Ανοιξιάτικη μέρα; (Απο έναν άγνωστο φίλο μου)

"Περιμένεις μια απάντηση σωστά; Ε λοιπόν αφού τόσο πολύ θες να σου πω, η απάντηση είναι ναι! Θυμήσου πόσες φορές έχεις κλάψει, πόσες έχεις κρύψει την ωραία μάσκα σου κάτω από τα ρούχα σου, πόσο έχεις περπατήσει για να διώξεις τις πίκρες σου, τις ήττες σου... Μα κυρίως θυμήσου...

Θυμήσου πάλι μια ωραία ανοιξιάτικη μέρα που ήσουν και τι έκανες.

Ναι εκείνη την όμορφη ανοιξιάτικη μέρα που σκέφτεσαι λέω ή μήπως χειμωνιάτικη που έμοιαζε σαν άνοιξη; Δεν θυμάμαι, δεν τα πάω καλά με τις εποχές. Θυμάμαι καλά ,όμως, τι έγινε. Σε έβλεπα και δάκρυζα, έπαιρνα τα μάτια μου μακριά και πάλι γυρνούσα και σε κοιτούσα με μεγάλη έκπληξη, που ακόμη και τότε υπήρχες η ίδια εικόνα, ίσως πιο όμορφη , η εικόνα ,όμως, που θα με έκανε να κλαίω και να γελώ...από θαυμασμό , από έκπληξη, από ζωντάνια . Και ανέμιζαν τα μαλλιά σου, και το βράδυ έπεφτε αργά καθρεφτίζοντας τον ήλιο στα μάγουλα σου. Και πάλι δε σταμάτησα να σε κοιτώ και να σου μιλώ, χίλιες δυο ιστορίες και μετά πάλι να σωπαίνω και να σε κοιτώ. Και συ με κοιτούσες σχεδόν όπως θα ήθελα, ένα βλέμμα που ψιθυρίζει ότι μια μέρα, μια όμορφη ανοιξιάτικη μέρα, θα σε έχω αγκαλιά σε ένα άβολο κρεβάτι με τον ιδρώτα μας να ξεπλένει τα σεντόνια και σένα να μου λες το σ´αγαπώ σου απλόχερα σαν λύτρωση. Που ξαφνικά βρεθήκαμε εσύ και γω και ξαφνικά εσύ και γω δεν θέλουμε να φύγουμε.

Ε λοιπόν ναι. Ναι, αγάπη μου...είμαι ανάξιος. Είμαι δειλός να υπερασπιστώ το εμείς, το δε θέλω να φύγω, το θέλω να είμαι εδώ. Είμαι δειλός. Θυμάμαι και ξέρω πόσες φορές έχεις κρύψει τη μάσκα σου και την φοράς για να κρυφτείς απο μένα ,από τον πόνο που σου προκαλώ , ποσά έδωσες και είσαι διατεθειμένη να δίνεις για μένα. Τα ξέρω, τα έχω δει, μου τα έδειξες. Και γω ,δειλός, δε θα σε κρατήσω, θα σε διώξω αργά και βασανιστικά γιατί δεν τολμώ να σε αποκόψω, αλλά κι ούτε να σε κολλήσω πάνω μου. Δε θα δικαιολογηθώ και δε θα σε καταλάβω. Και συ θα χάνεις το δέρμα σου προσπαθώντας να αποκολληθείς από μένα. Και γω απλώς θα σε ξεχνώ.

Χαίρομαι και λυπάμαι που με αγαπήσες. Χαίρομαι και λυπάμαι, που εκείνη την ανοιξιάτικη μέρα με τον αέρα να χαϊδεύει τα γυμνά μας χέρια και το φως να γυαλίζει τα ολολευκά σου πόδια, είπα πως σε γνώρισα."