυχίες
Τις ηττημένες μάχες του εγωισμού
Τη μυρωδιά του μαξιλαριού
Το ξεχασμένο μπλουζάκι
Το βλέμμα που απαγγέλει τόμους
Ποίησης και λογοτεχνίας
Την δεμένη γλώσσα
Τις μέρες πολυλογίας
Τις κρυφές αναρριχήσεις
Θαρραλέοι ακροβάτες
Την βασανιστική τιμωρία της αυταπάρνησης
Την μαγική ευτυχία του συγχρονισμένου οργασμού
Την ανεξέλεγκτη φωνή της ευχαρίστησης
Τις μέρες που στολίζουμε
Τα βραχιόλια που φτιάξαμε
Το σώμα που ακούραστα χαϊδεύουμε
Την ψυχή που κολλήσαμε στη δική μας
Τα μεθυσμένα από τον πόνο βραδιά
Τα παραιτηθέντα μεσημέρια
Τα μαγειρεμένα φαγητά και γλυκά
Βιτρίνα
Το άγχος της απλότητας
Τους μηδενισμούς της παρουσίας μας
Τις πέντε νότες που στίβουν τα μάτια
Τα αξέχαστα γέλια
Την κρυψώνα του προσώπου στην καμπύλη του λαιμού
Τα σφιχτα αγγίγματα ανάμεσα στα όνειρα
Και ποσά ακόμη αναρίθμητα μα αλησμόνητα
Και νομίζουμε πως περνιόμαστε για έξυπνοι
Πως σε μια τόσο μικρή λέξη
Χωρούν όλα τα χρώματα

Στους ώμους σου

Δύο βδομάδες πέρασαν

Από τις δύο του μήνα

Δύο ήμασταν και μεις

Και τώρα δύο μείναν

Και κάτι κομμάτια περισσεύματα 

Κάπου εδώ γύρω

Και τώρα ακούω ένα τραγούδι για ναυτικούς
Με μια ρουφήχτρα αγκαλιά
Στην ράχη της πόλης

Παραδοχή

Χάσαμε το θάρρος μας

Αλλά θέλουμε να ομολογήσουμε 

Και άλλα λεμε

Ας πουμε εγώ τώρα θέλω να πω

Πως πνίγεται η ψυχή μου

Αλλά στο τέλος θα πω

Για κάποια κοπέλα

Που τυχαία σήμερα

Έπεσε στην λίμνη 

Και κολύμπησε  μέχρι το νησάκι 

Μέσα στο κρύο 

Χωρίς ρούχα 

Και έφτασε σχεδόν ξεψυχισμένη 

Απλώς για να μην χάσει τα βράγχια της

Και οι δύο ιστορίες είναι αλήθεια

Αλλά ποιος νοιάζεται 

Για μια ψυχή καταδικασμένη;

23:59

Στα πιο εύκολα χρόνια του πέρασε τα πιο δύσκολα.  Στα πιο δύσκολα χρόνια δεν έγινε και τίποτα. Ήταν ήδη αργά

Στίλβη

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι πολύ τυχεροί.
Υπάρχουν και άλλοι, τόσο τυχεροί
Που μοιράζουν την τύχη τους σε ένα γεμάτο τασάκι
Σε ένα πακεταρισμένο βιβλίο
Σε ένα χειροποίητο κορδόνι
ένα προσδόκιμο τηλεφώνημα
Σε ένα ραγισμένο χέρι
Σε μια ελπίδα που στην λάμψη της
έγινε εφιάλτης ανυπόφορος 

Δουλειές του σπιτιού

Αύριο πρέπει να ξυπνήσω
Να σηκωθώ από το κρεβάτι
Να καθαρίσω το σπίτι
Να μαζέψω τις πεταμένες μπλούζες
από το πάτωμα
Τα σκουπίδια
Από το πάτωμα
Τη ζωή μου
Από το πάτωμα
Να βάλω και κανένα ρούχο στη ντουλάπα
Ο άνθρωπος πρέπει να είναι τακτικός
Να μείνω σπίτι
Δεν υπάρχει λόγος για εξόδους
Και μόλις έρθει η δύση
πάνω που πέφτει ο ήλιος στο παραθύρι μου
Με ένα ζεστό τσάι στο τραπέζι
Να πω και γω μια ιστορία για τους λησμονημένους