Η απρόσμενη απάντηση

«Αχ πόσο καημένη μπορείς να γίνεις ακόμα; Νομίζεις ,μικρή μου, ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από σένα; Ότι ακόμη και η αποστροφή τους απέναντι σου ή απέναντι σε άλλους γενικά έχει να κάνει με σένα; Πόσο καλομαθημένη και φαντασμένη μπορεί να είσαι για να πιστεύεις ότι κάτι που κάνεις ή δεν κάνεις εσύ παίζει ρόλο στη ζωή ανθρώπων που ούτε καν σε έχουν στα “επιλεγόμενα” τους; Πόσο εγωιστικά σκέφτεσαι μικρή μου πριγκίπισσα; Που ξαφνικά αποφάσισες πως η χαρά της ζωής δεν σε αντιπροσωπεύει και κινείσαι σε δύσβατους δρόμους έξω από την κάμαρα του πύργου σου, θεωρώντας πως κάποιο ρόλο παίζεις και συ στη ζωή σου. Μόνο που τη ζωή αυτή τυχαία την έχεις και εννοείται μια μέρα εξίσου τυχαία θα την χάσεις. Και δεν αναφέρομαι στη μακάβρια κατάληξη (του θανάτου) , αλλά στην ζωή που έχεις διαμορφώσει μέχρι τώρα, στα δεδομένα της.

Μου φαίνεσαι τελείως ασυνείδητη ώρες ώρες. Μα για να έχουμε καλό ρώτημα ποιος σου γέμισε τα μυαλά σου με τέτοιες ανοησίες; Θα ‘ναι σίγουρα κάποιο παραμύθι που διάβαζες ή σου λέγανε μικρή, ότι εμείς έχουμε στα χέρια μας τη ζωή μας και μπορούμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι με τους φίλους μας, με την οικογένειά μας και, ΦΥΣΙΚΑ, τον έρωτα της ζωής μας. Και ακόμη και τώρα που σου τα λέω αυτά, είμαι σίγουρος πως κάποιο αντίστοιχο παραμύθι πλάθεις στο νου σου. Και εγώ είμαι μέσα σε αυτό ένας από τους μοχθηρούς, γεμάτους μίσος  που θέλουν να σε βλάψουν. Αναρωτιέμαι πως θα καταφέρεις να επιβιώσεις, εξωτερικά μοιάζεις σαν κοριτσάκι ενώ θέλεις να περνιέσαι για γυναίκα, πανάθεμα σε, και εσωτερικά πάλι κάτι τέτοιο : μια ρομαντική νεαρή που πιστεύει πως επηρεάζει και επηρεάζεται από τους άλλους.

Λοιπόν, αν θες να μάθεις την αλήθεια άκου προσεκτικά και μη μουρμουρίζεις. Στη ζωή αυτή ,τουλάχιστον, δεν επηρεάζεις κανέναν άνθρωπο. Τώρα αν κάποιος ανίδεος σε ερωτευτεί άλλο πράγμα, έτσι κι αλλιώς κι αυτό προσωρινό είναι. Αν θες , όμως, να γίνεις ώριμος και συνετός άνθρωπος να έχεις στο μυαλό σου αυτό: πως δεν σε έχει ανάγκη κανένας. Έτσι και συ θα μάθεις να μην έχεις ανάγκη κανέναν και να μην περιμένεις και τίποτα από κανέναν. Οι κοινωνικές σου σχέσεις είναι ένα ποτήρι με μια μεγάλη τρύπα στον πάτο. Όσο εσύ πας να το γεμίσεις τόσο αυτό θα αδειάζει, μη σου πω μάλιστα και στον μισό χρόνο. Κι αυτά δεν στα λέω επειδή νοιάζομαι για σένα, φοβούμενος μη πληγωθείς ή επειδή σ’ αγαπάω. Στα λέω απλά γιατί κουράστηκα να γελάω με τις γελοιότητες σου. Τουλάχιστον μάθε αυτά και αν προσπαθήσεις να τα εφαρμόσεις σίγουρα θα κάνεις ένα λάθος που θα με κάνει να ξαναγελάσω μαζί σου. Σταμάτα να κλαις και αποδέξου πια την αλήθεια. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια και δε θα σταματήσω να τη λέω περίτρανα όσο κι αν εσύ και άλλα ανθρωπάκια σαν εσένα σκοπεύουν να την φαλκιδεύσουν».

