Έχω μέσα στο στέρνο μου
φύκια και πλαστικές σακκούλες,
κουτάκια αναψυκτικών και νεκρά χρυσόψαρα.
Ίσως κάποια να επιβίωσαν καταλάθως
όμως εγω βήχω,
βήχω ασταμάτητα,
πρέπει να βγάλω τα σκουπίδια από μέσα μου,
να ξεβραστούν τα άψυχα σώματα τους στην τσιμεντένια αυλή.
Με πνίγουν,
νιώθω βαρύ το σώμα μου.
Όλα με πνίγουν.
Μα εγώ βιάζομαι.
Πρέπει να κολυμπήσω γρήγορα,
να προσπεράσω τον μαύρο ύφαλο
και να σε ακολουθήσω.
Δεν υπάρχει χρόνος πια
για απομαζώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου