"Θα μπλέξουμε!", είπες.
Σε κοίταξα με απορία.
"Και τι πειράζει;", απάντησα.
Μείναμε καρφωμένοι για ώρα.
Ύστερα χαμογελάσαμε,
που αφελώς και οι δύο
μπερδέψαμε τους χρόνους.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Popular Posts
-
"Θα μπλέξουμε!", είπες. Σε κοίταξα με απορία. "Και τι πειράζει;", απάντησα. Μείναμε καρφωμένοι για ώρα. Ύστερα χαμογελάσ...
-
Αφαίρεσα τις λέξεις από το βλέμμα σου και τις είδα κατατρεγμένες στην παλάμη μου. Αμέσως ακούμπησες το χέρι σου πάνω τους, καθώς εκείνες ο...
-
Οι νύχτες Πετσοκόβουν οι ρημάδες. Το σώμα σου. Όχι όλες. Αυτό είναι το χειρότερο. Γιατί εκεί που κατακτάς τα χέρια, τα πόδια και το κεφάλι ...
-
Είναι οι μέρες που περνάς σαν ξένος Ετεροκαθορίζεσαι από τις περιστάσεις Και το ποτό είναι πάλι ένας τρόπος να κοιμηθείς γρήγορα Γυρίζει...
-
Και μου μιλάνε όσοι ζουν τα όνειρα τους μα δεν μπορώ να τους κατηγορήσω. Μπορώ ίσως να ζηλέψω για λίγο ή να νευριάσω. Και ύστερα να χαθ...
-
Θα πεις πως γράφω επειδή είμαι δυστυχισμένη ίσως και να χαρείς επειδή μου στερήσες τόσο καιρό τις λέξεις. Μα τις λέξεις εγω τις είχα μέ...
-
Χάνω τις λέξεις που θέλω να γράψω για σένα Βλέπεις κάθε λέξη μετράει Για κάθε λέξη με δίκαζεις Και πλέον οι λέξεις πετούν πάνω απ...
-
Μπορεί για σένα να είναι ξεκάθαρα τα πράγματα, ανεπιστρεπτί, ρεαλιστικά. Μα αν το σκεφτείς καλύτερα όλοι, όσο και να παλεύουν με τα χ...
-
Πως είναι δυνατόν η ζωή να διέπεται από εξισώσεις; Η σχέση μου με τα μαθηματικά είναι απλά φιλική, ωστόσο μπορώ να διακρίνω ότι κάποια...
-
Αυτούς που θυμάμαι κάποτε μου μιλούσαν, μα τώρα αντικρυστά τα σιωπηλά μας βήματα. Αυτούς που θυμάμαι κάποτε τους άγγιζα, μα τώρα ο φλο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου