Συμπέρασμα

Πάντως αν κάποτε πεθάνουμε από πόνο
Σίγουρα Νοέμβρης θα είναι...

Σε αυτούς που ξεχνούν

Μαραζώσαμε
Βλέπεις, αν και νέοι
Δεν έχουμε την πολυτέλεια της διαγραφής
Έχουμε ακόμα χώρο για μολύνσεις

Ιστορία 1

Κάθε μέρα καθαρίζω
Περίπου χίλια τετραγωνικά μέτρα
Και όταν βοηθάω την συνάδελφο
Που τεμπελιάζει
Μπορεί να φτάνω και τα χίλια πεντακόσια
Τα γραφεία είναι πάντα σκονισμένα
Τα πατώματα μαύρα ειδικά όταν βρέχει
Και πάλι μου μπήκε συνδετήρας στο χέρι
Αυτός ο βλάκας έπαιζε πάλι με τους συνδετήρες του
Καθαρίζω, σκουπίζω, σφουγγαρίζω
Στο τέλος πετάω πάνω από δυο σακκούλες σκουπίδια
Τις σέρνω κοντά εκατό μέτρα μέχρι τον κοντινό κάδο
Από τις μεγάλες όχι τις συνηθισμένες
Το αστικό πότε αργεί
Πότε ίσα που το προλαβαίνω
Στο σπίτι με περιμένει ο άντρας μου
Πάλι θα αρχίσει την πολυλογία του
Αλλά φταίω που είμαι κουρασμένη
Ευτυχώς η πεθερά μου κλείνεται στο σπίτι τώρα
Χειμωνιάζει
Τα παιδιά μου ακόμη μακριά είναι
Ας πάρω την κόρη μου ένα τηλέφωνο
Ο γιος μου βιάζεται να κλείσει
Μου λείψανε
Μα μου λείπει και κάτι ακόμα
Δεν ξέρω
Κάθε φορά κάτι μου λείπει
και εγώ το καθαρίζω

Το κάτι τίποτα

Πρέπει να γράψω κάτι

Που να συνδέει το πριν με το μετά

Ένα αόρατο νήμα γεφύρωσης

Να βοηθήσω τον αναγνώστη
Να διαβάσει τις λέξεις 

Θα πω μόνο πως τώρα βρέχει 

Ό, τι βρωμερό στέγνωσε
Ξεπλένεται πάλι

Και πως δεν θέλω να γράψω τίποτα
Μόνο να έρθω μαζί σου

Θυσίες

Κακό δεν θα πω για κανέναν
Μου φόρεσες τα πολύχρωμα
Και με έπιασες για χορό
Και στο πολύ το βήμα
Μου έλιωσαν τα γόνατα
Και για παπούτσια πια φορώ
Παλιά τετράδια
Στα κόκκαλά μου
Τρέμει πηχτό το αίμα σου
Το δάκρυ σου το φυλάω καιρό σε ένα μικρό
Πουγκί
Κακό δεν θα κάνω σε κανέναν
Μου φόρεσες τα μαύρα από ανάγκη
Να μη χαθώ στην πολυχρωμία
Μου έβαλες για ίσκιο το καπέλο σου
Και κόπηκα με ένα παλιό μαχαίρι
Όπως πρώτα
Θυμήθηκα τα έρημα οικόπεδα
Τις σιδεριές των υπογείων
Νεκρά σαλεύουν έρμαια
Και πάλι κακό δεν έκανα
Μόνο στυγνός δολοφόνος έγινα
Της ανυποψίας του
Το σκότωσα το χέρι μου
Και γράφω πια με το δεξί
Σαν ένα γνωστό έθιμο
Αποδεκατίστηκε η βούληση
Συμμάζεμα κοριών να καούν τα χρόνια
Πιο γρήγορα από τα χέρια
Πιο αργά από τις ψυχές
Λόγια δύσκολα θα πω
Που τα φοβούνται αρτιμελή χέρια
Στη τελική
Δεν πάθαμε και τίποτα

.

Και έχουν αρνηθεί τόσες φορές την αγάπη
Μα κάνεις δεν τους έχει πει
Πως δεν υπήρχε ποτέ ερώτηση
Η αγάπη ήταν τελεία.

Οδύνη

Έχω ακόμα στα δάχτυλα μου

Την όψη του προσώπου σου 

Και τα βάζω στα μάτια 

Να δουν κι εκείνα

Μα αρνούνται 

Φοβούνται μη ζωντανέψεις

Σε κάποιο όνειρο 

Και μπερδέψουν τις εικόνες 

Ας μείνει και κάτι όπως είναι