Προσχέδιο

Επανδρωμένα αεροπλάνα
Γύρω και έξω από τον ιδιωτικό σου γαλαξία.

Αναφορά βλαβέντος κινητήρα
Στο μοντέλο 2
Κι επαναφορά του στη βάση.

Σκουριά στο διάδρομο
Και σπασμένα τζάμια στο κτίριο
Εντολή προς επανόρθωση.

Αδιάψευστη απόρριψη
Από τον Πύργο.
Ανάλαβε με δική σου ευθύνη.

Κατέστρεψε τα ή
Γέμισε με με αεροπλάνα.

Απορία

Ο ζωντανός διακόπτει.

Ο νεκρός ακούει.

Ο θλιβερός αντέχει.

Αν διακόψεις την ακοή, αντέχεις.

Αν ακόυσεις την διακοπή αντέχεις;

Αν αντέξεις την ακοή, άραγε τι να διακόψεις πρώτα;

Ανόητο

Σε κρυες νύχτες
Αιώνια θα σέρνομαι
Θα τραβάω το τομάρι μου
Χωρίς να σκέφτομαι

Απάντηση θα βρω την ώρα
Που κρύβει ο δείκτης
Ό,τι ντρέπομαι

Βαρέθηκα να καιγομαι

Στα πόσα βήματα θα βρεθεί;
Πότε θα απεκδυθώ από το ανόητο εγώ μου;
Να αναγκαστώ να ανάψω το σπίρτο
Να κάψω το βιβλίο
Να ανάψω το τσιγάρο;

Ώρα 2:00π.μ. Απευθύνοντας πρόσκληση εμπιστοσύνης
Αποτέλεσμα μέτρησης: 3501 γύρω από την ίδια περίμετρο

Λεξιλόγιο πληγών

Άγνωστος= αβέβαιος, αγνοούμενος, αγνώριστος
Θολός= ασαφής, σκοτεινός, δυσνόητος, αμυδρός
Σκέψη= διανόημα, στοχασμός, συλλογισμός
Αλλαγή=μεταβολή, μετατροπή, αλλοίωση
Πόνος= πόνος, πόνος, άλγος, λυγμός

Κοίτα πως γράφω τις λέξεις αμήχανα και χλευαστικά.
Οι προτάσεις που θα σχημάτιζαν ανούσιες μοιάζουν.
Πλάσε εσύ την ιστορία σου.
Δημιούργησε εσύ το τέρας και τον κυνηγό στο παραμύθι σου.
Κάντο πριν σε φάει.
Εγώ θα ονομάσω τον ήρωα.
Και το τέλος...το τέλος θα έχει να κάνει με ψήγματα χαράς
και διδαχές σαν αυτές που πάντα μισούσες αλλά ακολουθούσες.
Το χαρτί θα το διαλέξουμε μαζί.
Επάνω σε σκονισμένες αυλές και παράθυρα θα στέκει η έμπνευση.
Επάνω σε ξύλινα μουχλιασμένα πατώματα και σε ραγισμένα απο το κρύο τζάμια θα σε υποδεχτεί η έκπληξη.

Ριψοκίνδυνες ενέργειες

Εγχείρημα πρώτο:
να περπατήσω
στα λιωμένα σίδερα και
να ισορροπήσω
στην χάρτινη λάβα.

Εγχείρημα δεύτερο:
να κοιταχτώ στο τζάμι
και να δω τον λύκο να με κοιτά
και την πριγκίπισσα
να λυσσάει.

Εγχείρημα τρίτο:
να κρεμάσω στον τοίχο σκιές,
διαμαντένια μάτια
κι ένα σακί εγκάρδια γέλια,
να κολλήσουν όλα πάνω μου,
να νιώσω.

Εγχείρημα τέταρτο:
να σηκώσω τη νύχτα στους ώμους
με σάκο το φεγγάρι
και να τρέξω σαν κλέφτης
προς τον λευκό γαλαξία,
να την απλώσω σαν σεντόνι.

Εγχείρημα πέμπτο:
να σηκωθώ το πρωί
και να ντυθώ όνειρο.
Να περπατήσω στην συννεφιασμένη πόλη
από ψηλά
και να κολυμπήσει η θάλασσα μέσα μου
σαν μεθυσμένος χορευτής,
να με αγκαλιάσει ο ξένος,
να με αγαπήσει το νέφος.

