Πως είναι δυνατόν η ζωή να διέπεται από εξισώσεις; Η σχέση μου με τα μαθηματικά είναι απλά φιλική, ωστόσο μπορώ να διακρίνω ότι κάποια πράγματα στη ζωή είναι τόσο άρτια ρυθμισμένα ώστε να δημιουργούν πολλές φορές, αν όχι πάντα ένα ισοδύναμο αποτέλεσμα. Τι θέλω να πω;
Ας δούμε κυρίως τα δύο συναισθήματα που όλοι βιώνουμε και που δεν πρόκειται να σταματήσουμε ποτέ να νιώθουμε, την χαρά και την λύπη. Η ευδαιμονία που επικαλούνταν ορισμένοι Αρχαίοι Έλληνες κι άλλοι πάλι την κατέκριναν, πάντα ακολουθείται από μια στιγμή θλίψης και η τελευταία με τη σειρά της από την πρώτη. Και η σπουδαιότητα φυσικά της καθεμιάς είναι υποκειμενικό στοιχείο, φαντάζει όμως ότι έχει την ίδια ένταση: όταν πονάς πολύ χαίρεσαι πολύ κι όταν χαίρεσαι πολύ θλίβεσαι αναλόγως.
Ο προβληματισμός έγκειται στο ποιο από τα δύο υπερισχύει, ποιο από τα δύο ρυθμίζει και ελέγχει το άλλο; Πολλοί θα λέγανε η λύπη, γιατί κανένας δεν προλαβαίνει να ευχαριστηθεί όσο θέλει ή ελπίζει πριν τον προλάβει η λύπη. Από την άλλη κάποιοι προτιμούν τη χαρά, η οποία επειδή είναι αλαζονική δημιούργησε τη θλίψη για να την εκτιμούν πιο πολύ ή ακόμη για να μην καταστεί βαρετή.
Η απάντηση που ίσως βρήκα η οποία δεν είναι βέβαια και προϊόν σημαντικής ανακάλυψης είναι ότι είναι θέμα επιλογής. Ποιο επιθυμεί ο καθένας να είναι το σημείο αναφοράς του. Αυτό θα σημαίνει συνακόλουθα ότι κάθε παρέκκλιση από αυτό θα οδηγεί πάλι εκεί. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια επιλογή.
Φυσικά, αυτήν την επιλογή δυσχεραίνουν τα καθημερινά δυσεπίλυτα προβλήματα, που μας οδηγούν στο να κυνηγούμε τα αυτονόητα. Αυτές οι δυσκολίες ίσως να κάνουν και την αναζήτηση αυτή ανούσια και ατελέσφορη αλλά και ακόμη και να είναι έτσι η επιλογή δεν παύει να υπάρχει. Έστω σαν εναλλακτική λύση, ή σαν αποκούμπι γι' αυτόν που θέλει να έχει μια ελαφριά παρηγοριά ή μια αφορμή για να κατηγορήσει πάλι τον εαυτό του. Θέλω να μαι λυπημένος; Δεν χρειάζεται πολύ προσπάθεια, ειδικά αν τονίσω τα 10 προβλήματα που έχω και προβάλλω τις ανασφάλειες μου θα είναι παιχνιδάκι. Τις χαρούμενες στιγμές ,απεναντίας, θα τις αντιμετωπίζω με μισαλλοδοξία και σκεπτικισμό, απλό μέχρι να φύγουν. Και μετά εκεί θα αγκαλιάζω τη λύπη μου. Θέλω πάλι να 'μαι χαρούμενος; Πρέπει να προσπαθήσω. Η θλίψη θα μου ρθει σαν χαστούκι αλλά και πάλι εγώ πρέπει να προσπαθώ.
(Αφιερωμένο στους "υγιείς" ανθρώπους)
(Αφιερωμένο στους "υγιείς" ανθρώπους)
