Σημείωμα για τους ιδανικούς

Ιδανικά ηττημένοι
τα χέρια σας φτύνουν
οσοι αγαπάτε
και εσείς ευλαβικά
φιλάτε τα δάχτυλα
σκουπίζετε τα χέρια
σε λευκά μαντήλια
με υποσημειώσεις ημερομηνίας
Ιδανικά ηττημένοι
στον λήθαργο σας ξύπνησαν
με μια κλωτσιά στα πόδια
γιατί στραβά κοιμόσαστε.
Στο ίδιο χέρι
σας χτύπησαν
και με τα ίδια δακρυα
σας ξέπλυναν.
Δεν έχουν τον χρόνο
να καθαρίσουν τις πληγές
από πάνω σας.
Αυτές τις άχαρες πληγές.
Κλάψε μόνος σου
ανόητο μυρμήγκι
σαν δύσβατο το μονοπάτι σου
κάνεις δεν σε γυρεύει
Τον δρόμο μόνο σου να βρεις
ιδανικό ποντίκι
τρύπωσε βαθιά στις πικρές ρίζες
και φάε λίγο χώμα
σαν άδικα σε φυτρώνουν
φύτρα στα μαλλιά
που κάποτε σου χάϊδευαν
Ιδανικά ξαπλωμένη.
Ιδανικά ηττημένη.

Καρφιά

Χάνω τις λέξεις

που θέλω να γράψω για σένα 

Βλέπεις κάθε λέξη μετράει 

Για κάθε λέξη με δίκαζεις

Και πλέον οι λέξεις πετούν πάνω από το κεφάλι μου 

Χασκογελωντας 

Το χέρι μου δεν τις προλαβαίνει 

Και μοιάζω σαν τρελή που διώχνει αόρατες μέλισσες 

γιατί κάθε λέξη έχει σημασία 

και κυρίως όσες έχεις πει, 

όσες έθαψες μέσα μου

επιστρέφουν κάθε βράδυ 

ζαλισμένες από τις στροφές 

να μου θυμίσουν 

ότι χάνω

Θα ήθελα
να είχα μεγαλύτερη αγκαλιά,
να μπορούσα όλα αυτά τα χρόνια
μαζί με φίλους, γνωστούς, αγαπημένους,
ψυχές αδελφικές και άδοξους περαστικούς,
παιδιά, συγγενείς, ζώα , αποσκευές και έπιπλα,
μέσα σε όλα όσα κουβάλησα ή έσφιξα
να υπήρχε λίγος χώρος και για μένα 

Περλίτης

Αυτούς που θυμάμαι
κάποτε μου μιλούσαν,
μα τώρα αντικρυστά τα σιωπηλά μας βήματα.
Αυτούς που θυμάμαι
κάποτε τους άγγιζα,
μα τώρα ο φλοιός μας τραχύς και σφραγισμένος.
Αυτούς που θυμάμαι
κάποτε τους αγαπούσα,
μα τώρα ξέφτισε το μελάνι.
Αυτά που θυμάμαι
μέσα από μια σχισμή που κλείνει,
όσο και να μπλέκεται το κουβάρι,
ακόμη και αν δεν απέμεινε τίποτα,
δεν θα τα βαστούσες.