Τραγικά μείγματα σκέψεων

Θα 'θελα να μουν ηλίθιος για να είχα την ευτυχία με το μέρος μου. Το μόνο που να με ενδιέφερε να ήταν το πως θα κυλήσουν οι επόμενες ώρες, μέρες και στα μακρινά σχέδια μου να είναι ένας γάμος με αυτή που θα έχω σχέση χρόνων, απλά για να το κάνω, για να ολοκληρώσω το προφίλ μου. Να απολαμβάνω τις καθημερινές κουβέντες και να ακούω τους προβληματισμούς των άλλων με ενδιαφέρον μοιράζοντας συμβουλές σαν χριστουγεννιάτικα δώρα. Να φεύγω από τη δουλειά μου μόνο κουρασμένος και έτσι κουρασμένος, αλλά και απογοητευμένος από αυτήν να συνεχίζω τη μέρα μου . Κούραση, βαρεμάρα, κακεντρέχεια να είναι η συνταγή της ζωής μου. Και να είμαι απόλυτα ικανοποιημένος, ασχέτως του τι λέω, με αυτήν.

Ή από την άλλη να ήμουν παιδαράς με μπράτσα και μεγάλες βλέψεις για τον εαυτό μου, να είχα ένα μεγάλο αυτοκίνητο και μια γκόμενα να με ακολουθεί σαν άβουλο πλάσμα όπου πάω και γω να νομίζω ότι τα χω κάνει και τα χω ζήσει όλα τέλεια. Ή να ήμουν διαβασμένος για τα πάντα, πιστός εκπρόσωπος της alternative γενιάς, χύμα στο κύμα αλλά χωρίς καμία πεποίθηση καμία άποψη, κι αυτές να τις είχα ποτισμένες απο τους άλλους, για να μη κουράζομαι. Άβουλος, αναποφάσιστος αλλά ευτυχισμένος με το να επαναλαμβάνω το πόσο δυστυχής είμαι εγώ και γενικά η ζωή.  Ή αν ήμουν γυναίκα, να είχα μεγαλύτερη μου έγνοια να αγοράσω το συγκεκριμένο λαχανί παπούτσι για να βγω με τις φίλες μου το Σάββατο και να χαζεύουμε αγοράκια για sexάκι. Ή ,πάλι, να είχα στυλ χιπικο, να μην κάνω μπάνιο, γιατί είμαι οικολόγος και το νερό είναι πολύτιμο αγαθό,  να λέω οτι δεν με ενδιαφέρει η εξωτερική εμφάνιση αλλα να μη πλησιάζω παρέες με "προσεγμένες" κοπέλες και οπωσδήποτε ο γκόμενος μου να έχει  σακίδιο στην πλάτη λες και κάθε μέρα πάει εκδρομή στο Σεΐχ Σου, φαρδιά ρούχα και γένια και να μου μιλά για τον Καμύ και τον Έλιοτ σαν να ήταν συνάδελφοι στο πανεπιστήμιο.

Ίσως να ήμουν έτσι στην προηγούμενη ζωή μου, οπότε έπρεπε να αλλάξω παραστάσεις. Ίσως πάλι να ήμουν πολύ κακός άνθρωπος μέχρι τώρα, ώστε η τιμωρία μου να είναι αυτή. Μεγαλώνοντας να αποκτώ ρυτίδες συνείδησης. Κάθε ουλή και μια πικρία, μια τρύπα στην καρδιά, ένα αναπάντητο ερώτημα. Μια σφραγίδα εμπειρίας του αδιεξόδου μου. Και τώρα πλέον μπορώ να το πω φωναχτά, γιατί το έχω δει με τα μάτια μου.  Έχεις γνωρίσει τόσους ανθρώπους, τόσες ωραίες προσωπικότητες και άλλες πάλι σκοτεινές υπάρξεις που θες να τους συγκεντρώσεις όλους μια μέρα σε μια μεγάλη αυλή και να φωνάξεις με όλη την ένταση της φωνής και της ψυχής σου : "Είμαι φαγωμένος". Μην γελάς. Από όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου και θέλω να πω μόνο αυτή η φράση τα συνοψίζει όλα. Τόσα χρόνια μοιρασμένος από δω κι από κει να προσπαθώ να παίζω όλους τους ρόλους (εργαζόμενος, φίλος, εραστής, γιος, αδερφός , συγγενής, γνωστός, άνθρωπος) νιώθω ότι μια μεγάλη 

μέδουσα έχει ανοίξει το στόμα της και μου έχει ρουφήξει κάθε ίχνος υπομονής και αντοχών που παλιότερα αβίαστα παρήγαγα. Aναπαράγω τις εικόνες που βίωσα και είδα και δε ζω σε αυτές. Σε κάποιες είμαι απλά παρών, σε άλλες απλά εκτοπισμένος. Και είμαι σε αδιέξοδο. Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω, είναι ανόητο για κάποιο λόγο θα συνέχιζα και σε άλλο φύλλο, αλλά μάλλον ξέχασα τι ήθελα να πω. Αφαιρέθηκα από τις βιαστικές μου σκέψεις. Ας είναι έτσι. Ίσως αν συνέχιζα να έλεγα χειρότερα πράγματα, να σας παγίδευα και να γινόμουν και γω αιχμάλωτος της μισαλλοδοξίας μου ή μάλλον καλύτερα της αλλοφροσύνης μου.

