Και μου μιλάνε όσοι ζουν τα όνειρα τους
μα δεν μπορώ να τους κατηγορήσω.
Μπορώ ίσως να ζηλέψω για λίγο
ή να νευριάσω.
Και ύστερα να χαθώ στα ερείπια
εκείνου του τείχους που στεκόμουν ένα βράδυ.
Δίπλα σε ένα σπίτι δικό μου
που τώρα είναι σφραγισμένο,
δίπλα σε ήχους που όπου κι αν είμαι με περιτριγυρίζουν,
δίπλα στο ημίφως που φωτίζει τους ήσυχους δρομους,
δίπλα σε περαστικούς που βλέπουν την αντανάκλαση της πόλης στα δάκρυα μου.
Δίπλα σε μια καρδιά που χόρευε στα χέρια μου και τωρα με έχει απαρνηθεί.