Κανείς

Ξέρεις πόσο περιμένω εκείνο το απογευματοβραδο;
Μοιάζει σαν να πέρασαν χρόνια και με κοιτούσαν όλα
καθισμένη σε αυτόν τον άβολο καναπέ.
Το μινόρε της αυγής μπαίνει από το παράθυρο.
Μια μύγα ξεχασμένη ψάχνει να βρει τον ήλιο
που δεν έχει καν ξεμυτήσει.
Μια μηχανή πάλι γκαζώνει στην ίδια ευθεία,
ανάμεσα από τα φανάρια της Εγνατίας.
Μας πρήξατε.
Πόσες ακόμη μέρες θα περάσουν ;
Και για ποιο λόγο να περάσουν θα μου 'λεγε κάνεις.
Εγώ θα καθομαι ακόμα
στο ίδιο σημείο του καναπέ
με τα πόδια στο τραπεζάκι.
Να τρέχουν δάκρυα απογευματόβραδα
(μια ικεσία να μπαινοβγαίνει όποτε γουστάρει)
και μια πικρία
στο λαιμό,
εκεί που στέκεται η λήθη.
Και τίποτα δεν έγινε θα πεις...