Εκείνη την δύση
Φτάνει στο εκκλησάκι, δεν τον χαιρετά.
Προχωρώντας στη λάσπη παραπατά και πέφτει.
Τον υποδέχεται μια σκιά.
Μόνο σκιές αντικρύζει τώρα.
Όμορφες, ελαφριές παρουσίες
Τόσο ανούσιες που θες να τις προσέχεις.
Κι ήταν τυχερός που τις έβλεπε μόνο αυτός.
Ξαπλωμένος εκεί, ακίνητος, ισοπεδωμένος
Ακίνητος, Μουδιασμένος το κρύο βράδυ.
Μένει μόνος.
Κι η λάσπη πήρε το όνομα του.
Κι από τότε πόσοι πέρασαν κι έφυγαν,
Ίσως κάποιοι στάθηκαν.
Χωρίς να ξέρουν το όνομα που πατούν.
Χωρίς να λογίζονται ποιος είναι ο Σωκράτης.
Φτάνει στο εκκλησάκι, δεν τον χαιρετά.
Προχωρώντας στη λάσπη παραπατά και πέφτει.
Τον υποδέχεται μια σκιά.
Μόνο σκιές αντικρύζει τώρα.
Όμορφες, ελαφριές παρουσίες
Τόσο ανούσιες που θες να τις προσέχεις.
Κι ήταν τυχερός που τις έβλεπε μόνο αυτός.
Ξαπλωμένος εκεί, ακίνητος, ισοπεδωμένος
Ακίνητος, Μουδιασμένος το κρύο βράδυ.
Μένει μόνος.
Κι η λάσπη πήρε το όνομα του.
Κι από τότε πόσοι πέρασαν κι έφυγαν,
Ίσως κάποιοι στάθηκαν.
Χωρίς να ξέρουν το όνομα που πατούν.
Χωρίς να λογίζονται ποιος είναι ο Σωκράτης.
Ωραίο Κατερίνα, μπράβο$
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστω παρά πολύ Bill!δεν είναι ακριβώς ποίημα, θα σου πω κάποια στιγμή ποιος είναι ο Σωκρατης
ΑπάντησηΔιαγραφή