Μικρή ιστορία 2/2

Μόνο ένα χέρι μπορεί, αλλά δεν θέλει. Προτιμά να τις κόβει ένα ένα τα άκρα, για να παραπατά ξεψυχισμένη. Έτσι, όλοι μένουν ήσυχοι.

Μικρή ιστορία 1/2

Η μητέρα της την φώναζε κατσαρίδα, όταν ήταν μικρή, επειδή ήταν πολύ αδύνατη. Κάτι θα ήξερε, γιατί, απ' ο,τι φαίνεται τίποτα δεν μπορεί να την σκοτώσει.

Η πόλη τραυλίζει

Τι πάθαμε και ξαφνικά
Από ύπνο βαθύ ξυπνήσαμε
Ιδρωμένοι
Και νιώσαμε πως κοιμόμασταν μέρες
Μα πέρασε μόνο μια ώρα
Πλανηθήκαμε
Πως οι εφιάλτες
Θα μπέρδευαν
Τον χρόνο

Έπαινος

Τώρα που έχεις καταφέρει
Και τα έχεις όλα όπως τα ήθελες
Τώρα που είσαι γεμάτος
Και η ζωή σου δίνει απλόχερα
Ό,τι της ζητήσεις
Πες μου
Ποιος καθαρίζει από πάνω σου τις λάσπες ;

Ετοιμασίες

Σήμερα θα κοιταχτώ στον καθρέφτη
Θα βάψω τα μάτια μου
Όπως σου αρέσουν
Θα βάλω το αγαπημένο σου φόρεμα
Μετά από καιρό
Θα αφήσω ελεύθερα τα μαλλιά μου
Να μπορείς να τα χαϊδεύεις
Θα μείνω ξυπόλυτη, πάντα μένω ξυπόλυτη
Θα μαγειρεψω πάλι κάτι λαχταριστό
Και θα χω έτοιμο το γλυκό
Όπως το θέλεις
Και πάνω στο τραπεζάκι
Δίπλα στο φλιτζανακι του καφε
Θα αφήσω την ψυχή μου
Μήπως τυχαία
Αντί για τον αναπτήρα
Την κρατήσεις στα χέρια σου

Ανακλήσεις

-Στους πόσους θανάτους πεθαίνει ο άνθρωπος πραγματικά;
-Για άλλους φτάνουν δυο, άλλοι δεν αντέχουν καλά καλά στον πρώτο. Μα είναι κι άλλοι, τόσο ανθεκτικοί που έχουν ανταλλάξει τη ζωή τους με πολλαπλούς θανάτους.
Αυτοί δεν ανασταίνονται ποτέ. Και κανείς δεν τους θρηνεί.

Κι αν μεγαλώσουμε
Και ξαφνικά μας πιάσει ο πόνος
Και θυμηθούμε τις κλωστές
Και τα βελόνια
Θα προτιμήσουμε πάλι να τρυπηθούμε
Και δεν θα ράψουμε
Γιατί το δέρμα μας
Ξέρει καλύτερα από βελονιές
Ξέρει περισσότερα από δυο, τρία κεντήματα

Συμβουλές

Μαθήματα αυτοβελτίωσης και ηθικής ανάτασης...
Πίστεψε στο εαυτό σου
Φτάσε το ακατόρθωτο
Ζήσε σαν να είναι η τελευταία σου μέρα
Άδραξε τη μέρα
Χαμογέλα
Να εκτιμάς την ζωη και αυτά που σου προσφέρει
Δώσε αγάπη εκεί που δεν υπάρχει
Πάρε αγάπη από τους γύρω σου
Δέξου τα καλά
Φρόντισε τον εαυτό σου
Μην παραμελείς τους δικούς σου ανθρώπους
Ζήσε ...
Ωραία λόγια για πασατέμπο και τηλεόραση
εκεί γύρω στη 1 τη νύχτα
όταν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις
Ψεματα δεν λένε
Αλλά επιφέρουν επιπρόσθετα άγχη
Και γω είμαι ήδη αγχωμένος
Με το να ελπίζω
Ότι κάπου διοχετεύεται
αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν πόνο 

Δεκέμβρης

Πάνε χρόνια που σταμάτησα να κλαίω.
Τα δάχτυλα μου είναι τώρα τα μάτια μου και οι γροθιές μου τα φρύδια.
Κάθε φορά που θέλω να κλάψω σφίγγω με όλη μου την δύναμη την γροθιά μου και μετά ανοίγω το χέρι μου. Τα δάχτυλα μου κλαίνε ένα ένα και είναι ευάλωτα σε ό, τι αγγίξουν.  Εκείνη την στιγμή οποιοσδήποτε μπορεί να με σκοτώσει ....

