Η Αχάριστη

Καλημέρα Αφροδίτη
που εύκολα μας ξεγελάς,
περήφανη με τον μανδύα της αυταρέσκειας
ρουφάς τα μάτια των περαστικών απελπισμένων.

Δεν κοιτάς, μονάχα φεύγεις
ανήσυχη δεν μένεις στη σιωπή,
της προσθέτεις όλο κέφι
κι ανάθεμα αν ξέρεις το γιατί.

Περιπλανώμενος ο κρυφός σου αετός,
δεν αγαπάς, συντηρήσαι
δίπλα σε ξένους φίλους, σε γνωστούς αγαπημένους
ξαπλώνεις μα δε κοιμάσαι.

Άγρυπνο το αίμα σου τρέχει
από ενέργεια θα νιώθεις ταραχή,
καθώς πολυπράγμονες οι δυνάμεις σου
θα απλωθούν σε βροντερούς ιστούς.

Μα εσύ, Αφροδίτη αγνοείς,
πως την ομορφιά σου
στη χαρίσανε όπως είναι
και για μας-τι κρίμα- είναι αγώνας
να κατακτήσουμε την ασχήμια της ψυχής.