Είναι οι μέρες που περνάς σαν ξένος
Ετεροκαθορίζεσαι από τις περιστάσεις
Και το ποτό είναι πάλι ένας τρόπος να κοιμηθείς γρήγορα
Γυρίζεις σπίτι
Με το στομα σου ξεραμένο σαν παπούτσι,
όπως λέει και η μάνα μου.
Πλένεις τα δόντια για να φύγει το δηλητήριο
Χαίρετας  τυπικά τη μισή ζωή σου
Γιατί μόνο εσύ τελικα ζουσες μισός και ολόκληρος μαζί
Ένα σάντουιτς στη τσάντα σου που ποτέ δεν έφαγες
Μπαίνει στο ψυγείο
Το δικό σου νεκροταφείο με τροφές που σαπίζουν
Σαν τα ερωτηματικα που ηχούν μέσα σου
Μια γρήγορη κατασκευή αυτού του ποιήματος
Με ο,τι αυθόρμητα σου καίει το χαμένο σου μυαλό
Για μια φορά είσαι ωμός σε ένα χαρτί που δεν του καίγεται και καρφί
Όπως οι άνθρωποι που φεύγουν
Όπως οι άνθρωποι που μαχαιρώνουν τις ψυχες που έχουν παρακαταθήκη
Και πόσο μίζερος θα πεις ότι είμαι τώρα
Και ειλικρινά δεν με απασχολεί
Ας είμαι αρκεί να μη χάσω
Αυτό που με καθοριζει, ο,τι κι αν με καθοριζει
Για μένα είναι έρωτας
Για σενα μπορεί επιτυχία
Για μένα αδιάφορες οι απολυτότητες
Αλλά πονάει η βαθιά πληγή που φύτρωσες μέσα μου
Για σένα όρος ευτυχίας
Για μενα μια μαλακία και μισή
Ποιος εν τέλει είναι ο χαμένος ;