Κ.Ρ.

Κι έλεγε ο παππούς μου πίνοντας καφέ : "Στα χρονια μου ,λέγανε, πέθανε από βαριά αρρώστια, ερωτεύτηκε και σιωπή, μια ανατριχίλα έπεφτε πάνω στο σκονισμένο τραπέζι. Σήμερα παιδί μου, δεν υπάρχουν αυτά, τους θάψαμε όλους τους ερωτευμένους".

Συμπέρασμα

Πάντως αν κάποτε πεθάνουμε από πόνο
Σίγουρα Νοέμβρης θα είναι...

Σε αυτούς που ξεχνούν

Μαραζώσαμε
Βλέπεις, αν και νέοι
Δεν έχουμε την πολυτέλεια της διαγραφής
Έχουμε ακόμα χώρο για μολύνσεις

Ιστορία 1

Κάθε μέρα καθαρίζω
Περίπου χίλια τετραγωνικά μέτρα
Και όταν βοηθάω την συνάδελφο
Που τεμπελιάζει
Μπορεί να φτάνω και τα χίλια πεντακόσια
Τα γραφεία είναι πάντα σκονισμένα
Τα πατώματα μαύρα ειδικά όταν βρέχει
Και πάλι μου μπήκε συνδετήρας στο χέρι
Αυτός ο βλάκας έπαιζε πάλι με τους συνδετήρες του
Καθαρίζω, σκουπίζω, σφουγγαρίζω
Στο τέλος πετάω πάνω από δυο σακκούλες σκουπίδια
Τις σέρνω κοντά εκατό μέτρα μέχρι τον κοντινό κάδο
Από τις μεγάλες όχι τις συνηθισμένες
Το αστικό πότε αργεί
Πότε ίσα που το προλαβαίνω
Στο σπίτι με περιμένει ο άντρας μου
Πάλι θα αρχίσει την πολυλογία του
Αλλά φταίω που είμαι κουρασμένη
Ευτυχώς η πεθερά μου κλείνεται στο σπίτι τώρα
Χειμωνιάζει
Τα παιδιά μου ακόμη μακριά είναι
Ας πάρω την κόρη μου ένα τηλέφωνο
Ο γιος μου βιάζεται να κλείσει
Μου λείψανε
Μα μου λείπει και κάτι ακόμα
Δεν ξέρω
Κάθε φορά κάτι μου λείπει
και εγώ το καθαρίζω

