Κανείς

Ξέρεις πόσο περιμένω εκείνο το απογευματοβραδο;
Μοιάζει σαν να πέρασαν χρόνια και με κοιτούσαν όλα
καθισμένη σε αυτόν τον άβολο καναπέ.
Το μινόρε της αυγής μπαίνει από το παράθυρο.
Μια μύγα ξεχασμένη ψάχνει να βρει τον ήλιο
που δεν έχει καν ξεμυτήσει.
Μια μηχανή πάλι γκαζώνει στην ίδια ευθεία,
ανάμεσα από τα φανάρια της Εγνατίας.
Μας πρήξατε.
Πόσες ακόμη μέρες θα περάσουν ;
Και για ποιο λόγο να περάσουν θα μου 'λεγε κάνεις.
Εγώ θα καθομαι ακόμα
στο ίδιο σημείο του καναπέ
με τα πόδια στο τραπεζάκι.
Να τρέχουν δάκρυα απογευματόβραδα
(μια ικεσία να μπαινοβγαίνει όποτε γουστάρει)
και μια πικρία
στο λαιμό,
εκεί που στέκεται η λήθη.
Και τίποτα δεν έγινε θα πεις...

Θα πεις πως γράφω επειδή είμαι δυστυχισμένη

ίσως και να χαρείς επειδή μου στερήσες τόσο καιρό τις λέξεις.

Μα τις λέξεις εγω τις είχα μέσα μου όλες

και στις έδειχνα

με τα χέρια μου,

τα μάτια μου 

με κάθε κομμάτι της ψυχής μου εκτεθειμένο.

Και πρώτη φορά αφήνω λέξεις να φύγουν 

τόσο αληθινές 

τόσο βίαιες και απότομες

όπως ένα χαστούκι που τρώει για πρώτη φορά 

ένα παιδί από τη μητέρα του.

Για να σου θυμίσουν
πώς μπορεί να διαβάζεις λίγες λέξεις
γραμμένες σε ένα παλιό χαρτί,
αλλά αυτές που σου κρύβω
είναι τυπωμένες κάτω από το δέρμα σου.

Και μου μιλάνε όσοι ζουν τα όνειρα τους
μα δεν μπορώ να τους κατηγορήσω.
Μπορώ ίσως να ζηλέψω για λίγο
ή να νευριάσω.
Και ύστερα να χαθώ στα ερείπια
εκείνου του τείχους που στεκόμουν ένα βράδυ.
Δίπλα σε ένα σπίτι δικό μου
που τώρα είναι σφραγισμένο,
δίπλα σε ήχους που όπου κι αν είμαι με περιτριγυρίζουν,
δίπλα στο ημίφως που φωτίζει τους ήσυχους δρομους,
δίπλα σε περαστικούς που βλέπουν την αντανάκλαση της πόλης στα δάκρυα μου.
Δίπλα σε μια καρδιά που χόρευε στα χέρια μου και τωρα με έχει απαρνηθεί.

Περιμέναμε να δύσει ο ήλιος
για να τον αντικρίσουμε κατάματα
φωτίζει, βλέπεις, τα μάτια
που μαυρίζει κάθε βράδυ η νύχτα. 

Μάϊος

Μπορεί για σένα
να είναι ξεκάθαρα τα πράγματα,
ανεπιστρεπτί,
ρεαλιστικά.
Μα αν το σκεφτείς καλύτερα
όλοι,
όσο και να παλεύουν με τα χέρια τους
να χτίσουν το κάστρο τους
και ενίοτε τη φυλακή τους,
όλοι
χρειάζονται στο κρεβάτι τους το όνειρο.