Μείναμε δύο να μετράμε ψέματα.
Και τελικά λάθος μετρηθήκαμε.
Δύο λέξεις
απαρνηθήκαμε ο ένας από τον άλλον.
Και πόσα δάκρυα κρύψαμε.
Μα πιο άδοξη
ήταν η στιγμή της ολοκλήρωσης.
Τόσο αιώνια
που έμεινε μισή.
Οι νύχτες
Πετσοκόβουν οι ρημάδες.
Το σώμα σου.
Όχι όλες.
Αυτό είναι το χειρότερο.
Γιατί εκεί που κατακτάς τα χέρια,
τα πόδια και το κεφάλι σου,
ορθά και στιβαρά,
όσο παραμονεύεις με αυτοέλεγχο,
εκεί περίπου αφρίζει το σώμα αδειανό.
Καθώς προδόθηκε
από ένα λάθος αγώγιμο.