Το κάτι τίποτα

Πρέπει να γράψω κάτι

Που να συνδέει το πριν με το μετά

Ένα αόρατο νήμα γεφύρωσης

Να βοηθήσω τον αναγνώστη
Να διαβάσει τις λέξεις 

Θα πω μόνο πως τώρα βρέχει 

Ό, τι βρωμερό στέγνωσε
Ξεπλένεται πάλι

Και πως δεν θέλω να γράψω τίποτα
Μόνο να έρθω μαζί σου

Θυσίες

Κακό δεν θα πω για κανέναν
Μου φόρεσες τα πολύχρωμα
Και με έπιασες για χορό
Και στο πολύ το βήμα
Μου έλιωσαν τα γόνατα
Και για παπούτσια πια φορώ
Παλιά τετράδια
Στα κόκκαλά μου
Τρέμει πηχτό το αίμα σου
Το δάκρυ σου το φυλάω καιρό σε ένα μικρό
Πουγκί
Κακό δεν θα κάνω σε κανέναν
Μου φόρεσες τα μαύρα από ανάγκη
Να μη χαθώ στην πολυχρωμία
Μου έβαλες για ίσκιο το καπέλο σου
Και κόπηκα με ένα παλιό μαχαίρι
Όπως πρώτα
Θυμήθηκα τα έρημα οικόπεδα
Τις σιδεριές των υπογείων
Νεκρά σαλεύουν έρμαια
Και πάλι κακό δεν έκανα
Μόνο στυγνός δολοφόνος έγινα
Της ανυποψίας του
Το σκότωσα το χέρι μου
Και γράφω πια με το δεξί
Σαν ένα γνωστό έθιμο
Αποδεκατίστηκε η βούληση
Συμμάζεμα κοριών να καούν τα χρόνια
Πιο γρήγορα από τα χέρια
Πιο αργά από τις ψυχές
Λόγια δύσκολα θα πω
Που τα φοβούνται αρτιμελή χέρια
Στη τελική
Δεν πάθαμε και τίποτα

.

Και έχουν αρνηθεί τόσες φορές την αγάπη
Μα κάνεις δεν τους έχει πει
Πως δεν υπήρχε ποτέ ερώτηση
Η αγάπη ήταν τελεία.

Οδύνη

Έχω ακόμα στα δάχτυλα μου

Την όψη του προσώπου σου 

Και τα βάζω στα μάτια 

Να δουν κι εκείνα

Μα αρνούνται 

Φοβούνται μη ζωντανέψεις

Σε κάποιο όνειρο 

Και μπερδέψουν τις εικόνες 

Ας μείνει και κάτι όπως είναι 

Εορτή

Αφήστε με να κλάψω με το τίποτα 

σήμερα πρέπει να γιορτάσω 

την ησυχία μου

Αφήστε με κλάψω με την ησυχία μου

σήμερα πρέπει να γιορτάσω 

το τίποτα

Αποσιώπηση

Και νομίζουμε πως κάτι είμαστε

Σε τούτη την πόλη

Σε τούτο τον δρομο

Πως δεν βρίσκεται τυχαία ψηλά 

Το σπίτι μας

Από την θάλασσα

Για να επιπλέουμε μόνο στην ομίχλη
Μα για να έχουμε υψόμετρο
Να βλέπουμε τον αστείο εαυτό μας
Από το παράθυρο
Πόσο μάταια σέρνει την κοιλιά του
Για να αγγίξει το όνειρο... 

Απο-αισιοδοξία

Όσο τα σύννεφα πυκνώνουν
Ανθίζει ο κήπος στην αυλή μου
Στο ύψος σου έφτασαν
Τα όνειρα του
Η γύρη ξέφυγε απ' τον αέρα
Η βρύση πάγωσε απ' τον χιονιά
Και κάποιοι με θεωρούν ανόητο
Που λαχταρώ ακόμα
της βροχής τον χτύπο

Χρησμός της λήθης

Από όλες τις νύχτες ,θυμάμαι,
Η πιο μικρή
είχε πάρει φόρα
Και πήδηξε από το μπαλκόνι
Κι οι άλλες τώρα την θρηνούν

>

Βούτηξα λίγο το κεφάλι
Στο μελανοδοχείο
Και βουλιάξαν οι λέξεις
Το μόνο που μπορώ να γράψω
Είναι αυτό
Ξέχασα πια
Τι είμαι και τι κάνω
Μόνο παρέπεσαν έξω δύο - τρεις
Πνιγμένες φαίνονται
Ή κάνουν τις νεκρές
Ξέρεις αυτές είναι οι πιο επικίνδυνες
...................

Ρωγμές

Την ώρα που δεν ξέρεις τι να πρωτοπείς
Σαν μόλις να βούτηξες το μυαλό σου στο μελανοδοχείο
Ακούς ένα παλιό τραγούδι

Τάχα είχε και αυτός τον ίδιο πόνο με σένα
Και αυτοί οι δύο στίχοι ήταν οι πρώτοι που του ήρθαν στο μυαλό;
Δεν ξέρεις
Δεν έχει σημασία
Σημασία έχει πως είχε πόνο
Και συ τώρα έχεις αυτό το τραγούδι
Και πόνο
Αντικειμενικά είσαι πιο πλούσιος

