4,4

Αναγνωρίζει τους δρόμους από τα δάκρυα της
Τόσο κοντά
Τόσο μακριά
Η περίμετρος του σπιτιού της
Είναι πλέον ιχνηλατημένη από ξεψυχίσματα
Πιο έντονα, πιο σπασμωδικά,
Όπως και άλλες γειτονιές
Που πλέον είναι κάποιες γειτονιές,
Όπως αντίστοιχα
Και ανοίκειες γειτονιές
Που απλώς επικοινωνήσαμε με γλώσσα ατέρμονη
Τόσο κοντά
Τόσο μακριά
Σε μια παράλληλο που για σένα μπορεί να είναι ζωή
Για εμένα οι δρόμοι μυρίζουν θάνατο
Ζέχνουν από τη ζέστη και τη σαπίλα
Ενός καλοκαιριού που ποτέ δε θα ζήσω
Μα κυρίως θα γράφω
Σαν απλός παρατηρητής
Σαν θεατής στα καλοκαίρια των άλλων
Μια μικρή γειτονιά που σε λίγο καιρό θα φιλοξενεί το στοιχειωμένο μου σώμα
Και άλλα εγκλωβισμένα σώματα
Με τη ψυχή τους σε μια παραλία
Ενώ η δική μου θα βράζει πάνω στις μαύρες πλάκες πεζοδρομίων στην Αριστοτέλους
Τόσο κοντά
Τόσο μακριά
Από μια αγάπη που με έχει ήδη ξεχάσει
Ή που ίσως δεν ίδρωσε και ποτέ
Τόσο απλά,
Τόσο θανατηφόρα
Ούτε μακριά
Μα ούτε και κοντά
Καληνύχτα Θεσσαλονίκη.

Είναι οι μέρες που περνάς σαν ξένος
Ετεροκαθορίζεσαι από τις περιστάσεις
Και το ποτό είναι πάλι ένας τρόπος να κοιμηθείς γρήγορα
Γυρίζεις σπίτι
Με το στομα σου ξεραμένο σαν παπούτσι,
όπως λέει και η μάνα μου.
Πλένεις τα δόντια για να φύγει το δηλητήριο
Χαίρετας  τυπικά τη μισή ζωή σου
Γιατί μόνο εσύ τελικα ζουσες μισός και ολόκληρος μαζί
Ένα σάντουιτς στη τσάντα σου που ποτέ δεν έφαγες
Μπαίνει στο ψυγείο
Το δικό σου νεκροταφείο με τροφές που σαπίζουν
Σαν τα ερωτηματικα που ηχούν μέσα σου
Μια γρήγορη κατασκευή αυτού του ποιήματος
Με ο,τι αυθόρμητα σου καίει το χαμένο σου μυαλό
Για μια φορά είσαι ωμός σε ένα χαρτί που δεν του καίγεται και καρφί
Όπως οι άνθρωποι που φεύγουν
Όπως οι άνθρωποι που μαχαιρώνουν τις ψυχες που έχουν παρακαταθήκη
Και πόσο μίζερος θα πεις ότι είμαι τώρα
Και ειλικρινά δεν με απασχολεί
Ας είμαι αρκεί να μη χάσω
Αυτό που με καθοριζει, ο,τι κι αν με καθοριζει
Για μένα είναι έρωτας
Για σενα μπορεί επιτυχία
Για μένα αδιάφορες οι απολυτότητες
Αλλά πονάει η βαθιά πληγή που φύτρωσες μέσα μου
Για σένα όρος ευτυχίας
Για μενα μια μαλακία και μισή
Ποιος εν τέλει είναι ο χαμένος ;