Ας είναι έτσι. Ανεκτικά ας πορεύομαι στο μονοπάτι με τα αγκάθια και τα κωνοφόρα δάση που σαν πέτρες με χτυπάνε στο κεφάλι κι απο τον πόνο μουδιασμένες μένουν οι σκέψεις στο μυαλό μου. Αν έβρισκα μόνο τη λύση....

Προς ____

Άκρως επικίνδυνο·
Ένα καρότσι χιόνι
Και λίγο δάκρυ
Το ίδιο βάρος.

Ανάμεσα τους
Θα προτιμούσες το δάκρυ ξέρω,
Αλλα σήμερα είναι εύκολο να σε σκεπάσω.

Εγκώμια χαράς και θλίψης
Για την παρουσία σου
Χτίζουν οι αισθήσεις μου.

"Αυτόματα θα έρθει το χάος που αγαπάς!"
Είπε ο ζητιάνος ξένος
Κι ακούμπησε τον καθρέφτη.

Όταν σωπαίνεις

Απίστευτος ο ρόλος της σιωπής
Αδόξαστος
Τα ματιά δειλά κοιτάζουν
Και η φωνή θαμμένη.

Κρύβεται το μυστικό μέσα σου
Και υποφέρει.
Καίγεται σιγά σιγά
Χωρίς να σώνει.

Αμήχανος ο καημός σου πνίγεται
Και η ελπίδα πικρά παραμένει.
Η μέρα να φωτίσει,
Με μια λέξη, με μια φωνή.

Αδύναμος και ανώφελα επίμονος.
Μένεις μένεις, φεύγεις φεύγεις.
Τίποτα.
Το τίποτα σε βράζει.

Αυτό σε οδηγεί σε δύσβατα δάση.
Και με τρομάζει.

Χωρίς τίτλο...

Το στέρνο υπάρχει για να μη μπορείς να ξεριζώσεις  την καρδιά σου.

Για να μη μπορείς να τη σταματήσεις απο το να αισθάνεται.

Σταμάτα να το προσπαθείς. 

Απόκρυφη ενέργεια μιας ασήμαντης παρουσίας

Εμπνέομαι μόνο από όνειρα
Και η σιωπή με σιγοκαίει
Αδύναμος και ανώφελος ο καημός μου υπομένει.

Και η φωτιά ξυπνά και με σκεπάζει
Και ο αποχωρισμός φαρμάκι γίνεται
Για αυτούς που από ανάγκη στην μοναξιά τους πνίγονται.

Για αυτούς που μ´ενα βλέμμα πείθονται
Και στέλνουν ψυχή με ένα τραγούδι,
Αδύναμοι κι από ντροπή κρύβονται απο τα φανερά

Και αναρωτιούνται
Και στη περισυλλογή θλίβονται.
Θλίβομαι και γω,
Δειλή και δύσπιστη,

Ότι η καρδιά μου κάποιον έχει αγγίξει,
Ότι αναπνέεις στον ίδιο ρυθμό που σιγοκλαίω.
Εύχομαι να έχεις λυγίσει.

Sapias*

Γράφεις λέξεις αρμονικά

και ένας απο τους ποιητάς βαφτίζεσαι

στη λίμνη Αγνοώτιδα.

Αγέρωχο κορμί και υπερήφανο βλέμμα

στην ανάγνωση του χαρτιού.

Το πέρασες το μήνυμα σου.

Είσαι τώρα ένας από αυτούς

Από ποιους;

Από τους διανοούμενους.

Γνωρίζεις και την αρχαία, σωστός λογοτέχνης.

Εγγράμματος, κάτοχος της τέχνης της λεξιπλασίας.

Επιστήμων πια με κριτική σκέψη.

Σταματώ.

Δεν πρέπει να αγγίζω τη λίστα των δύσπεπτων.

Κι ας είμαι μπουχτισμένος με τις ευφυολογίες τους.

Αυτοί είναι παραδείγματα για μένα.



(Κάλλιο πνευματώδης μωρός, παρά ανόητος ευφυολόγος. Σαίξπηρ)

*(Λατινικά) μτφρ: σοφός

Ευχή και απολογία

Να χαθώ στους ποιητές των αιώνων.
Σίγουρα θα χαθώ.
Η αξία μου ούτε μισή απο τη δική τους.
Θα με ακούν και θα γελάνε φορώντας το σαρκαστικό μειδίαμα τους.
Σίγουρα θα καταλάβουν.
Ακόμη κι αν δεν έχεις αξία,
Πώς να σταματήσεις το χέρι;

Κάποτε θα λες

Είχα κάποτε ένα σχοινί γερό
που με τη φθορά του, πικρία τη πικρία έγινε κλωστή,
αγγείο ανομοιόμορφο,
καπέλο ξεσκισμένο.

