Αλυκή

Μου μιλάς για ψυχές που δεν αντήχησαν
όσο η δική σου.
Σου μιλώ για έναν κόμπο 

που έδεσε το στομάχι στη πλάτη 

και τη πλάτη στο στρώμα,

που πότε στηλώνει το σώμα με αυταπάρνηση
και πότε το ρίχνει στη μικρή του παγίδα.
Σου μιλώ για το χθες της αποτροπής.
Το σήμερα της επανάληψης.
Το αύριο του γάμησέ τα.
Μου μιλάς για τις σωστές εντυπώσεις,
το μικρό μου ανονειρικό όνειρο,
το ψέμα και την αλήθεια.
Σου μιλώ για τοίχους ψηλούς που σκαρφάλωσα με δύσπνοια,
τη κορυφή που δεν έφτασα.
Για το ένα το κρατούμενο.

Την αλήθεια που αγνοείς.
Μου μιλάς για την ελπίδα της σωτηρίας,
την κουκκίδα που σημείωσες στο λεκιασμένο χαρτί,
την αποτυχία της υπομονής,
τη μοναδική λύση.
Σου μιλώ για τα δύο σημεία που τέμνουν τη μοναδική μου ευθεία,
για το λίγο που έχασε από το πολύ,
για το πολύ που έχασε από το άπειρο,
για εκείνο το αποκλειστικό κενό,
που τελικά τα νίκησε όλα.
Για όσα δεν είχες να θυσιάσεις.

Οι αήττητοι

Και μη φοβάσαι τους οδυρμούς των τραυματισμένων
Είναι ακίνδυνοι.
Ειδικά εκείνοι που σκορπίστηκαν στην ανταλλαγή.