Ιστορία 9

Την ημέρα εκείνη 

φόρεσε τον πιο μικρό πόνο

και βγήκε για τις πρωινές της δουλειές.

Μόνο που στο πλάι 

η ραφή είχε ξεφτίσει

και οι κλωστές σέρνονταν στους δρόμους. 

Δεν πρόλαβε να το αντιληφθεί
μέχρι την ώρα που τις πάτησε ένας περαστικός.
Ο πόνος σωριάστηκε στο πεζοδρόμιο.
Και εκείνη,
γυμνή πια,
ξάπλωσε δίπλα του.

  

Μια γυάλα με άμμο

Έχω μέσα στο στέρνο μου
φύκια και πλαστικές σακκούλες,
κουτάκια αναψυκτικών και νεκρά χρυσόψαρα.
Ίσως κάποια να επιβίωσαν καταλάθως
όμως εγω βήχω,
βήχω ασταμάτητα,
πρέπει να βγάλω τα σκουπίδια από μέσα μου,
να ξεβραστούν τα άψυχα σώματα τους στην τσιμεντένια αυλή.
Με πνίγουν,
νιώθω βαρύ το σώμα μου.
Όλα με πνίγουν.
Μα εγώ βιάζομαι.
Πρέπει να κολυμπήσω γρήγορα,
να προσπεράσω τον μαύρο ύφαλο
και να σε ακολουθήσω.
Δεν υπάρχει χρόνος πια
για απομαζώματα.