Διπλασιασμός 2

"Θα μπλέξουμε!", είπες.

Σε κοίταξα με απορία.

"Και τι πειράζει;", απάντησα.

Μείναμε καρφωμένοι για ώρα.

Ύστερα χαμογελάσαμε,

που αφελώς και οι δύο 

μπερδέψαμε τους χρόνους.

Διπλασιασμός

Αφαίρεσα τις λέξεις από το βλέμμα σου 

και τις είδα κατατρεγμένες στην παλάμη μου. 

Αμέσως ακούμπησες το χέρι σου πάνω τους,

καθώς εκείνες ούρλιαζαν υπόκωφα. 

Με κοίταξες.

Έμπηξες τα δάχτυλα σου ανάμεσα από τα δικά μου. 

Τα μάτια μας καρφωμένα.

Γελάσαμε. 

Δεν άλλαξε τίποτα. 

Μείναμε δύο να μετράμε ψέματα.

Και τελικά λάθος μετρηθήκαμε. 

Λίστα καλεσμένων

Τα μάτια μου είναι μικρά
κλείνουν σαν καμπύλη όταν γελώ δυνατά.
Όχι!

Τα μάτια μου είναι μεγάλα,
όταν σπάει το πρόσωπο από τις νεροποντές.
Τα μάτια μου είναι ξερά
από επιμονή ανόητη
υποτιθέμενης απάθειας
και φαίνονται σκοτεινά
στη σύντμηση του χρόνου που μοιάζει χαμένος.
Εκείνο το βράδυ στο πάρτυ
τα μάτια όλων έμοιαζαν θολά
από το χαμηλό φως και τη κούραση.
Χωρίς απαραίτητα να μιλά το αλκοόλ.
Και ένας άνθρωπος μου είπε ξαφνικά
πως τα μάτια μου έλαμπαν μέσα στο σκοταδι
από τα νέον φώτα
και φάνηκε ξεκάθαρα το ανοιχτό τους χρώμα.
Μα το δύσκολο ήταν να δει κανείς

πως
έλειπε η μεγαλύτερη λάμψη τους:
η αντανάκλασή σου.
Και πλέον τα μάτια μου
είναι 

μικρά
μαύρα
πλαστικά
κουμπιά
που σου έδωσα μια μέρα
να ράψεις στο στήθος σου.

Διαδικές απολήξεις

Δύο λέξεις 

απαρνηθήκαμε ο ένας από τον άλλον.

Και πόσα δάκρυα κρύψαμε.

Μα πιο άδοξη 

ήταν η στιγμή της ολοκλήρωσης.

Τόσο αιώνια

που έμεινε μισή.

Χωρίς

Οι νύχτες 

Πετσοκόβουν οι ρημάδες.

Το σώμα σου.

Όχι όλες.

Αυτό είναι το χειρότερο.

Γιατί εκεί που κατακτάς τα χέρια,

τα πόδια και το κεφάλι σου,

ορθά και στιβαρά,

όσο παραμονεύεις με αυτοέλεγχο,

εκεί περίπου αφρίζει το σώμα αδειανό.

Καθώς προδόθηκε 

από ένα λάθος αγώγιμο.

Αλυκή

Μου μιλάς για ψυχές που δεν αντήχησαν
όσο η δική σου.
Σου μιλώ για έναν κόμπο 

που έδεσε το στομάχι στη πλάτη 

και τη πλάτη στο στρώμα,

που πότε στηλώνει το σώμα με αυταπάρνηση
και πότε το ρίχνει στη μικρή του παγίδα.
Σου μιλώ για το χθες της αποτροπής.
Το σήμερα της επανάληψης.
Το αύριο του γάμησέ τα.
Μου μιλάς για τις σωστές εντυπώσεις,
το μικρό μου ανονειρικό όνειρο,
το ψέμα και την αλήθεια.
Σου μιλώ για τοίχους ψηλούς που σκαρφάλωσα με δύσπνοια,
τη κορυφή που δεν έφτασα.
Για το ένα το κρατούμενο.