Το δωμάτιο σκοτείνιασε καθώς η αύρα της είχε σωπάσει. Σαν να μην υπήρχε στο χώρο. Σαν να εξαϋλώθηκε. Όχι η πίστη της δεν χάθηκε , απλά για κάποιο λόγο και με κάποιο τρόπο σώπασε κι αυτή σαν να ήρθε αντιμέτωπη με μια Σειρήνα. Και έτσι αμίλητη έφυγε από την παμπ. Κι έτσι αθόρυβη πέρασε κι αυτή η νύχτα.

Μες στη σύγχρονη βουή

ακόλουθος μου μοιάζεις,

δε με τρομάζεις,

μονάχα σφίγγεις την πνοή.

Άγρυπνο αγέρι περιπατεί

και ο μύθος όλος φτάνει

και στρίβει το κεφάλι

για να μου διηγηθεί

Πως χάνεται η ζωή

και η αγέλη τι θα πει

καθόλου δε σε νοιάζει.

Γιατί πονάει κάθε στιγμή,

όταν βλέπεις στη σιωπή

τη θάλασσα να βράζει.

Κι είναι αγέρωχη η πτήση

ακόρεστη μου πίστη

διασχίζεις τα φεγγάρια,

λασπώνεις κάθε κλίση.

Αν πρόκειται να φύγεις,

μη κλέψεις το σημάδι.

Θα έρθει η τύχη, αν χαθείς,

προσφέροντας το χάδι.

Πως χάνεται η ζωή

και η αγέλη τι θα πει

καθόλου δε σε νοιάζει.

Γιατί πονάει κάθε στιγμή,

όταν βλέπεις στη σιωπή

τη θάλασσα να βράζει.

Κι άμα αγγίξεις τελικά

το νόημα της,

πλύνε τη σοφά

στα αγκαθωτά πλευρά της.....

Η Αχάριστη

Καλημέρα Αφροδίτη
που εύκολα μας ξεγελάς,
περήφανη με τον μανδύα της αυταρέσκειας
ρουφάς τα μάτια των περαστικών απελπισμένων.

Δεν κοιτάς, μονάχα φεύγεις
ανήσυχη δεν μένεις στη σιωπή,
της προσθέτεις όλο κέφι
κι ανάθεμα αν ξέρεις το γιατί.

Περιπλανώμενος ο κρυφός σου αετός,
δεν αγαπάς, συντηρήσαι
δίπλα σε ξένους φίλους, σε γνωστούς αγαπημένους
ξαπλώνεις μα δε κοιμάσαι.

Άγρυπνο το αίμα σου τρέχει
από ενέργεια θα νιώθεις ταραχή,
καθώς πολυπράγμονες οι δυνάμεις σου
θα απλωθούν σε βροντερούς ιστούς.

Μα εσύ, Αφροδίτη αγνοείς,
πως την ομορφιά σου
στη χαρίσανε όπως είναι
και για μας-τι κρίμα- είναι αγώνας
να κατακτήσουμε την ασχήμια της ψυχής.

Νοσταλγικά

Περιμένω και ανυπομονώ

να επουλωθούν οι πληγές
από το κρανίο τούτο.

Έχω τραυματίσει πολλές φορές
τα λογικά μου,
διαθέτω ανίσχυρη όραση και μνήμη θολή.

Τα δάχτυλά μου μουδιάζουν απροκάλυπτα,
αγγίζουν μόνο τον πηχτό αέρα
σε μια ατέλειωτη πάλη με το κενό.

Η γεύση της ήττας είναι πρωτόγνωρη
βιολιά παίζουν σε μινόρε και το δωμάτιο
σκοτεινό και παγερά αδιάφορο για τους ξενιστές του.

Έχει μια επίκτητη ομορφιά αυτή η στιγμή.
Δάκρυα χαϊδεύουν το ξύλινο πάτωμα
και η ανάσα βαριά παρασύρεται στους τοίχους.

Και μια κουκκίδα,
ανθρώπου παρουσία
μαρτυρά καθαρή πληγή.