Ημερολόγιο

Δροσερή νύχτα
Η τηλεόραση ανοιχτή
Σε σίγαση
Ο Κώστας Καζάκος διαβάζει ποίημα από τη συλλογή "Τα οστά" (Ν.Κοντός)
Ο υπολογιστής ανοιχτός
Σε σίγαση
Έχει αγώνα σήμερα
Το ραδιόφωνο σιγά και δειλά
Παίζει λίγες αργές νότες
Και νιώθω ένα χάδι παρηγοριάς
Η και μίσους καθώς το αεράκι μου ψυχραίνει πιο πολύ τα πόδια
Τσακώνονται σήμερα οι ηλεκτρικές συσκευές
Τσακώνομαι και γω
Σχεδόν σε παρακάλεσα να έρθεις
Είναι όλα έτοιμα
Κι αυτά που τσακώνονται
Για σένα τα σιώπησα
Και εμένα που τσακώνομαι
για σένα με έπνιξα
Η ώρα πέρασε
σβήνει η ελπίδα
Σβήνω και γω
που ξαφνικά
ένεκα τιμωρίας
λίγη αγάπη δεν μου δείχνεις

Απ-έλπιδα

ανούσιες συζητήσεις, ανώφελοι προβληματισμοί

μικροφιλίες

σχέσεις αυτοεπιβεβαίωσης
παντού 

υποκοριστικά αγάπης

και τρυφερότητας 

κούφια

μόνο κούφια

τρέφουμε περισσότερο το τσόφλι

μη σπάσει το κέλυφος
και αποκαλυφθεί 

το μυστήριο

το καθόλου 

πια

πως καταντήσαμε

και γω πως μένω 

χωρίς υποκοριστικά

με σιωπή προς ανώφελες συζητήσεις

να ουρλιάζω αφωνα
Για κάποιον αγώνα
Στα πίσω καθίσματα 

*

Το ωραίο πράγμα με την ποίηση είναι
Ότι μπορεις να παίξεις κρυφτό με αυτά που φοβάσαι να πεις
Και στο τέλος να λες πιο πολλά και από αυτά που σκόπευες να αποκαλύψεις.

Στην πιο ζεστή μέρα

Και τώρα που νυχτώνει

Και η γη βράζει 

Καμιά ελπίδα αέρα δεν ψιθυρίζουν

Τα δέντρα

Καθισμένος σε μια καρέκλα 

Σε ένα γειτονικό καφενείο

Και περιμένοντας τον σερβιτόρο

Σχεδόν μούσκεμα

Και από την ίδια την απραξία

Δεν σταματώ να αναρωτιέμαι 

Γιατί

Με σκάβεις ολοένα και πιο βαθιά στον γκρεμό

Και πετάς ολοένα και πιο γρήγορα το χώμα

Γιατί

Τώρα που νυχτώνει αγάπη μου

Και η γη βαριαστενάζει

Ακόμα σε κοιτώ

Ψιχαλίδα

Και μου λες γι αυτούς που πετούν ψηλά
ότι τους κόβεται η ανάσα
και μου λες και για αυτούς που διπλώνονται στα πατώματα
πως είναι γεμάτοι μελανιές
Και πως μια μέρα που θα βρέχει
Θα ψαρεύουμε απο το μπαλκόνι
Και θα γελάμε
Μου λες γι' αυτούς που τρέχουν
Ότι δεν προλαβαίνουν τον ήλιο
Και πως τάχα όταν φυσάει
Δεν τους προλαβαίνει ο άνεμος
Μα εσένα σε φύσηξε νοτιάς
Και μένα εύρος
Στα χέρια μου έχω σημάδια από την πλάτη σου
Και τα πόδια μας τα βρέχει η αρμύρα
Δεν μπορώ να μην πετάξω
Δεν μπορείς να μην φυσήξεις
Σύννεφα έρχονται πάλι την ίδια ώρα
τα ψάρια τσίμπησαν
και μόνο κάποιοι ξεκαρδίζονται
Λίγο πιο πέρα
Από κάποιον ορίζοντα

-

Κι όμως η ζωή με διαψεύδει
γιατί χθες, ψυχή μου,
εγώ έχασα το μισό μου στέρνο.
Τώρα εκεί
σαπισμένο
στέκει το είδωλο του
και συ νωχελικά παίζεις μαζί του. 

Τίποτα για σένα

Και δεν γράφω τίποτα πια για σένα
δεν λέω τίποτα πια για σένα
οι παραστάσεις σου μόνο μείνανε.
Στον τοίχο τρεμοπαίζουν σκιές
Σαν να καίγεται ο προβολέας
και παίζεται πάλι το όνειρο μου.
Και γω δεν μιλώ πια για σένα
μόνο σε σένα κατοικώ 

Μισή ώρα μετά

Και οι κυνηγημένοι
Πριν φύγουν
Δεν ήρθαν από βιασύνη
Ήταν ελεύθεροι στον ερχομό τους
Ξέχασαν απλώς ότι έπρεπε να τρέξουν

Δεύτερος περίπατος

Διέσχιζα την Βελισαρίου, θυμάμαι,

όταν σκέφτηκα πως η ιστορία 

διαψεύδει τους δρόμους.

Και οι δρόμοι μόνο από πίσσα 

σκεπάζονται...

Αταξίδευτος

Ο έρωτας
παίζει με τα πόδια σου
Δεν είναι αστείο
σου φορά ρόδες την μια μέρα
και την άλλη τσιμεντότουβλα
Θαρρείς πως δεν θέλει να σε αφήνει
για πολύ
Ξυπόλυτο

Μια γειτονιά

Εκεί που ήσουν
ήμουν και γω κάποια στιγμή
εκεί που είμαι
δε θα ρθεις
Σαν κάποιος να το είπε,
σαν παροιμία.
Ρώτησα τον τελευταίο περαστικό
τι έμεινε όρθιο
από τον παραπάνω δρόμο

Ένα αμάξι πέρασε τρεις φορές
για επιβεβαίωση
Και μια μικρή
περιμένει στα σκαλιά
μιας πολυκατοικίας
ίσως να κλειδώθηκε απ' έξω

Εκεί που ήσουν
είχε τριανταφυλλιές;
Αυτό που άφησες
έχει αγκάθια;
Έμεινες μόνος να επιβεβαιώνεις
ότι μόνο μόνος δεν είσαι
Το κοριτσάκι περιμένει ακόμα καθισμένο στα σκαλιά
με τα χέρια στο πρόσωπο

Την ξέχασαν κι αυτή
Μάλλον δεν την είδαν
Πήρες βράδυ τη βαλίτσα σου και πήγες
Πήρες μέρα τη βαλίτσα σου κι έφυγες
Ίδια βαλίτσα
ταξιδευτή
Ίδια
ψυχή

Και ακόμα ο περαστικός
κοιτά προς τον παραπάνω δρόμο
δίχως να ξέρει.
Δεν ακούστηκε τίποτα.
Ένα τηλέφωνο χτυπά επίμονα.
Έρχεται ψύχρα
στα λυγισμένα μας γόνατα.
Και ο παρατηρητής
με το τετράδιο στο χέρι
αφήνει το μολύβι
και σκίζει τη σελίδα.

Δεν με αγάπησαν

Εμένα δεν με αγάπησαν
παρά οι σκιές που χτυπούν
τα φώτα του δρόμου
Και απλώνονται σαν καπνοί στα πεζοδρόμια
Εμένα δεν με αγάπησαν
παρά μονάχα οι φωτιές στους κάδους απορριμμάτων
που άναβαν στις πορείες παθιασμένοι διαδηλωτές
και έζεχναν καμμένα μουχλιασμένα φρούτα
στον κενό αέρα
Εμένα δεν με αγάπησαν
Παρά μονάχα οι σταγόνες
που πέφταν στο κεφάλι μου
Από σωλήνες ψηλών μπαλκονιών
Εμένα δεν με αγάπησαν
παρά τα χαμόγελα των αστέγων
καθώς ενοχικά τους άπλωσα δύο κέρματα
Εμένα δεν με αγάπησαν
παρά μονάχα ο βασιλικός στον κήπο μου
που ξεχασμένο κι αν τον είχα
λίγο νεράκι να του έσταζα ξαναγεννιοταν απ την αρχή
Εμένα δεν με αγάπησαν
παρά μονάχα περιστέρια
που έντρομα από τον όχλο
Ήρθαν πανικόβλητα καταπάνω μου
Εμένα δεν με αγάπησαν
παρά ένας άνθρωπος τυχαίος
κι αυτός πάλι διάφανος εχάθη
Εμένα δεν με αγάπησαν
παρά τσιριχτα ρολόγια
που σφίγγουν με τον χτύπο τους
τον χαλασμένο χρόνο
Εμένα δεν με αγάπησαν
παρά μονάχα μεθυσμένες παρέες
όταν αιφνιδιως συνέχιζα το τραγούδι τους
Εμένα δε με αγάπησαν
παρά μονάχα δυο γριές
που τις θύμιζα στην όψη τα εγγόνια τους
Εμένα δεν με αγάπησαν
παρά τα λεπτα μαξιλάρια
που σκουπίζαν απλόχερα τα πνιγμένα δάκρυά μου
Κι αφού πέρασα μια ζωή
με τόση αγάπη
Ας πουμε πως δεν ήταν λίγη
Για να την φυλώ μονο για μένα
Ας πούμε πως
εμένα δεν με αγάπησαν
παρά μόνο για να αγαπώ εσένα 

2:07

Άντε και χαθείτε!
Ησυχάστε επιτέλους!
Εσείς οι μοναχικοί
πολύ φασαρία κάνετε
σταματήστε πια
να κοιμηθούμε λίγο

Ρ/Ζ/ΥΟ

Μόνο πες μια κουβέντα
μια λέξη
να σε δω όπως σε έχω στο μυαλό μου
να σε αγγίξω όπως
Τότε
που δεν σταματούσες να με αγκαλιάζεις σφιχτά
Να με πνίγεις στην αγκαλιά σου
και γω δεν φανταζόμουν
πως θα πνίγομαι τώρα
σε μια βροχή
δίπλα από τα υπόστεγα
μόνο πες μια κουβέντα
ή απλώς κοίτα με
να τη δω την κουβέντα αυτή
και να σε χαϊδέψω
το ίδιο ζεστά
όπως κάνω
κάθε βράδυ
κάτω από τις βροχές
τους ήλιους
και τα σκοτάδια
τα άπειρα σκοτάδια
μόνο μια λέξη
πνίξε με
Δεν την αντέχω άλλο αυτήν την αλυσίδα

Κι άλλη κατηφόρα

Θα πεθάνουμε κόσμε
μην ανησυχείς
κι αυτά που γράψαμε
ποιήματα νομίζω τα λένε
θα τα προλάβει ένας γείτονας
στο σχοινί
ίσως και όχι...

Κατηφόρα

Λοιπόν κόσμε

ήρθε η ώρα

να αυτοκτονήσουμε. 

για άλλη μια φορά.

