Εκείνη

Στον καθρέφτη βλέπω πια ένα είδωλο της
Περικυκλωμένο από μια σκοτεινή σκιά που την σφίγγει
Και στα μάτια της τον πόνο αυτοπροσώπως να συστήνεται κάθε μέρα.
Μια λύση είναι να αποφεύγω τους καθρέφτες.
Όμως με βρίσκουν παντού·στις νότες, στις εικόνες, στα χαμόγελα των περαστικών,
Στα βραδινά φώτα, στον ήχο της θάλασσας και στην άσχημη μυρωδιά της.
Στα σάπια και στα άγουρα , στα κόκκινα και στα γκρι.
Δεν την βλέπω πια, δεν θέλω να την βλέπω.
Τώρα ζει σαν ένα φάντασμα.
Δεν ενοχλεί, δε προσφέρει τίποτα και δεν παίρνει τίποτα από κανέναν.
Τα φαντάσματα είναι ευδιάκριτα στον χώρο σαν όγκος, όχι σαν λειτουργικά όντα.
Αυτό την εξυπηρετεί.
Ισως πεθάνει έτσι αθόρυβα, ανενόχλητα, όπως αξίζει σε ένα φάντασμα.
Κι αυτή η αποδοχή ζωής μερικός θάνατος είναι.
Κι αυτή η αποδοχή ζωής δεν ακολουθείται από ανάσταση.
Ήταν ένας πυρήνας ηφαιστείου που ξεχείλιζε φωτιά σε ξεροτοπους.
Τώρα είναι ψυχή νεκρή, στο κοιμητήριο των συναισθημάτων κείμενη και απαστράπτουσα.
Τώρα είναι ενός κουφάρι.