Θα 'θελα να μουν ηλίθιος για να είχα την ευτυχία με το μέρος μου. Το μόνο που να με ενδιέφερε να ήταν το πως θα κυλήσουν οι επόμενες ώρες, μέρες και στα μακρινά σχέδια μου να είναι ένας γάμος με αυτή που θα έχω σχέση χρόνων, απλά για να το κάνω, για να ολοκληρώσω το προφίλ μου. Να απολαμβάνω τις καθημερινές κουβέντες και να ακούω τους προβληματισμούς των άλλων με ενδιαφέρον μοιράζοντας συμβουλές σαν χριστουγεννιάτικα δώρα. Να φεύγω από τη δουλειά μου μόνο κουρασμένος και έτσι κουρασμένος, αλλά και απογοητευμένος από αυτήν να συνεχίζω τη μέρα μου . Κούραση, βαρεμάρα, κακεντρέχεια να είναι η συνταγή της ζωής μου. Και να είμαι απόλυτα ικανοποιημένος, ασχέτως του τι λέω, με αυτήν.
Ή από την άλλη να ήμουν παιδαράς με μπράτσα και μεγάλες βλέψεις για τον εαυτό μου, να είχα ένα μεγάλο αυτοκίνητο και μια γκόμενα να με ακολουθεί σαν άβουλο πλάσμα όπου πάω και γω να νομίζω ότι τα χω κάνει και τα χω ζήσει όλα τέλεια. Ή να ήμουν διαβασμένος για τα πάντα, πιστός εκπρόσωπος της alternative γενιάς, χύμα στο κύμα αλλά χωρίς καμία πεποίθηση καμία άποψη, κι αυτές να τις είχα ποτισμένες απο τους άλλους, για να μη κουράζομαι. Άβουλος, αναποφάσιστος αλλά ευτυχισμένος με το να επαναλαμβάνω το πόσο δυστυχής είμαι εγώ και γενικά η ζωή. Ή αν ήμουν γυναίκα, να είχα μεγαλύτερη μου έγνοια να αγοράσω το συγκεκριμένο λαχανί παπούτσι για να βγω με τις φίλες μου το Σάββατο και να χαζεύουμε αγοράκια για sexάκι. Ή ,πάλι, να είχα στυλ χιπικο, να μην κάνω μπάνιο, γιατί είμαι οικολόγος και το νερό είναι πολύτιμο αγαθό, να λέω οτι δεν με ενδιαφέρει η εξωτερική εμφάνιση αλλα να μη πλησιάζω παρέες με "προσεγμένες" κοπέλες και οπωσδήποτε ο γκόμενος μου να έχει σακίδιο στην πλάτη λες και κάθε μέρα πάει εκδρομή στο Σεΐχ Σου, φαρδιά ρούχα και γένια και να μου μιλά για τον Καμύ και τον Έλιοτ σαν να ήταν συνάδελφοι στο πανεπιστήμιο.
Ίσως να ήμουν έτσι στην προηγούμενη ζωή μου, οπότε έπρεπε να αλλάξω παραστάσεις. Ίσως πάλι να ήμουν πολύ κακός άνθρωπος μέχρι τώρα, ώστε η τιμωρία μου να είναι αυτή. Μεγαλώνοντας να αποκτώ ρυτίδες συνείδησης. Κάθε ουλή και μια πικρία, μια τρύπα στην καρδιά, ένα αναπάντητο ερώτημα. Μια σφραγίδα εμπειρίας του αδιεξόδου μου. Και τώρα πλέον μπορώ να το πω φωναχτά, γιατί το έχω δει με τα μάτια μου. Έχεις γνωρίσει τόσους ανθρώπους, τόσες ωραίες προσωπικότητες και άλλες πάλι σκοτεινές υπάρξεις που θες να τους συγκεντρώσεις όλους μια μέρα σε μια μεγάλη αυλή και να φωνάξεις με όλη την ένταση της φωνής και της ψυχής σου : "Είμαι φαγωμένος". Μην γελάς. Από όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου και θέλω να πω μόνο αυτή η φράση τα συνοψίζει όλα. Τόσα χρόνια μοιρασμένος από δω κι από κει να προσπαθώ να παίζω όλους τους ρόλους (εργαζόμενος, φίλος, εραστής, γιος, αδερφός , συγγενής, γνωστός, άνθρωπος) νιώθω ότι μια μεγάλη
μέδουσα έχει ανοίξει το στόμα της και μου έχει ρουφήξει κάθε ίχνος υπομονής και αντοχών που παλιότερα αβίαστα παρήγαγα. Aναπαράγω τις εικόνες που βίωσα και είδα και δε ζω σε αυτές. Σε κάποιες είμαι απλά παρών, σε άλλες απλά εκτοπισμένος. Και είμαι σε αδιέξοδο. Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω, είναι ανόητο για κάποιο λόγο θα συνέχιζα και σε άλλο φύλλο, αλλά μάλλον ξέχασα τι ήθελα να πω. Αφαιρέθηκα από τις βιαστικές μου σκέψεις. Ας είναι έτσι. Ίσως αν συνέχιζα να έλεγα χειρότερα πράγματα, να σας παγίδευα και να γινόμουν και γω αιχμάλωτος της μισαλλοδοξίας μου ή μάλλον καλύτερα της αλλοφροσύνης μου.
Ας είναι έτσι. Ανεκτικά ας πορεύομαι στο μονοπάτι με τα αγκάθια και τα κωνοφόρα δάση που σαν πέτρες με χτυπάνε στο κεφάλι κι απο τον πόνο μουδιασμένες μένουν οι σκέψεις στο μυαλό μου. Αν έβρισκα μόνο τη λύση....
