Λίστα καλεσμένων

Τα μάτια μου είναι μικρά
κλείνουν σαν καμπύλη όταν γελώ δυνατά.
Όχι!

Τα μάτια μου είναι μεγάλα,
όταν σπάει το πρόσωπο από τις νεροποντές.
Τα μάτια μου είναι ξερά
από επιμονή ανόητη
υποτιθέμενης απάθειας
και φαίνονται σκοτεινά
στη σύντμηση του χρόνου που μοιάζει χαμένος.
Εκείνο το βράδυ στο πάρτυ
τα μάτια όλων έμοιαζαν θολά
από το χαμηλό φως και τη κούραση.
Χωρίς απαραίτητα να μιλά το αλκοόλ.
Και ένας άνθρωπος μου είπε ξαφνικά
πως τα μάτια μου έλαμπαν μέσα στο σκοταδι
από τα νέον φώτα
και φάνηκε ξεκάθαρα το ανοιχτό τους χρώμα.
Μα το δύσκολο ήταν να δει κανείς

πως
έλειπε η μεγαλύτερη λάμψη τους:
η αντανάκλασή σου.
Και πλέον τα μάτια μου
είναι 

μικρά
μαύρα
πλαστικά
κουμπιά
που σου έδωσα μια μέρα
να ράψεις στο στήθος σου.

Διαδικές απολήξεις

Δύο λέξεις 

απαρνηθήκαμε ο ένας από τον άλλον.

Και πόσα δάκρυα κρύψαμε.

Μα πιο άδοξη 

ήταν η στιγμή της ολοκλήρωσης.

Τόσο αιώνια

που έμεινε μισή.

Χωρίς

Οι νύχτες 

Πετσοκόβουν οι ρημάδες.

Το σώμα σου.

Όχι όλες.

Αυτό είναι το χειρότερο.

Γιατί εκεί που κατακτάς τα χέρια,

τα πόδια και το κεφάλι σου,

ορθά και στιβαρά,

όσο παραμονεύεις με αυτοέλεγχο,

εκεί περίπου αφρίζει το σώμα αδειανό.

Καθώς προδόθηκε 

από ένα λάθος αγώγιμο.