Θα τρίψω τα πατώματα να φύγουν τα βήματα σου,
Τα βήματα μου...
βήματα με πόδια, με γόνατα, με πρόσωπα.
Θα σκουπίσω τα ράφια, να φύγουν οι σκόνες
Απο τον αέρα τον απαγχονιστή και οι σταμπες από τα νερά.
Θα πλύνω τα υφάσματα που μας αγκάλιασαν
Και έσφιξαν ύστερα την χάρτινη μου φύση.
Θα πετάξω τα περίσσια·
Άδεια κεριά, μισoσκισμένα φύλλα, παρασιτογόνα λόγια,
Αίθριες σκέψεις, παρατημένα σώματα.
Κι ύστερα θα δω καθάριο τον αέρα
Και τον ορίζοντα σου άμεμπτο
Θα πάρω ανάσα πνιγμένου
Και θα αρρωστήσω,
Που τόσο αστραφτερά τα βλέπουμε όλα
Από τα σιχαμερά μάτια μας.