Και στο άκουσμα της ηλικίας μου
Ο Καβαφης θα γελάει
κι ύστερα μάλλον θα αναρωτηθεί:
"Αν τόσο νέος νιώθεις κομματιασμένος,
πότε θα ολοκληρωθείς;

Αν ποτέ δεν ήσουν μια άχαρη μάζα,
έστω ασχημάτιστη, απροσάρμοστη
τώρα πως θρυμματίζεσαι;

Σχοινί δεν είχες, αλλά κλωστή,
που υφαίνοντας την
την γρατσούνισες."

Ώρα 4 και μισή

Επανάληψη είναι.
Βαρετή είναι.
Ανυπόφορη, γδύθηκε
και κουμπώθηκε ξανά.

Στην κρεαταγορά λεν' το όνομα της
και γελάνε τα σιχαμερά τους γένια
ξεδιάντροπα.

Στον ήχο των τακουνιών της
βλέμματα ένοχα στριφογυρνάνε.
Ώρα 4 και μισή.

Η νύχτα ντυμένη πόρνη
ήρθε νωρίτερα.
Η νύχτα ανταλλάζει κι απαλλάσσει από
τους πόνους με θηλιά.

Η απρόσμενη απάντηση

«Αχ πόσο καημένη μπορείς να γίνεις ακόμα; Νομίζεις ,μικρή μου, ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από σένα; Ότι ακόμη και η αποστροφή τους απέναντι σου ή απέναντι σε άλλους γενικά έχει να κάνει με σένα; Πόσο καλομαθημένη και φαντασμένη μπορεί να είσαι για να πιστεύεις ότι κάτι που κάνεις ή δεν κάνεις εσύ παίζει ρόλο στη ζωή ανθρώπων που ούτε καν σε έχουν στα “επιλεγόμενα” τους; Πόσο εγωιστικά σκέφτεσαι μικρή μου πριγκίπισσα; Που ξαφνικά αποφάσισες πως η χαρά της ζωής δεν σε αντιπροσωπεύει και κινείσαι σε δύσβατους δρόμους έξω από την κάμαρα του πύργου σου, θεωρώντας πως κάποιο ρόλο παίζεις και συ στη ζωή σου. Μόνο που τη ζωή αυτή τυχαία την έχεις και εννοείται μια μέρα εξίσου τυχαία θα την χάσεις. Και δεν αναφέρομαι στη μακάβρια κατάληξη (του θανάτου) , αλλά στην ζωή που έχεις διαμορφώσει μέχρι τώρα, στα δεδομένα της.

Μου φαίνεσαι τελείως ασυνείδητη ώρες ώρες. Μα για να έχουμε καλό ρώτημα ποιος σου γέμισε τα μυαλά σου με τέτοιες ανοησίες; Θα ‘ναι σίγουρα κάποιο παραμύθι που διάβαζες ή σου λέγανε μικρή, ότι εμείς έχουμε στα χέρια μας τη ζωή μας και μπορούμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι με τους φίλους μας, με την οικογένειά μας και, ΦΥΣΙΚΑ, τον έρωτα της ζωής μας. Και ακόμη και τώρα που σου τα λέω αυτά, είμαι σίγουρος πως κάποιο αντίστοιχο παραμύθι πλάθεις στο νου σου. Και εγώ είμαι μέσα σε αυτό ένας από τους μοχθηρούς, γεμάτους μίσος  που θέλουν να σε βλάψουν. Αναρωτιέμαι πως θα καταφέρεις να επιβιώσεις, εξωτερικά μοιάζεις σαν κοριτσάκι ενώ θέλεις να περνιέσαι για γυναίκα, πανάθεμα σε, και εσωτερικά πάλι κάτι τέτοιο : μια ρομαντική νεαρή που πιστεύει πως επηρεάζει και επηρεάζεται από τους άλλους.

Λοιπόν, αν θες να μάθεις την αλήθεια άκου προσεκτικά και μη μουρμουρίζεις. Στη ζωή αυτή ,τουλάχιστον, δεν επηρεάζεις κανέναν άνθρωπο. Τώρα αν κάποιος ανίδεος σε ερωτευτεί άλλο πράγμα, έτσι κι αλλιώς κι αυτό προσωρινό είναι. Αν θες , όμως, να γίνεις ώριμος και συνετός άνθρωπος να έχεις στο μυαλό σου αυτό: πως δεν σε έχει ανάγκη κανένας. Έτσι και συ θα μάθεις να μην έχεις ανάγκη κανέναν και να μην περιμένεις και τίποτα από κανέναν. Οι κοινωνικές σου σχέσεις είναι ένα ποτήρι με μια μεγάλη τρύπα στον πάτο. Όσο εσύ πας να το γεμίσεις τόσο αυτό θα αδειάζει, μη σου πω μάλιστα και στον μισό χρόνο. Κι αυτά δεν στα λέω επειδή νοιάζομαι για σένα, φοβούμενος μη πληγωθείς ή επειδή σ’ αγαπάω. Στα λέω απλά γιατί κουράστηκα να γελάω με τις γελοιότητες σου. Τουλάχιστον μάθε αυτά και αν προσπαθήσεις να τα εφαρμόσεις σίγουρα θα κάνεις ένα λάθος που θα με κάνει να ξαναγελάσω μαζί σου. Σταμάτα να κλαις και αποδέξου πια την αλήθεια. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια και δε θα σταματήσω να τη λέω περίτρανα όσο κι αν εσύ και άλλα ανθρωπάκια σαν εσένα σκοπεύουν να την φαλκιδεύσουν».

Το δωμάτιο σκοτείνιασε καθώς η αύρα της είχε σωπάσει. Σαν να μην υπήρχε στο χώρο. Σαν να εξαϋλώθηκε. Όχι η πίστη της δεν χάθηκε , απλά για κάποιο λόγο και με κάποιο τρόπο σώπασε κι αυτή σαν να ήρθε αντιμέτωπη με μια Σειρήνα. Και έτσι αμίλητη έφυγε από την παμπ. Κι έτσι αθόρυβη πέρασε κι αυτή η νύχτα.

Μες στη σύγχρονη βουή

ακόλουθος μου μοιάζεις,

δε με τρομάζεις,

μονάχα σφίγγεις την πνοή.

Άγρυπνο αγέρι περιπατεί

και ο μύθος όλος φτάνει

και στρίβει το κεφάλι

για να μου διηγηθεί

Πως χάνεται η ζωή

και η αγέλη τι θα πει

καθόλου δε σε νοιάζει.

Γιατί πονάει κάθε στιγμή,

όταν βλέπεις στη σιωπή

τη θάλασσα να βράζει.

Κι είναι αγέρωχη η πτήση

ακόρεστη μου πίστη

διασχίζεις τα φεγγάρια,

λασπώνεις κάθε κλίση.

Αν πρόκειται να φύγεις,

μη κλέψεις το σημάδι.

Θα έρθει η τύχη, αν χαθείς,

προσφέροντας το χάδι.

Πως χάνεται η ζωή

και η αγέλη τι θα πει

καθόλου δε σε νοιάζει.

Γιατί πονάει κάθε στιγμή,

όταν βλέπεις στη σιωπή

τη θάλασσα να βράζει.

Κι άμα αγγίξεις τελικά

το νόημα της,

πλύνε τη σοφά

στα αγκαθωτά πλευρά της.....

Η Αχάριστη

Καλημέρα Αφροδίτη
που εύκολα μας ξεγελάς,
περήφανη με τον μανδύα της αυταρέσκειας
ρουφάς τα μάτια των περαστικών απελπισμένων.

Δεν κοιτάς, μονάχα φεύγεις
ανήσυχη δεν μένεις στη σιωπή,
της προσθέτεις όλο κέφι
κι ανάθεμα αν ξέρεις το γιατί.

Περιπλανώμενος ο κρυφός σου αετός,
δεν αγαπάς, συντηρήσαι
δίπλα σε ξένους φίλους, σε γνωστούς αγαπημένους
ξαπλώνεις μα δε κοιμάσαι.

Άγρυπνο το αίμα σου τρέχει
από ενέργεια θα νιώθεις ταραχή,
καθώς πολυπράγμονες οι δυνάμεις σου
θα απλωθούν σε βροντερούς ιστούς.

Μα εσύ, Αφροδίτη αγνοείς,
πως την ομορφιά σου
στη χαρίσανε όπως είναι
και για μας-τι κρίμα- είναι αγώνας
να κατακτήσουμε την ασχήμια της ψυχής.

Νοσταλγικά

Περιμένω και ανυπομονώ

να επουλωθούν οι πληγές
από το κρανίο τούτο.

Έχω τραυματίσει πολλές φορές
τα λογικά μου,
διαθέτω ανίσχυρη όραση και μνήμη θολή.

Τα δάχτυλά μου μουδιάζουν απροκάλυπτα,
αγγίζουν μόνο τον πηχτό αέρα
σε μια ατέλειωτη πάλη με το κενό.

Η γεύση της ήττας είναι πρωτόγνωρη
βιολιά παίζουν σε μινόρε και το δωμάτιο
σκοτεινό και παγερά αδιάφορο για τους ξενιστές του.

Έχει μια επίκτητη ομορφιά αυτή η στιγμή.
Δάκρυα χαϊδεύουν το ξύλινο πάτωμα
και η ανάσα βαριά παρασύρεται στους τοίχους.

Και μια κουκκίδα,
ανθρώπου παρουσία
μαρτυρά καθαρή πληγή.

Ανακοίνωση- Διαφήμιση

Προσφορά ονείρων απόψε!
Όλα δίνονται στη μισή ψυχή!
Δωρεάν εικόνες αγάπης, χαράς
πνίγουν εγγυημένα την ανασφάλεια.

Τις δημιουργούν εξαίρετοι επαγγελματίες
με άριστη τεχνογνωσία.
Φορητές σκέψεις, συναισθηματικοί υπολογιστές,
όλα τελευταίας τεχνολογίας.

Βιαστείτε! Οι προσφορές θα ισχύσουν
για μία και μόνο αιωνιότητα.
Αγοράστε και δε θα απογοητευτείτε.
Είστε προγραμματισμένοι (γι' αυτό).
Και με εγγύηση επιστροφής της ηρεμίας σας.

Μια δύσκολη εξίσωση

    Πως είναι δυνατόν η ζωή να διέπεται από εξισώσεις; Η σχέση μου με τα μαθηματικά είναι απλά φιλική, ωστόσο μπορώ να διακρίνω ότι κάποια πράγματα στη ζωή είναι τόσο άρτια ρυθμισμένα ώστε να δημιουργούν πολλές φορές, αν όχι πάντα ένα ισοδύναμο αποτέλεσμα. Τι θέλω να πω;

   Ας δούμε κυρίως τα δύο συναισθήματα που όλοι βιώνουμε και που δεν πρόκειται να σταματήσουμε ποτέ να νιώθουμε, την χαρά και την λύπη. Η ευδαιμονία που επικαλούνταν ορισμένοι Αρχαίοι Έλληνες κι άλλοι πάλι την κατέκριναν, πάντα ακολουθείται από μια στιγμή θλίψης και η τελευταία με τη σειρά της από την πρώτη. Και η σπουδαιότητα φυσικά της καθεμιάς είναι υποκειμενικό στοιχείο, φαντάζει όμως ότι έχει την ίδια ένταση: όταν πονάς πολύ χαίρεσαι πολύ κι όταν χαίρεσαι πολύ θλίβεσαι αναλόγως.

    Ο προβληματισμός έγκειται στο ποιο από τα δύο υπερισχύει, ποιο από τα δύο ρυθμίζει και ελέγχει το άλλο; Πολλοί θα λέγανε η λύπη, γιατί κανένας δεν προλαβαίνει να ευχαριστηθεί όσο θέλει ή ελπίζει πριν τον προλάβει η λύπη. Από την άλλη κάποιοι προτιμούν τη χαρά, η οποία επειδή είναι αλαζονική δημιούργησε τη θλίψη για να την εκτιμούν πιο πολύ ή ακόμη για να μην καταστεί βαρετή.

Η απάντηση που ίσως βρήκα η οποία δεν είναι βέβαια και προϊόν σημαντικής ανακάλυψης είναι ότι είναι θέμα επιλογής. Ποιο επιθυμεί ο καθένας να είναι το σημείο αναφοράς του. Αυτό θα σημαίνει συνακόλουθα ότι κάθε παρέκκλιση από αυτό θα οδηγεί πάλι εκεί. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια επιλογή.

   Φυσικά, αυτήν την επιλογή δυσχεραίνουν τα καθημερινά δυσεπίλυτα προβλήματα, που μας οδηγούν στο να κυνηγούμε τα αυτονόητα. Αυτές οι δυσκολίες ίσως να κάνουν και την αναζήτηση αυτή ανούσια και ατελέσφορη αλλά και ακόμη και να είναι έτσι η επιλογή δεν παύει να υπάρχει. Έστω σαν εναλλακτική λύση, ή σαν αποκούμπι γι' αυτόν που θέλει να έχει μια ελαφριά παρηγοριά ή μια αφορμή για να κατηγορήσει πάλι τον εαυτό του. Θέλω να μαι λυπημένος; Δεν χρειάζεται πολύ προσπάθεια, ειδικά αν τονίσω τα 10 προβλήματα που έχω και προβάλλω τις ανασφάλειες μου θα είναι παιχνιδάκι. Τις χαρούμενες στιγμές ,απεναντίας, θα τις αντιμετωπίζω με μισαλλοδοξία και σκεπτικισμό, απλό μέχρι να φύγουν. Και μετά εκεί θα αγκαλιάζω τη λύπη μου. Θέλω πάλι να 'μαι χαρούμενος; Πρέπει να προσπαθήσω. Η θλίψη θα μου ρθει σαν χαστούκι αλλά και πάλι εγώ πρέπει να προσπαθώ.

(Αφιερωμένο στους "υγιείς" ανθρώπους)

Ο διαβάτης

Αριθμημένα πλήθη,
βυθισμένα τείχη
στην καρδιά σου.

Θαρρείς πως έχεις επιλέξει
το πως ο ήλιος θα σου φέξει
τα χιλιάδες σχέδια σου.

Κι όμως κανείς δε ξέρει
πως τα σχέδια γίνονται όνειρα
και τα όνειρα ζωή,

και η ζωή διπλή ελπίδα
πως κάποια μέρα
απάντηση θα βρεις σε κάθε ερώτηση΄

και στο τέλος της αναζήτησης
μόνος καημός ο μόνος εσύ,
πεζός στη γη, πτηνό στη ψυχή.

Ποιο μονοπάτι του δάσους

Αρχειοθέτηση ονείρων
δίπλα στα ροδόδεντρα
κάτω από το γαλάζιο,το κίτρινο το λευκό.

Φρόνιμα κοιτάς
καθώς οι μέρες πετούν πέτρες
στα σχέδια σου.
Κι όμως υπάρχει επιλογή.

Τράβα τον δρόμο τον μακρύ
κι αν φοβηθείς προχώρα,
η επιστροφή είναι δαδί
και ο πηγαιμός σου φλόγα.

Κι όσο πας
θα 'χεις να θυμάσαι
τα ανοιξιάτικα απογεύματα στην αυλή,
σαν μέλισσα πάνω στα ροδόδεντρα.

Μια ανασφάλεια

Κενό πρώτο, τελεία.
Έλλειψη δεύτερη, αποσιωπητικά.
Σβήσε τον εαυτό σου.

Κενό τρίτο ή αποχαρακτηρισμός.
Απεχθάνομαι το φορεμένο εγώ μου
στο βλέμμα του καλύτερου.

Ξεδιαλυμένο ως πρότυπο
ανταποδίδει τη ματιά,
μια πικρά, μια σιωπηλά.

Έλλειψη τέταρτη και τελευταία,
οι σκέψεις χείμαρρος,
και η καρδιά αμμώδης.

If I was to walk away

   I can't stop thinking why people walk away...and yes it is not always our fault. Whatever we say and think I am the kind of person who thinks that some people must not leave from our lives! And when it comes to friendship, since it's something sacred and yet misunderstanding, friends should be here no matter how. 

   The problem is that we have learned over the years to give up. I'm sure that you have heard countless times that we should always try to do our best etc but in the undercover we have been programmed to give up. That's why a fight leads to separations and misbeliefs, that's why we look one person we lost contact with and the first thought that comes to our minds is always negative, that's why we react aggressively to the ones that really and deeply care about us. And somehow some of us are feeling alone....That's because the ones we are looking for have given up on us a long time ago.

   Over time and experiences, real emotions and feelings generally fade out. People have stopped thinking about you, have stopped caring and staying up all night wondering if you are alright. I don't want too much, the little things make happy the ones that can appreciate them and give them the motive to do more. Don't be afraid to give... I'm sick of hearing  the ones that do good deeds or have conciousness by their names ! They are example to all of us undoubtedly but we consider the most natural thing, a rare incident that has to be admired! This should be the rule not the excemption.

   The short truth is that in our lives there is not only our job, money and having fun. It's also spiritual and inspiring relationships, a continuous inner search and appreciation.  We are mathematically a part of an equation to our so called happiness, and we should let the others be in it. And remember when we think that we have done much is the time that we should do more.

                                                                                                       C.K.                                                                                                                                                                                   

Inspired from this song :

   

Κοιτάζοντας το μαραμένο κλαδί

   Η απουσία του πιο καθαρού, καταστροφικού μεν αλλά υπέροχου δε και γλυκού συναισθήματος στον κόσμο μας είναι κάτι που συχνά με προβληματίζει και σήμερα κινητοποίησε τα δάχτυλα μου για να γράψω αυτό το σημείωμα. Μιλάω φυσικά - για όσους δεν το κατάλαβαν- για τον έρωτα, την αγάπη για έναν άνθρωπο που τόσο ποθούμε για ό,τι είναι και δεν είναι, που θέλουμε να έχουμε τόσο κοντά μας, που τρέμουμε όταν μας αγγίζει, που θέλουμε να τον έχουμε κι όταν τον έχουμε να συνεχίσουμε να γευόμαστε τη γλυκύτητα και τις πίκρες που μας προσφέρει. Κοιτώ γύρω μου και τι βλέπω; Μια σήψη, μια επιμονή να επιπλέουμε στην επιφάνεια, σε αυτήν την επιφάνεια που σχεδόν μας πνίγει αλλά είμαστε τόσο αφελείς και συνεχίζουμε να επιπλέουμε μετά μανίας αγνοώντας τι σκοτώνουμε ο καθένας.

