Χρησμός της λήθης

Από όλες τις νύχτες ,θυμάμαι,
Η πιο μικρή
είχε πάρει φόρα
Και πήδηξε από το μπαλκόνι
Κι οι άλλες τώρα την θρηνούν

>

Βούτηξα λίγο το κεφάλι
Στο μελανοδοχείο
Και βουλιάξαν οι λέξεις
Το μόνο που μπορώ να γράψω
Είναι αυτό
Ξέχασα πια
Τι είμαι και τι κάνω
Μόνο παρέπεσαν έξω δύο - τρεις
Πνιγμένες φαίνονται
Ή κάνουν τις νεκρές
Ξέρεις αυτές είναι οι πιο επικίνδυνες
...................

Ρωγμές

Την ώρα που δεν ξέρεις τι να πρωτοπείς
Σαν μόλις να βούτηξες το μυαλό σου στο μελανοδοχείο
Ακούς ένα παλιό τραγούδι

Τάχα είχε και αυτός τον ίδιο πόνο με σένα
Και αυτοί οι δύο στίχοι ήταν οι πρώτοι που του ήρθαν στο μυαλό;
Δεν ξέρεις
Δεν έχει σημασία
Σημασία έχει πως είχε πόνο
Και συ τώρα έχεις αυτό το τραγούδι
Και πόνο
Αντικειμενικά είσαι πιο πλούσιος

Ημερολόγιο

Δροσερή νύχτα
Η τηλεόραση ανοιχτή
Σε σίγαση
Ο Κώστας Καζάκος διαβάζει ποίημα από τη συλλογή "Τα οστά" (Ν.Κοντός)
Ο υπολογιστής ανοιχτός
Σε σίγαση
Έχει αγώνα σήμερα
Το ραδιόφωνο σιγά και δειλά
Παίζει λίγες αργές νότες
Και νιώθω ένα χάδι παρηγοριάς
Η και μίσους καθώς το αεράκι μου ψυχραίνει πιο πολύ τα πόδια
Τσακώνονται σήμερα οι ηλεκτρικές συσκευές
Τσακώνομαι και γω
Σχεδόν σε παρακάλεσα να έρθεις
Είναι όλα έτοιμα
Κι αυτά που τσακώνονται
Για σένα τα σιώπησα
Και εμένα που τσακώνομαι
για σένα με έπνιξα
Η ώρα πέρασε
σβήνει η ελπίδα
Σβήνω και γω
που ξαφνικά
ένεκα τιμωρίας
λίγη αγάπη δεν μου δείχνεις

Απ-έλπιδα

ανούσιες συζητήσεις, ανώφελοι προβληματισμοί

μικροφιλίες

σχέσεις αυτοεπιβεβαίωσης
παντού 

υποκοριστικά αγάπης

και τρυφερότητας 

κούφια

μόνο κούφια

τρέφουμε περισσότερο το τσόφλι

μη σπάσει το κέλυφος
και αποκαλυφθεί 

το μυστήριο

το καθόλου 

πια

πως καταντήσαμε

και γω πως μένω 

χωρίς υποκοριστικά

με σιωπή προς ανώφελες συζητήσεις

να ουρλιάζω αφωνα
Για κάποιον αγώνα
Στα πίσω καθίσματα 

*

Το ωραίο πράγμα με την ποίηση είναι
Ότι μπορεις να παίξεις κρυφτό με αυτά που φοβάσαι να πεις
Και στο τέλος να λες πιο πολλά και από αυτά που σκόπευες να αποκαλύψεις.

Στην πιο ζεστή μέρα

Και τώρα που νυχτώνει

Και η γη βράζει 

Καμιά ελπίδα αέρα δεν ψιθυρίζουν

Τα δέντρα

Καθισμένος σε μια καρέκλα 

Σε ένα γειτονικό καφενείο

Και περιμένοντας τον σερβιτόρο

Σχεδόν μούσκεμα

Και από την ίδια την απραξία

Δεν σταματώ να αναρωτιέμαι 

Γιατί

Με σκάβεις ολοένα και πιο βαθιά στον γκρεμό

Και πετάς ολοένα και πιο γρήγορα το χώμα

Γιατί

Τώρα που νυχτώνει αγάπη μου

Και η γη βαριαστενάζει

Ακόμα σε κοιτώ