Ονειρικό

Και είδα σε έναν ύπνο βαθύ
Από τους λίγους τελευταία
Έναν άνδρα ερωτευμένο
Να ρίχνει το χέρι του στο σβέρκο μου
Και να με φιλά
σαν να με αγαπούσε πάντα.
Ξύπνησα λίγο αργότερα από τη ζέστη
Αλλά με μια αγαλλίαση
Σαν να ήμουν και εγώ ερωτευμένη.
Και έτρεξα να πλύνω το σώμα μου
Από τον ιδρώτα του πρωινού
Ώσπου το νερό έγινε κοφτερό
Και έσκισε το σβέρκο μου.
Όπως και η πετσέτα
Που έσυρε το δέρμα μου τελειωτικά σε κόκκινο παιχνίδι.
Ίσως αυτό να σήμαινε το όνειρο.
Μια προβολή του άδοξου παρόντος.

Ό,τι σε αγγίζει με έρωτα
Σε γδέρνει λίγο, λίγο.

Περιμένω μια μικρή στιγμή
(Όποια κι αν αποφασίσει να έρθει)

να μου ξεπληρώσει όλες τις αδοξες, παράλογες, δύσκολες εποχές. 

Ποιος χειμώνας και ποιο καλοκαίρι !

Έχουν όλες τα σκατά τους

Αν και ο χειμώνας ομορφαίνει και λίγο 

Τη σαπίλα των μικρών στενών που προτιμώ να διασχίζω.

Τα καλοκαιρια είχα το δικό μου καταφύγιο.

Ένα μικρό μπαλκόνι με χρωματιστά φωτάκια,  

μικρά πολύχρωμα γλαστράκια,
μερακλήδικα φαγητά και καφέδες, παγωμένες μπύρες,

Μια μικρή ανάσα γαλήνης 

Έξι ορόφους πάνω από τη σήψη 

Λίγα μόλις μέτρα από τον πόλεμο του κέντρου

Ή το κέντρο του πολέμου.

Όπως και να έχει 

Έκλεισε και αυτό το μπαλκονι,

Κλειδώθηκε και το σπίτι 

Ποιος να γυρίσει σε ξεσκισμένες καρέκλες;

Τα φωτάκια χάλασαν από τις βροχές,

Κουτάκια μπύρας πεταμένα στα σκουπίδια,
Τέσσερις τοίχοι να καίγονται από τον ήλιο  

Και το μοναδικό γλαστράκι ακόμη στιβαρό.

Άρα η αγάπη μάλλον δεν τελείωσε.
Άρα ας συμφωνήσουμε σε κάτι.

Μια ηλίθια σύνδεση που συντηρεί την ελπίδα,

Μια ιαχή από μηχανές αυτοκινήτων στις 2 τη νύχτα,

Τέσσερις τοίχοι που αντηχούν μελαγχολία,
Ψυχοφάγα αντικείμενα που κρύβεις αλλά δεν θες να αποχωριστείς,
Ένα σωρό μαλακίες στο κεφάλι,

Μια απουσία που τσιρίζει εκκωφαντικά

Και τα σκατά της πόλης αναλλοίωτα.

Καλο καλοκαίρι σε όλους.

4,4

Αναγνωρίζει τους δρόμους από τα δάκρυα της
Τόσο κοντά
Τόσο μακριά
Η περίμετρος του σπιτιού της
Είναι πλέον ιχνηλατημένη από ξεψυχίσματα
Πιο έντονα, πιο σπασμωδικά,
Όπως και άλλες γειτονιές
Που πλέον είναι κάποιες γειτονιές,
Όπως αντίστοιχα
Και ανοίκειες γειτονιές
Που απλώς επικοινωνήσαμε με γλώσσα ατέρμονη
Τόσο κοντά
Τόσο μακριά
Σε μια παράλληλο που για σένα μπορεί να είναι ζωή
Για εμένα οι δρόμοι μυρίζουν θάνατο
Ζέχνουν από τη ζέστη και τη σαπίλα
Ενός καλοκαιριού που ποτέ δε θα ζήσω
Μα κυρίως θα γράφω
Σαν απλός παρατηρητής
Σαν θεατής στα καλοκαίρια των άλλων
Μια μικρή γειτονιά που σε λίγο καιρό θα φιλοξενεί το στοιχειωμένο μου σώμα
Και άλλα εγκλωβισμένα σώματα
Με τη ψυχή τους σε μια παραλία
Ενώ η δική μου θα βράζει πάνω στις μαύρες πλάκες πεζοδρομίων στην Αριστοτέλους
Τόσο κοντά
Τόσο μακριά
Από μια αγάπη που με έχει ήδη ξεχάσει
Ή που ίσως δεν ίδρωσε και ποτέ
Τόσο απλά,
Τόσο θανατηφόρα
Ούτε μακριά
Μα ούτε και κοντά
Καληνύχτα Θεσσαλονίκη.