μην τρομάξει κανείς

και μην μας κοροιδέψει

θέλουμε να ζήσουμε

γι' αυτό αυτοκτονούμε

θέλουμε να πεθάνουμε

γι' αυτό αυτοκτονούμε

θέλουμε να ζήσουμε

γι' αυτά που δεν πρέπει να χάσουμε

και θέλουμε να πεθάνουμε

γι' αυτά που δε θα ζήσουμε ποτέ

κανείς μη μας παρεξηγήσει

θα πεθάνουμε από χαρά

που δεν ήρθαν όλα όπως τα θέλαμε

θα πεθάνουμε

κόσμε

μην ανησυχείς

Υπολογισμός

Είμαι μιας ιστορίας

ο κακός χαρακτήρας

είμαι μιας μέρας 

η δύσκολη ώρα

είμαι ένα κατακάθι καφέ

που οι πολλοί ξεπλενουν

είμαι ένα χωράφι 

που δεν ποτίζεται ποτέ

ένα μικρό παιδί 

που μαλώνει συνέχεια η μαμά του 

είμαι μια φωτογραφία 

από βρεγμένο φιλμ

ένας κουβάς 

που πετάν τα χώματα οι εργάτες

είμαι μια παράφωνη σκιά

ένα χθεσινό λίγο 

στο μελλοντικό πολύ

ένας πλαστικός καθρέφτης

Μια ξύλινη κούκλα
Ένα ξερό ποτάμι

ένα μεγάλο τίποτα

μα πάνω απο όλα
είμαι εσύ

κι αυτό πως να αλλαξει

Στροφές

Ζω για την μέρα εκείνη.
Μόνο εκείνη.
Ας φτάσω μια φορά πρώτη
Ζαλισμένη από τις στροφές
Να βλέπω χάρους και φίδια
Στις πλαγιές
Και να μη φοβάμαι
Ας ζήσω μέχρι εκείνη τη μέρα
Ας έλθει όπως θέλει
Να με ξυπνήσει σαν χάδι
Ή σαν χαστούκι.
Το τίμημα της ζωής μας
Nα περιμένουμε μια μέρα.

Υπό κρίση α

Κάποιος γέλα πίσω απο την πλάτη μας
και μεις νομίζουμε πως γράφουμε
με σκυμμένο
το κεφάλι στα χαρτιά
με άξυστα μολύβια
στο πάτωμα
κάποιος γέλα πίσω από την πλάτη μας
σαν να έχει ξαναδεί
το πένθος μας
φίλοι
γνωστοί
σύντροφοι
όλοι πίσω από το τζάμι
γραμμές σαν εμάς
και μεις νομίζουμε πως γράφουμε
καποιος γέλα μπροστά στα μάτια μας
και μεις μέσα από την αμμοβολή
νομίζουμε πως μιλάμε
πως κάτι έχουμε να πούμε
ανόητα όρνια
ανοιγοκλείνουμε το στόμα
πως να μην γελάνε;

Θα περιμένω

Θα περιμένω
σε ένα άδειο φορείο,
φορτίο.
Θα 'μαι ξεκομμένος
απ' τον χρόνο
και στα μάτια μου δρόμοι
Ανθοκόμοι.
Θα περιμένω
στην ήσυχη μου κλίνη
με δαγκάνες και πυρσούς,
θα φωτιζω τις νύχτες
του τυφλού,
να πλησιασει.
Θα περιμένω
το φωτάκι να σβήσει
την ζωη μου...

Μυστήριο
πως γίναμε όλοι,
μυστήριο,
να με κοιτάς
και στη γλώσσα σου
να τρέχει μαρτύριο
η πληγή.
Θα περιμένω
να αδειάσουν οι δρόμοι
απ' το ριχτό μου μπαλκόνι
κάποιος πήδηξε.

Θα περιμένω
όπως γίναμε όλοι
να μην γίνουμε.
Να ανοίξουν τα μάτια,
πλοία να χάσουν
την εφηβεία τους.
Θα θυμώσω
σε όσα μου κανανε καλό
και στα υπόλοιπα
θα μείνω.
Θα περιμένω
να καθαρίσουν οι δρόμοι
με ένα άδειο φορείο
να ταξιδέψουμε.

Μυστήριο
πως γίναμε όλοι,
μυστήριο,
να με κοιτάς
και στη γλώσσα σου
να τρέχει μαρτύριο
η πληγή.
Θα περιμένω
να αδειάσουν οι δρόμοι
στο ανοιχτό μου μπαλκόνι
κάποιος γλίστρησε.

Μυστήριο...
στο μικρό μου μπαλκόνι
κάποιος βγήκε.

Μια νύχτα

Θα πεθάνεις μια νύχτα
χωρίς
καμία τρυφερή κουβέντα
να σου χαϊδεύει το στέρνο,
χωρίς
καμία εικόνα να διακοσμεί
το αυτοσχέδιο κομοδίνο σου.
Θα γίνεις αντιληπτός
μόνο
όταν η μάνα σου θα κλάψει
για πρώτη φορά μετά από χρόνια
και τα σκυλιά της γειτονιάς
θα ακούσουν την απουσία σου .
Θα πεθάνεις μια νύχτα
Και ούτε οι καρέκλες
Δε θα τρίζουν.

