Τουλίπες και γαρύφαλλα

Τόσο φτηνοί
Που ακριβά γούστα έχουμε
Κι όταν δίπλα μας πλαγιάζει το πολύτιμο
Εμείς αλλάζουμε πλευρό
Αφήνοντας το αζύγιστο...

Γενίκευση

Όλοι μπορούν να γίνουν ο,τιδήποτε.
Και ο ένας και ο άλλος.
Ο ένας ,όμως, μετριέται.

Ενός...η νύχτα...

Επιληπτικοί εφιάλτες

Ανόητοι με άδεια κυκλοφορίας

Επίθετα κι επιρρήματα άνευ κινήσεων 

Ρήματα υπερκινητικότητας
Διάθλαση μνημών
Σβησμένων σε τασάκια μανιακών καπνιστών
Σαρανταποδαρούσες

Η νύχτα ουρλιάζει
Γρονθοκοπημάτα ενός μαζοχιστή ύπνου
Ενός...η νύχτα...

Ποτάμια στη θάλασσα

...Και καθώς βαδίζεις πάνω στην καυτή άμμο συνειδητοποιείς πως ο βυθός είναι αναγκαία συνθήκη, προθάλαμος.

Ο μοναδικός τρόπος για να επιπλεύσεις είναι πρώτα να βυθιστείς.

Πασπαλισμένος με σταγόνες θάλασσας να δροσίζεις προχωρώντας την πυρωμένη σου ακτή.

Ο Γιώργος μπορεί να σκοτώσει

Για πες μου Γιώργο
Πως θα με σκοτώσεις;
Με ζαλίζεις
Και με καις που και που.
Δεν μπορω να γεμίσω τα πνευμόνια μου
Με τα λόγια σου
Και συνεχίζω
Με ζαλίζει το άρωμα σου
Κι ομως Συνεχίζω να....
Παρέα με τον Γιώργο τον ξανθό μου φίλο
Στης μνήμης και της λήθης τη διασταύρωση
Δε ξερω που να παω
Φοβαμαι να σε ακούσω
Δεν ξερω που να παω Γιώργο.
Μείνε λιγο ακόμα
Παραμύθιασε με.
Ή δείξε μου την ασχήμια μου
Επιτελους στον καθρέφτη.
Μαζι σου ειμαι άσχημη.
Μαζι σου ειμαι τρωτή και μισητή ακόμα και σε μένα.
Γιώργο ταξίδεψε λίγο.
Σκεφτομαι πολλά ξέρω.
Κάντο, απλά σκότωσε με.

45

Συμπαρασύρεις τους αρμούς

Και σπάνε οι πλάκες στα πεζοδρόμια
Κι η άσφαλτος ωμά σφαγμένα κρέατα
Ανθρωποφάγος χρώματος γκρι.

Δε πειράζει.
Ο,τι χρώμα και να 'ναι,
Βλέπω κι ακολουθώ.
Δε πειράζει.
Πεζοδρόμια και δρόμοι
Μονοπάτια είναι πάλι.

Ανοιξιάτικη μέρα; (Απο έναν άγνωστο φίλο μου)

"Περιμένεις μια απάντηση σωστά; Ε λοιπόν αφού τόσο πολύ θες να σου πω, η απάντηση είναι ναι! Θυμήσου πόσες φορές έχεις κλάψει, πόσες έχεις κρύψει την ωραία μάσκα σου κάτω από τα ρούχα σου, πόσο έχεις περπατήσει για να διώξεις τις πίκρες σου, τις ήττες σου... Μα κυρίως θυμήσου...

Θυμήσου πάλι μια ωραία ανοιξιάτικη μέρα που ήσουν και τι έκανες.

Ναι εκείνη την όμορφη ανοιξιάτικη μέρα που σκέφτεσαι λέω ή μήπως χειμωνιάτικη που έμοιαζε σαν άνοιξη; Δεν θυμάμαι, δεν τα πάω καλά με τις εποχές. Θυμάμαι καλά ,όμως, τι έγινε. Σε έβλεπα και δάκρυζα, έπαιρνα τα μάτια μου μακριά και πάλι γυρνούσα και σε κοιτούσα με μεγάλη έκπληξη, που ακόμη και τότε υπήρχες η ίδια εικόνα, ίσως πιο όμορφη , η εικόνα ,όμως, που θα με έκανε να κλαίω και να γελώ...από θαυμασμό , από έκπληξη, από ζωντάνια . Και ανέμιζαν τα μαλλιά σου, και το βράδυ έπεφτε αργά καθρεφτίζοντας τον ήλιο στα μάγουλα σου. Και πάλι δε σταμάτησα να σε κοιτώ και να σου μιλώ, χίλιες δυο ιστορίες και μετά πάλι να σωπαίνω και να σε κοιτώ. Και συ με κοιτούσες σχεδόν όπως θα ήθελα, ένα βλέμμα που ψιθυρίζει ότι μια μέρα, μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα, θα σε έχω αγκαλιά σε ένα άβολο κρεβάτι με τον ιδρώτα μας να ξεπλένει τα σεντόνια και σένα να μου λες το σ´αγαπώ σου απλόχερα σαν λύτρωση. Που ξαφνικά βρεθήκαμε εσύ και γω και ξαφνικά εσύ και γω δεν θέλουμε να φύγουμε.

Ε λοιπόν ναι. Ναι, αγάπη μου...είμαι ανάξιος. Είμαι δειλός να υπερασπιστώ το εμείς, το δε θέλω να φύγω, το θέλω να είμαι εδώ. Είμαι δειλός. Θυμάμαι και ξέρω πόσες φορές έχεις κρύψει τη μάσκα σου και την φοράς για να κρυφτείς απο μένα ,από τον πόνο που σου προκαλώ , ποσά έδωσες και είσαι διατεθειμένη να δίνεις για μένα. Τα ξέρω, τα έχω δει, μου τα έδειξες. Και γω ,δειλός, δε θα σε κρατήσω, θα σε διώξω αργά και βασανιστικά γιατί δεν τολμώ να σε αποκόψω, αλλά κι ούτε να σε κολλήσω πάνω μου. Δε θα δικαιολογηθώ και δε θα σε καταλάβω. Και συ θα χάνεις το δέρμα σου προσπαθώντας να αποκολληθείς από μένα. Και γω απλώς θα σε ξεχνώ.

Χαίρομαι και λυπάμαι που με αγαπήσες. Χαίρομαι και λυπάμαι, που εκείνη την ανοιξιάτικη μέρα με τον αέρα να χαϊδεύει τα γυμνά μας χέρια και το φως να γυαλίζει τα ολολευκά σου πόδια, είπα πως σε γνώρισα."