Την αλήθεια που αγνοείς.
Μου μιλάς για την ελπίδα της σωτηρίας,
την κουκκίδα που σημείωσες στο λεκιασμένο χαρτί,
την αποτυχία της υπομονής,
τη μοναδική λύση.
Σου μιλώ για τα δύο σημεία που τέμνουν τη μοναδική μου ευθεία,
για το λίγο που έχασε από το πολύ,
για το πολύ που έχασε από το άπειρο,
για εκείνο το αποκλειστικό κενό,
που τελικά τα νίκησε όλα.
Για όσα δεν είχες να θυσιάσεις.

Οι αήττητοι

Και μη φοβάσαι τους οδυρμούς των τραυματισμένων
Είναι ακίνδυνοι.
Ειδικά εκείνοι που σκορπίστηκαν στην ανταλλαγή.

Ονειρικό

Και είδα σε έναν ύπνο βαθύ
Από τους λίγους τελευταία
Έναν άνδρα ερωτευμένο
Να ρίχνει το χέρι του στο σβέρκο μου
Και να με φιλά
σαν να με αγαπούσε πάντα.
Ξύπνησα λίγο αργότερα από τη ζέστη
Αλλά με μια αγαλλίαση
Σαν να ήμουν και εγώ ερωτευμένη.
Και έτρεξα να πλύνω το σώμα μου
Από τον ιδρώτα του πρωινού
Ώσπου το νερό έγινε κοφτερό
Και έσκισε το σβέρκο μου.
Όπως και η πετσέτα
Που έσυρε το δέρμα μου τελειωτικά σε κόκκινο παιχνίδι.
Ίσως αυτό να σήμαινε το όνειρο.
Μια προβολή του άδοξου παρόντος.

Ό,τι σε αγγίζει με έρωτα
Σε γδέρνει λίγο, λίγο.

Περιμένω μια μικρή στιγμή
(Όποια κι αν αποφασίσει να έρθει)

να μου ξεπληρώσει όλες τις αδοξες, παράλογες, δύσκολες εποχές. 

Ποιος χειμώνας και ποιο καλοκαίρι !

Έχουν όλες τα σκατά τους

Αν και ο χειμώνας ομορφαίνει και λίγο 

Τη σαπίλα των μικρών στενών που προτιμώ να διασχίζω.

Τα καλοκαιρια είχα το δικό μου καταφύγιο.

Ένα μικρό μπαλκόνι με χρωματιστά φωτάκια,  

μικρά πολύχρωμα γλαστράκια,
μερακλήδικα φαγητά και καφέδες, παγωμένες μπύρες,

Μια μικρή ανάσα γαλήνης 

Έξι ορόφους πάνω από τη σήψη 

Λίγα μόλις μέτρα από τον πόλεμο του κέντρου

Ή το κέντρο του πολέμου.

Όπως και να έχει 

Έκλεισε και αυτό το μπαλκονι,

Κλειδώθηκε και το σπίτι 

Ποιος να γυρίσει σε ξεσκισμένες καρέκλες;

Τα φωτάκια χάλασαν από τις βροχές,

Κουτάκια μπύρας πεταμένα στα σκουπίδια,
Τέσσερις τοίχοι να καίγονται από τον ήλιο  

Και το μοναδικό γλαστράκι ακόμη στιβαρό.

Άρα η αγάπη μάλλον δεν τελείωσε.
Άρα ας συμφωνήσουμε σε κάτι.

Μια ηλίθια σύνδεση που συντηρεί την ελπίδα,

Μια ιαχή από μηχανές αυτοκινήτων στις 2 τη νύχτα,

Τέσσερις τοίχοι που αντηχούν μελαγχολία,
Ψυχοφάγα αντικείμενα που κρύβεις αλλά δεν θες να αποχωριστείς,
Ένα σωρό μαλακίες στο κεφάλι,

Μια απουσία που τσιρίζει εκκωφαντικά

Και τα σκατά της πόλης αναλλοίωτα.

