If I was to walk away

   I can't stop thinking why people walk away...and yes it is not always our fault. Whatever we say and think I am the kind of person who thinks that some people must not leave from our lives! And when it comes to friendship, since it's something sacred and yet misunderstanding, friends should be here no matter how. 

   The problem is that we have learned over the years to give up. I'm sure that you have heard countless times that we should always try to do our best etc but in the undercover we have been programmed to give up. That's why a fight leads to separations and misbeliefs, that's why we look one person we lost contact with and the first thought that comes to our minds is always negative, that's why we react aggressively to the ones that really and deeply care about us. And somehow some of us are feeling alone....That's because the ones we are looking for have given up on us a long time ago.

   Over time and experiences, real emotions and feelings generally fade out. People have stopped thinking about you, have stopped caring and staying up all night wondering if you are alright. I don't want too much, the little things make happy the ones that can appreciate them and give them the motive to do more. Don't be afraid to give... I'm sick of hearing  the ones that do good deeds or have conciousness by their names ! They are example to all of us undoubtedly but we consider the most natural thing, a rare incident that has to be admired! This should be the rule not the excemption.

   The short truth is that in our lives there is not only our job, money and having fun. It's also spiritual and inspiring relationships, a continuous inner search and appreciation.  We are mathematically a part of an equation to our so called happiness, and we should let the others be in it. And remember when we think that we have done much is the time that we should do more.

                                                                                                       C.K.                                                                                                                                                                                   

Inspired from this song :

   

Κοιτάζοντας το μαραμένο κλαδί

   Η απουσία του πιο καθαρού, καταστροφικού μεν αλλά υπέροχου δε και γλυκού συναισθήματος στον κόσμο μας είναι κάτι που συχνά με προβληματίζει και σήμερα κινητοποίησε τα δάχτυλα μου για να γράψω αυτό το σημείωμα. Μιλάω φυσικά - για όσους δεν το κατάλαβαν- για τον έρωτα, την αγάπη για έναν άνθρωπο που τόσο ποθούμε για ό,τι είναι και δεν είναι, που θέλουμε να έχουμε τόσο κοντά μας, που τρέμουμε όταν μας αγγίζει, που θέλουμε να τον έχουμε κι όταν τον έχουμε να συνεχίσουμε να γευόμαστε τη γλυκύτητα και τις πίκρες που μας προσφέρει. Κοιτώ γύρω μου και τι βλέπω; Μια σήψη, μια επιμονή να επιπλέουμε στην επιφάνεια, σε αυτήν την επιφάνεια που σχεδόν μας πνίγει αλλά είμαστε τόσο αφελείς και συνεχίζουμε να επιπλέουμε μετά μανίας αγνοώντας τι σκοτώνουμε ο καθένας.

   Ζούμε στον κόσμο που κυριαρχεί το σύνδρομο του «sex and the city» και για όσους δεν το γνωρίζουν είναι το πρότυπο της διασκέδασης του εφήμερου sex, της δραστήριας ερωτικής ζωής χωρίς συναίσθημα,  γιατί απλά μας αρέσει και γιατί «απλά χρειάζομαι το sex δεν μπορώ άλλο τη ξηρασία». Κι αν θέλω έναν,  τον αποθηκεύω στο  σκληρό και όποτε νιώθω ανασφάλεια ή κουράστηκα το sexaki  με τη μισή πόλη αφήνω πίσω τα παλιά και γυρνώ στην «αιώνια μου αγάπη». Ξέρω ότι πολλών  τα αυτιά θα αρνούνται να τα δεχτούν αυτά, γιατί είναι ανόητο να μπούμε σε αυτό το τρυπάκι, είναι επινόηση κάποιου και δεν έχει σχέση με τη πραγματικότητα αλλά το θέμα δεν είναι αυτό.  Το θέμα είναι τι ομοιότητες αναγνωρίζω με αυτή την τηλεοπτική ιδέα και στον περίγυρο μου  ή γενικότερα στην κοινωνία.

