Μισή ομίχλη

Θαρρείς πως χόρτασες από λέξεις
Οι λέξεις πράξεις δεν είναι
Και τις αποστρέφεσαι.
Θαρρείς πως γέμισες με λέξεις
Κι ομως λέξη και συ είσαι
Σε άδεια δοχεία.
Παρέα με αραχνοφωλιές
Δένεσαι στους τοίχους
και εύχεσαι
να μην υπήρχες.

Εύχεσαι τα πόδια σου να ήταν φύκια
αιωρούμενα σε λάσπες.
Εύχεσαι τα χέρια σου να ήταν πέτρες
θαμμένες με σιδεριές.
Εύχεσαι να μην είχες πρόσωπο
στα μάτια τους.
Εύχεσαι με λέξεις
φτωχές κι ανήμπορες.

Και στη σκάφη με τις πράξεις
τρίβεις σάρκες, εικόνες και
σιγοτραγουδάς...

Νιότη με π

Πώς κουβαλάς τα χρόνια της αίγλης;
Παραλύεις τους μύες και ξαλαφρώνεις την πέτρα
Με μουδιασμένο τροχό κυλάς μόνος σου τις μέρες
Ώσπου να σε μαγκώσουν οι υπηρέτες του.

Και τότε χωρίς μοχλό γυρνάς
σε στρώματα με ποντικους,
σε στρώματα καθαρά.

Πετάς από παράθυρα
σκορπίζεσαι σε κάδρα
τα πρόσωπα τους πότε ομορφα
πότε μονο γυαλισμένα.

Τα μαξιλάρια και τα κάγκελα
Να αχνοφαίνονται απο ενα μικρό φωτάκι νυκτός
Και συ σκέφτεσαι ακόμα
της αίγλης τον αριθμό.