Εκείνη

Στον καθρέφτη βλέπω πια ένα είδωλο της
Περικυκλωμένο από μια σκοτεινή σκιά που την σφίγγει
Και στα μάτια της τον πόνο αυτοπροσώπως να συστήνεται κάθε μέρα.
Μια λύση είναι να αποφεύγω τους καθρέφτες.
Όμως με βρίσκουν παντού·στις νότες, στις εικόνες, στα χαμόγελα των περαστικών,
Στα βραδινά φώτα, στον ήχο της θάλασσας και στην άσχημη μυρωδιά της.
Στα σάπια και στα άγουρα , στα κόκκινα και στα γκρι.
Δεν την βλέπω πια, δεν θέλω να την βλέπω.
Τώρα ζει σαν ένα φάντασμα.
Δεν ενοχλεί, δε προσφέρει τίποτα και δεν παίρνει τίποτα από κανέναν.
Τα φαντάσματα είναι ευδιάκριτα στον χώρο σαν όγκος, όχι σαν λειτουργικά όντα.
Αυτό την εξυπηρετεί.
Ισως πεθάνει έτσι αθόρυβα, ανενόχλητα, όπως αξίζει σε ένα φάντασμα.
Κι αυτή η αποδοχή ζωής μερικός θάνατος είναι.
Κι αυτή η αποδοχή ζωής δεν ακολουθείται από ανάσταση.
Ήταν ένας πυρήνας ηφαιστείου που ξεχείλιζε φωτιά σε ξεροτοπους.
Τώρα είναι ψυχή νεκρή, στο κοιμητήριο των συναισθημάτων κείμενη και απαστράπτουσα.
Τώρα είναι ενός κουφάρι.

Κα Θλίψη

Μια παρθένα νύφη είσαι
Που αποσιώπησε απο το σύζυγο της
Τις πρότερες ερωτικές της περιπέτειες.

Με φόρεμα κιτρινισμένο από την ατίμωση
Επιστρέφεις στο ιερό
για το μυστήριο.

Περικοπή

Στο δρόμο
Οι ήχοι των παπουτσιών
Κροτίδες με στόχο το κεφάλι μου.
Καθώς πλαγιάζουν τα φαντάσματα,
Τα σύννεφα συνωστίζονται κάτω από τα μάτια μου.

Η καρδιά σε ανακοίνωση:
Περίοδος μουσώνων κι απόψε.
Πρόσκληση, επίκληση, έκκληση.
Έκκληση.Ας πάψουν τώρα οι ουρανοί.
Γιατί είναι ανυπόφορο κι αδύνατο, λένε
Να κλείνεις εσύ έναν χαλασμένο διακόπτη.

Παράκληση
Γιατί εγώ εδώ
Στο δρόμο
Χαλασμένος,
Τραυματισμένος από πετροβολισμούς,
Ακόμα και δεμένος από το σήμερα,
βρεγμένος από καταιγίδες
Προτιμώ να σε αγκαλιάζω
Παρά να κλείνω διακόπτες.

Επιφάνεια

Χαμένος σε δυο αβύσσους
Αγοράζεις ρουμπίνια
Να τα έχεις ενθύμιο για τον πνιγμό.

Επικροτώντας το σκότος σου
Και τον παραπληγικό σου μύθο
Ψεκάζεις δροσιά νέου ψέματος,
Αυτοδημιούργητου.

Κλινίρης ήρωας με αερόστατο καπέλο
Διαβαίνοντας την λήθη
Αναζωογονήσαι.

Πηγαίο πόθο αυτοκαταστροφής
Απλώνεις με τον μανδύα σου
Και μαζεύεις θανάτους
Στα χέρια σου.

Και στην αγκαλιά σου
Ψαλίδια
Να γδέρνουν απαλά την πλάτη μου.

Προς γνώση

Οχι, δε σταμάτησα να πονάω
Βρήκα απλώς τρόπο να μουδιάζω.
Να εφησυχάζω τα τέρατα μου.
Να παγώνω τη διαδρομή
Που διανύουν οι σκέψεις μέχρι να συμπυκνωθούν
Σε δάκρυ.

Κι αυτός ο απατεώνας
Μόλις κουνάει λίγο την ουρά του
Τα ξυπνά κι αλυχτάνε
Κι ο δρόμος απότομη κατηφόρα γίνεται πάλι.

Προς γνώση όλων
Μη τον βάζετε στα σπίτια σας.