Καλο καλοκαίρι σε όλους.

4,4

Αναγνωρίζει τους δρόμους από τα δάκρυα της
Τόσο κοντά
Τόσο μακριά
Η περίμετρος του σπιτιού της
Είναι πλέον ιχνηλατημένη από ξεψυχίσματα
Πιο έντονα, πιο σπασμωδικά,
Όπως και άλλες γειτονιές
Που πλέον είναι κάποιες γειτονιές,
Όπως αντίστοιχα
Και ανοίκειες γειτονιές
Που απλώς επικοινωνήσαμε με γλώσσα ατέρμονη
Τόσο κοντά
Τόσο μακριά
Σε μια παράλληλο που για σένα μπορεί να είναι ζωή
Για εμένα οι δρόμοι μυρίζουν θάνατο
Ζέχνουν από τη ζέστη και τη σαπίλα
Ενός καλοκαιριού που ποτέ δε θα ζήσω
Μα κυρίως θα γράφω
Σαν απλός παρατηρητής
Σαν θεατής στα καλοκαίρια των άλλων
Μια μικρή γειτονιά που σε λίγο καιρό θα φιλοξενεί το στοιχειωμένο μου σώμα
Και άλλα εγκλωβισμένα σώματα
Με τη ψυχή τους σε μια παραλία
Ενώ η δική μου θα βράζει πάνω στις μαύρες πλάκες πεζοδρομίων στην Αριστοτέλους
Τόσο κοντά
Τόσο μακριά
Από μια αγάπη που με έχει ήδη ξεχάσει
Ή που ίσως δεν ίδρωσε και ποτέ
Τόσο απλά,
Τόσο θανατηφόρα
Ούτε μακριά
Μα ούτε και κοντά
Καληνύχτα Θεσσαλονίκη.

Είναι οι μέρες που περνάς σαν ξένος
Ετεροκαθορίζεσαι από τις περιστάσεις
Και το ποτό είναι πάλι ένας τρόπος να κοιμηθείς γρήγορα
Γυρίζεις σπίτι
Με το στομα σου ξεραμένο σαν παπούτσι,
όπως λέει και η μάνα μου.
Πλένεις τα δόντια για να φύγει το δηλητήριο
Χαίρετας  τυπικά τη μισή ζωή σου
Γιατί μόνο εσύ τελικα ζουσες μισός και ολόκληρος μαζί
Ένα σάντουιτς στη τσάντα σου που ποτέ δεν έφαγες
Μπαίνει στο ψυγείο
Το δικό σου νεκροταφείο με τροφές που σαπίζουν
Σαν τα ερωτηματικα που ηχούν μέσα σου
Μια γρήγορη κατασκευή αυτού του ποιήματος
Με ο,τι αυθόρμητα σου καίει το χαμένο σου μυαλό
Για μια φορά είσαι ωμός σε ένα χαρτί που δεν του καίγεται και καρφί
Όπως οι άνθρωποι που φεύγουν
Όπως οι άνθρωποι που μαχαιρώνουν τις ψυχες που έχουν παρακαταθήκη
Και πόσο μίζερος θα πεις ότι είμαι τώρα
Και ειλικρινά δεν με απασχολεί
Ας είμαι αρκεί να μη χάσω
Αυτό που με καθοριζει, ο,τι κι αν με καθοριζει
Για μένα είναι έρωτας
Για σενα μπορεί επιτυχία
Για μένα αδιάφορες οι απολυτότητες
Αλλά πονάει η βαθιά πληγή που φύτρωσες μέσα μου
Για σένα όρος ευτυχίας
Για μενα μια μαλακία και μισή
Ποιος εν τέλει είναι ο χαμένος ;