Επιφάνεια

Χαμένος σε δυο αβύσσους
Αγοράζεις ρουμπίνια
Να τα έχεις ενθύμιο για τον πνιγμό.

Επικροτώντας το σκότος σου
Και τον παραπληγικό σου μύθο
Ψεκάζεις δροσιά νέου ψέματος,
Αυτοδημιούργητου.

Κλινίρης ήρωας με αερόστατο καπέλο
Διαβαίνοντας την λήθη
Αναζωογονήσαι.

Πηγαίο πόθο αυτοκαταστροφής
Απλώνεις με τον μανδύα σου
Και μαζεύεις θανάτους
Στα χέρια σου.

Και στην αγκαλιά σου
Ψαλίδια
Να γδέρνουν απαλά την πλάτη μου.