   Για ποιους ο έρωτας είναι συναίσθημα   βιωματικό καθαρά με την πιο έντονη, βασανιστικά καταστροφική του έκφανση; Για ποιον το δάκρυ και το γέλιο του έχει υπογραφή ενός και μόνο προσώπου;  Για ποιον η σάρκα του, τα χείλη του, η ψυχή του θέλει να παραμένει ενωμένα με εκείνον/η  σε σημείο που να εξαρτάται η ουσιαστική του ύπαρξη από αυτή καθαρά τη συνθήκη ;  Στη σκέψη ποιών τρέχει αγωνιωδώς η μορφή και η ανάμνηση εκείνου που αποκαλεί έρωτα;  Εν ολίγοις ποιος είναι ο έρωτας;

   Κανένας δεν είναι δάσκαλος να μάθει σε κάποιον πως να νιώθει, να του γνωρίσει την δύναμη του έρωτα αν δεν αναγνωρίσει πρώτα εκείνος ποια είναι η αξία του ποια είναι η φύση του και ποια η ουσία της ύπαρξης του! Έρωτας όμως δεν είναι η άνεση που  έχουμε να περιπλανιόμαστε από πρόσωπα σε πρόσωπα, από κρεβάτι σε κρεβάτι και να γυρνάμε σπίτι γελώντας και πηγαίνοντας για ύπνο ανακουφισμένοι που καταφέραμε να καταστείλουμε την ανάγκη μας για την σεξουαλική επαφή.  Δεν είναι αυτό τρόπος να γνωρίσουμε τον έρωτα . είναι τρόπος να ζούμε χωρίς σεβασμό για τον εαυτό μας, ή και να γλιτώσουμε από αυτόν ,πιστεύοντας πως λειτουργικός ρόλος μας είναι να εκπληρώσουμε την αδήριτη δίψα που έχουμε για οποιονδήποτε συναντάμε και αισθανόμαστε μια υποτυπώδη έλξη.

   Η έλξη όμως προκαλεί ένα άλλου είδους μαγνητικό πεδίο από αυτό που γνωρίζουμε. Ο ένας πόλος  έλκεται από χιλιάδες άλλους με ανάλογη βαρύτητα ανάλογα με το γούστο μας. Έλξη μπορεί να αισθανθεί κανείς με ένα βλέμμα κάποιου και για 1 δευτερόλεπτο, ο έρωτας όμως μεγεθύνει την έλξη την πολλαπλασιάζει, αισθάνεσαι με  κάθε κίνηση του άλλου και αισθάνεσαι με όλη σου την υπόσταση. Έρωτας σημαίνει καταστροφή, είναι ένας δρόμος που σε  τρώει σε βασανίζει, σε τρελαίνει , σε αφήνει αδέξιο μπροστά στο μήκος και στο ανάστημά του. Ωστόσο σε λυτρώνει. Η μυρωδιά και η υφή του αν τον αγγίξεις δε μοιάζει με τίποτα άλλο! Είναι σωματική ,πνευματική, ψυχική ηδονή και σωτηρία. Αισθάνεσαι ότι είσαι εσύ μόνο για τον άλλον και ο άλλος μόνο για σένα. Δεν γίνεται να μην είσαι κτητικός , να μπορείς να ζήσεις χωρίς τον άλλον. Σε τραβά προς εκείνη την κατεύθυνση ανεμπόδιστα. Πως νομίζεις ότι αγαπάς τον άλλον όταν λες δεν πειράζει θα συνεχίσω; όχι πειράζει. Και αυτό είναι το πρόβλημα.

   Το κλαδί μαραίνεται  στον πλάτανο των προβλημάτων που έχει η ανθρώπινη ύπαρξη.  Και ένα πρόβλημα είναι αυτό το  κλαδάκι, ο μαρασμός αυτού του συναισθήματος μέσα σε  όλα τα άλλα. Αλλά σκέψου λίγο,  το πρωί ο κόσμος  θα είναι αλλιώς. Θα βγεις, θα γνωρίσεις κόσμο θα περάσεις καλά. Αυτό είναι το  νόημα να περάσεις καλά... και άσε τον έρωτα να πνίγεται από τα δικά σου χέρια

                                                                                                                                

                                                                                                                                                          Κ.Κ