Face

Put a mask on the dusk
Draw the sun in the eyes
To blind your tears
And your raw reflections
Stop watching what is viewed
No pictures created now
Only lost fragments of something
And everything hosts nothing
In its path.
And you lead to the dead end
You lead to everything
Behind the trails
You lead
The nights behind.

Πεζό κείμενο σε λάθος ποίημα

Είναι λάθος
είναι λάθος
και το παρόν και το μέλλον
και το τώρα που περάσε μόλις
και το σήμερα
και το αύριο
Είναι λάθος
και η χωρίστρα στο πλαι που προσπαθώ να αλλάξω
γιατί νομίζω ότι δεν μου πάει
είναι λάθος και που έκανα χωρίστρα στο πλάι
πριν κάτι χρόνια
είναι λάθος
και το δάκρυ που πέφτει τώρα
που μόλις έπεσε
είναι λάθος
η κίνηση
είναι λάθος η μορφή
Είναι λάθος η ζωή
είναι μεγαλο λάθος
είμαι ένα λάθος
περίπου ξέχασα
τι πάει να πει
να κοιμάσαι σωστά
να ξυπνάς σωστά
να είσαι σωστος
ακόμα και αυτό που γράφω τώρα
Είναι πέρα για πέρα λάθος
και αυτό το δάκρυ που έπεσε
πάλι λάθος είναι
αλλά και το γέλιο
που σχηματιζεται
όταν που και που
κακώς ξεχνιέμαι
Είναι λάθος
και η εικόνα
Τα βήματα
Το ένα με το μηδέν
Λάθος το σήμερα
όλο λάθος
και το αύριο
ήρεμο λάθος
θα είναι
και το κλάμα μου
Θα πεινάει από λάθη
Είναι λάθος που θέλω
να αλλάξω,
όπως αυτήν τη χωρίστρα
Είναι λάθος που αλλάζω
γιατί δεν προσπαθώ.
Είναι λάθος που προσπαθώ
είναι λάθος που υπάρχω
ακόμα
είναι λάθος και αυτό
το φωτάκι
που τρεμοπαιζει
γιατι είχα πριν καιρό κολλήσει
τη λάθος λάμπα
είναι λάθος
που δυσανασχετώ
είναι λάθος που ψάχνω
τι λάθη να γράψω
θα έπρεπε τώρα κανονικα
να μην νυχτώνε.
Να μην είχαμε νυχτα.
Να  μη βλέπαμε  τα λάθη
Αλλά όλο λάθος
είναι κατασκευασμένο.
Γέλα τώρα
τι να πεις...

Φτερά

Και όταν τις λέξεις αποφεύγεις
και σκεπάζεις με υφάσματα τα έπιπλα
εκείνα σε βρίσκουν σαστισμένο
Μη τη φοβασαι τη σκόνη
ο βήχας σου δε θα τη διώξει.
Ζωντάνεψε τη δίψα σου
Ρούφηξε όλη τη σκόνη μέσα σου
Τώρα είσαι άλλος
Τώρα ζήσε!

Λένε πως όλα πρέπει να αρχίζουν

Τι σε μέλλει
φέτος πάλι θα κλάψεις
πάλι θα γελάσεις
Θα εύχεσαι να μη κλαις όσο γελάς
και πότε πότε να γελάς όσο έκλαψες.
Πάλι και φέτος-αλήθεια ειναι- θα πληγωθείς
πάλι ίσως να πληγώσεις
και θα εύχεσαι να μην πληγώνεις
όσο πληγώνεσαι
και κάπου κάπου να μην κάνεις και τίποτα.
Πάλι θα νευριάσεις με τους άλλους
επειδή δεν κάνουν κάτι όπως εσύ
ή επειδή δεν είναι εσύ.
ίσως νευριάσεις και με σένα περισσότερο.
Πάλι θα νιώσεις ανόητος
και δε θα αναγνωρίσεις την εξυπνάδα του να δεχτείς την ηλιθιότητα σου
τι σε μέλλει
κοιμήσου τώρα να ξαλαφρώσεις
αύριο πάλι βαρύς θα σηκωθείς.
Ίσως και όχι.
Να κοιμηθείς μόνο.