Διακόπτες

Στον τοίχο
Το ένα ρολόι
προβλέπει το μέλλον
Που έχει ήδη συμβεί
Κι όμως αυτό το κάνει πολύτιμο

Γυμνά πινέλα

Έχουμε βρει μια λέξη να περιγράφει
Τις χιλιάδες αγκαλιές που τα χέρια μας σχεδόν θα σπάσουν
Τα τόσα φιλιά
Τις πολλαπλάσιες εικόνες φιλιών
Τα ποτήρια που αφήνουμε άπλυτα στο τραπέζι
Εκθέματα
Τις πετσέτες καλοκρεμασμένες στο μπάνιο
Τις ξενυχτισμενες βραδιές
Δίπλα αντικρυζοντας το πρόσωπο του
Τις κουρασμένες βραδιές
Αγαλλίαση να μας παίρνει ο ύπνος απλά με κοντινές τις ανάσες
Τις αμέτρητες βόλτες αναμένοντας συνάντηση
Τις δεκάδες χιλιάδες άλλες λέξεις που μας έρχονται
Μνημονεύοντας
Τις ανησυχίες
Τις ηττημένες μάχες του εγωισμού
Τη μυρωδιά του μαξιλαριού
Το ξεχασμένο μπλουζάκι
Το βλέμμα που απαγγέλει τόμους
Ποίησης και λογοτεχνίας
Την δεμένη γλώσσα
Τις μέρες πολυλογίας
Τις κρυφές αναρριχήσεις
Θαρραλέοι ακροβάτες
Την βασανιστική τιμωρία της αυταπάρνησης
Την μαγική ευτυχία του συγχρονισμένου οργασμού
Την ανεξέλεγκτη φωνή της ευχαρίστησης
Τις μέρες που στολίζουμε
Τα βραχιόλια που φτιάξαμε
Το σώμα που ακούραστα χαϊδεύουμε
Την ψυχή που κολλήσαμε στη δική μας
Τα μεθυσμένα από τον πόνο βραδιά
Τα παραιτηθέντα μεσημέρια
Τα μαγειρεμένα φαγητά και γλυκά
Βιτρίνα
Το άγχος της απλότητας
Τους μηδενισμούς της παρουσίας μας
Τις πέντε νότες που στίβουν τα μάτια
Τα αξέχαστα γέλια
Την κρυψώνα του προσώπου στην καμπύλη του λαιμού
Τα σφιχτα αγγίγματα ανάμεσα στα όνειρα
Και ποσά ακόμη αναρίθμητα μα αλησμόνητα
Και νομίζουμε πως περνιόμαστε για έξυπνοι
Πως σε μια τόσο μικρή λέξη
Χωρούν όλα τα χρώματα

Στους ώμους σου

Δύο βδομάδες πέρασαν

Από τις δύο του μήνα

Δύο ήμασταν και μεις

Και τώρα δύο μείναν

Και κάτι κομμάτια περισσεύματα 

Κάπου εδώ γύρω

Και τώρα ακούω ένα τραγούδι για ναυτικούς
Με μια ρουφήχτρα αγκαλιά
Στην ράχη της πόλης

Παραδοχή

Χάσαμε το θάρρος μας

Αλλά θέλουμε να ομολογήσουμε 

Και άλλα λεμε

Ας πουμε εγώ τώρα θέλω να πω

Πως πνίγεται η ψυχή μου

Αλλά στο τέλος θα πω

Για κάποια κοπέλα

Που τυχαία σήμερα

Έπεσε στην λίμνη 

Και κολύμπησε  μέχρι το νησάκι 

Μέσα στο κρύο 

Χωρίς ρούχα 

Και έφτασε σχεδόν ξεψυχισμένη 

Απλώς για να μην χάσει τα βράγχια της

Και οι δύο ιστορίες είναι αλήθεια

Αλλά ποιος νοιάζεται 

Για μια ψυχή καταδικασμένη;

23:59

Στα πιο εύκολα χρόνια του πέρασε τα πιο δύσκολα.  Στα πιο δύσκολα χρόνια δεν έγινε και τίποτα. Ήταν ήδη αργά

Στίλβη

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι πολύ τυχεροί.
Υπάρχουν και άλλοι, τόσο τυχεροί
Που μοιράζουν την τύχη τους σε ένα γεμάτο τασάκι
Σε ένα πακεταρισμένο βιβλίο
Σε ένα χειροποίητο κορδόνι
ένα προσδόκιμο τηλεφώνημα
Σε ένα ραγισμένο χέρι
Σε μια ελπίδα που στην λάμψη της
έγινε εφιάλτης ανυπόφορος 

Δουλειές του σπιτιού

Αύριο πρέπει να ξυπνήσω
Να σηκωθώ από το κρεβάτι
Να καθαρίσω το σπίτι
Να μαζέψω τις πεταμένες μπλούζες
από το πάτωμα
Τα σκουπίδια
Από το πάτωμα
Τη ζωή μου
Από το πάτωμα
Να βάλω και κανένα ρούχο στη ντουλάπα
Ο άνθρωπος πρέπει να είναι τακτικός
Να μείνω σπίτι
Δεν υπάρχει λόγος για εξόδους
Και μόλις έρθει η δύση
πάνω που πέφτει ο ήλιος στο παραθύρι μου
Με ένα ζεστό τσάι στο τραπέζι
Να πω και γω μια ιστορία για τους λησμονημένους