Εκείνο το βράδυ μου πήρες ακόμη και εκείνο το μικρό φωτάκι
που είχα τη νύχτα όταν κοιμόμασταν
και εσύ δεν το ήθελες,
προτιμούσες να είχε απόλυτο σκοτάδι
και εγώ έτσι το ήθελα
δεν το χρειαζόμουν,
γιάτι στο σκοτάδι ακόμη ήσουν μαζί μου
και δεν είχα τίποτα να φοβάμαι,
γιατί ήσουν δίπλα μου,
σε άκουγα, σε μύριζα, σε ακουμπούσα, σε χάιδευα,
σε έβλεπα καθαρά και στο σκοτάδι
και τώρα ακόμη σε βλέπω στο σκοτάδι μου,
σε αυτό το απόλυτο, μισητό, ατελείωτο, αβάσταχτο χάος
που μου έχει φέρει η νύχτα,
η κάθε νύχτα,
από εκείνη την νύχτα
κάθε βράδυ είναι πιο δύσκολο,
ενώ κανονικά θα έπρεπε να είναι πιο εύκολο.
Για σένα είναι όλα εύκολα,
για μένα κάθε βράδυ είναι σχοινί,
που μου σπάει ένα ένα τα κόκκαλα