Είναι οι μέρες που περνάς σαν ξένος
Ετεροκαθορίζεσαι από τις περιστάσεις
Και το ποτό είναι πάλι ένας τρόπος να κοιμηθείς γρήγορα
Γυρίζεις σπίτι
Με το στομα σου ξεραμένο σαν παπούτσι,
όπως λέει και η μάνα μου.
Πλένεις τα δόντια για να φύγει το δηλητήριο
Χαίρετας  τυπικά τη μισή ζωή σου
Γιατί μόνο εσύ τελικα ζουσες μισός και ολόκληρος μαζί
Ένα σάντουιτς στη τσάντα σου που ποτέ δεν έφαγες
Μπαίνει στο ψυγείο
Το δικό σου νεκροταφείο με τροφές που σαπίζουν
Σαν τα ερωτηματικα που ηχούν μέσα σου
Μια γρήγορη κατασκευή αυτού του ποιήματος
Με ο,τι αυθόρμητα σου καίει το χαμένο σου μυαλό
Για μια φορά είσαι ωμός σε ένα χαρτί που δεν του καίγεται και καρφί
Όπως οι άνθρωποι που φεύγουν
Όπως οι άνθρωποι που μαχαιρώνουν τις ψυχες που έχουν παρακαταθήκη
Και πόσο μίζερος θα πεις ότι είμαι τώρα
Και ειλικρινά δεν με απασχολεί
Ας είμαι αρκεί να μη χάσω
Αυτό που με καθοριζει, ο,τι κι αν με καθοριζει
Για μένα είναι έρωτας
Για σενα μπορεί επιτυχία
Για μένα αδιάφορες οι απολυτότητες
Αλλά πονάει η βαθιά πληγή που φύτρωσες μέσα μου
Για σένα όρος ευτυχίας
Για μενα μια μαλακία και μισή
Ποιος εν τέλει είναι ο χαμένος ;

Κανείς

Ξέρεις πόσο περιμένω εκείνο το απογευματοβραδο;
Μοιάζει σαν να πέρασαν χρόνια και με κοιτούσαν όλα
καθισμένη σε αυτόν τον άβολο καναπέ.
Το μινόρε της αυγής μπαίνει από το παράθυρο.
Μια μύγα ξεχασμένη ψάχνει να βρει τον ήλιο
που δεν έχει καν ξεμυτήσει.
Μια μηχανή πάλι γκαζώνει στην ίδια ευθεία,
ανάμεσα από τα φανάρια της Εγνατίας.
Μας πρήξατε.
Πόσες ακόμη μέρες θα περάσουν ;
Και για ποιο λόγο να περάσουν θα μου 'λεγε κάνεις.
Εγώ θα καθομαι ακόμα
στο ίδιο σημείο του καναπέ
με τα πόδια στο τραπεζάκι.
Να τρέχουν δάκρυα απογευματόβραδα
(μια ικεσία να μπαινοβγαίνει όποτε γουστάρει)
και μια πικρία
στο λαιμό,
εκεί που στέκεται η λήθη.
Και τίποτα δεν έγινε θα πεις...

Θα πεις πως γράφω επειδή είμαι δυστυχισμένη

ίσως και να χαρείς επειδή μου στερήσες τόσο καιρό τις λέξεις.

Μα τις λέξεις εγω τις είχα μέσα μου όλες

και στις έδειχνα

με τα χέρια μου,

τα μάτια μου 

με κάθε κομμάτι της ψυχής μου εκτεθειμένο.

Και πρώτη φορά αφήνω λέξεις να φύγουν 

τόσο αληθινές 

τόσο βίαιες και απότομες

όπως ένα χαστούκι που τρώει για πρώτη φορά 

ένα παιδί από τη μητέρα του.

Για να σου θυμίσουν
πώς μπορεί να διαβάζεις λίγες λέξεις
γραμμένες σε ένα παλιό χαρτί,
αλλά αυτές που σου κρύβω
είναι τυπωμένες κάτω από το δέρμα σου.

Και μου μιλάνε όσοι ζουν τα όνειρα τους
μα δεν μπορώ να τους κατηγορήσω.
Μπορώ ίσως να ζηλέψω για λίγο
ή να νευριάσω.
Και ύστερα να χαθώ στα ερείπια
εκείνου του τείχους που στεκόμουν ένα βράδυ.
Δίπλα σε ένα σπίτι δικό μου
που τώρα είναι σφραγισμένο,
δίπλα σε ήχους που όπου κι αν είμαι με περιτριγυρίζουν,
δίπλα στο ημίφως που φωτίζει τους ήσυχους δρομους,
δίπλα σε περαστικούς που βλέπουν την αντανάκλαση της πόλης στα δάκρυα μου.
Δίπλα σε μια καρδιά που χόρευε στα χέρια μου και τωρα με έχει απαρνηθεί.

Περιμέναμε να δύσει ο ήλιος
για να τον αντικρίσουμε κατάματα
φωτίζει, βλέπεις, τα μάτια
που μαυρίζει κάθε βράδυ η νύχτα. 

Μάϊος

Μπορεί για σένα
να είναι ξεκάθαρα τα πράγματα,
ανεπιστρεπτί,
ρεαλιστικά.
Μα αν το σκεφτείς καλύτερα
όλοι,
όσο και να παλεύουν με τα χέρια τους
να χτίσουν το κάστρο τους
και ενίοτε τη φυλακή τους,
όλοι
χρειάζονται στο κρεβάτι τους το όνειρο.