   Ζούμε στον κόσμο που κυριαρχεί το σύνδρομο του «sex and the city» και για όσους δεν το γνωρίζουν είναι το πρότυπο της διασκέδασης του εφήμερου sex, της δραστήριας ερωτικής ζωής χωρίς συναίσθημα,  γιατί απλά μας αρέσει και γιατί «απλά χρειάζομαι το sex δεν μπορώ άλλο τη ξηρασία». Κι αν θέλω έναν,  τον αποθηκεύω στο  σκληρό και όποτε νιώθω ανασφάλεια ή κουράστηκα το sexaki  με τη μισή πόλη αφήνω πίσω τα παλιά και γυρνώ στην «αιώνια μου αγάπη». Ξέρω ότι πολλών  τα αυτιά θα αρνούνται να τα δεχτούν αυτά, γιατί είναι ανόητο να μπούμε σε αυτό το τρυπάκι, είναι επινόηση κάποιου και δεν έχει σχέση με τη πραγματικότητα αλλά το θέμα δεν είναι αυτό.  Το θέμα είναι τι ομοιότητες αναγνωρίζω με αυτή την τηλεοπτική ιδέα και στον περίγυρο μου  ή γενικότερα στην κοινωνία.

   Για ποιους ο έρωτας είναι συναίσθημα   βιωματικό καθαρά με την πιο έντονη, βασανιστικά καταστροφική του έκφανση; Για ποιον το δάκρυ και το γέλιο του έχει υπογραφή ενός και μόνο προσώπου;  Για ποιον η σάρκα του, τα χείλη του, η ψυχή του θέλει να παραμένει ενωμένα με εκείνον/η  σε σημείο που να εξαρτάται η ουσιαστική του ύπαρξη από αυτή καθαρά τη συνθήκη ;  Στη σκέψη ποιών τρέχει αγωνιωδώς η μορφή και η ανάμνηση εκείνου που αποκαλεί έρωτα;  Εν ολίγοις ποιος είναι ο έρωτας;

   Κανένας δεν είναι δάσκαλος να μάθει σε κάποιον πως να νιώθει, να του γνωρίσει την δύναμη του έρωτα αν δεν αναγνωρίσει πρώτα εκείνος ποια είναι η αξία του ποια είναι η φύση του και ποια η ουσία της ύπαρξης του! Έρωτας όμως δεν είναι η άνεση που  έχουμε να περιπλανιόμαστε από πρόσωπα σε πρόσωπα, από κρεβάτι σε κρεβάτι και να γυρνάμε σπίτι γελώντας και πηγαίνοντας για ύπνο ανακουφισμένοι που καταφέραμε να καταστείλουμε την ανάγκη μας για την σεξουαλική επαφή.  Δεν είναι αυτό τρόπος να γνωρίσουμε τον έρωτα . είναι τρόπος να ζούμε χωρίς σεβασμό για τον εαυτό μας, ή και να γλιτώσουμε από αυτόν ,πιστεύοντας πως λειτουργικός ρόλος μας είναι να εκπληρώσουμε την αδήριτη δίψα που έχουμε για οποιονδήποτε συναντάμε και αισθανόμαστε μια υποτυπώδη έλξη.

   Η έλξη όμως προκαλεί ένα άλλου είδους μαγνητικό πεδίο από αυτό που γνωρίζουμε. Ο ένας πόλος  έλκεται από χιλιάδες άλλους με ανάλογη βαρύτητα ανάλογα με το γούστο μας. Έλξη μπορεί να αισθανθεί κανείς με ένα βλέμμα κάποιου και για 1 δευτερόλεπτο, ο έρωτας όμως μεγεθύνει την έλξη την πολλαπλασιάζει, αισθάνεσαι με  κάθε κίνηση του άλλου και αισθάνεσαι με όλη σου την υπόσταση. Έρωτας σημαίνει καταστροφή, είναι ένας δρόμος που σε  τρώει σε βασανίζει, σε τρελαίνει , σε αφήνει αδέξιο μπροστά στο μήκος και στο ανάστημά του. Ωστόσο σε λυτρώνει. Η μυρωδιά και η υφή του αν τον αγγίξεις δε μοιάζει με τίποτα άλλο! Είναι σωματική ,πνευματική, ψυχική ηδονή και σωτηρία. Αισθάνεσαι ότι είσαι εσύ μόνο για τον άλλον και ο άλλος μόνο για σένα. Δεν γίνεται να μην είσαι κτητικός , να μπορείς να ζήσεις χωρίς τον άλλον. Σε τραβά προς εκείνη την κατεύθυνση ανεμπόδιστα. Πως νομίζεις ότι αγαπάς τον άλλον όταν λες δεν πειράζει θα συνεχίσω; όχι πειράζει. Και αυτό είναι το πρόβλημα.

   Το κλαδί μαραίνεται  στον πλάτανο των προβλημάτων που έχει η ανθρώπινη ύπαρξη.  Και ένα πρόβλημα είναι αυτό το  κλαδάκι, ο μαρασμός αυτού του συναισθήματος μέσα σε  όλα τα άλλα. Αλλά σκέψου λίγο,  το πρωί ο κόσμος  θα είναι αλλιώς. Θα βγεις, θα γνωρίσεις κόσμο θα περάσεις καλά. Αυτό είναι το  νόημα να περάσεις καλά... και άσε τον έρωτα να πνίγεται από τα δικά σου χέρια

                                                                                                                                

                                                                                                                                                          Κ.Κ